Σίγουρα στην Ελλάδα τα πράγματα είναι τουλάχιστον τραγικά, αλλά και αλλού δεν πάνε πίσω:
Είμαι στη Φλωρεντία, με τη μόλις μιας εβδομάδας μοτοσικλέτα μου (για την ιστορία Ducati SS 750) ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου (κάθε χρόνο αυτή η μέρα μου πάει κατά διαόλου!). Όπως λοιπόν έχω βγάλει φλας κι έχω πιάσει αριστερά για να στρίψω αριστερά, ξαφνικά ένας τύπος θυμάται ότι πρέπει να πάει κι αυτός αριστερά, κι όπως είναι δίπλα μου, χωρίς να κοιτάξει πουθενά, χωρίς να βγάλει φλας, χωρίς τίποτα, κόβει το τιμόνι όλο αριστερά και πέφτει πάνω μου! Δε σας λέω πως ένιωσα να βλέπω τη μηχανή να σέρνεται στην άσφαλτο...! Χώρια τις ζημιές, είχα την ατυχία να σκάσω με τον ώμο στο κράσπεδο του πεζοδρομίου, ακριβώς στη γωνία! Πάλι καλά που φοράω πάντα και κράνος, και μπουφαν, ένα καλό ράγισμα όμως δεν το γλίτωσα!
Για κακή μου τύχη ο τύπος ήταν με τους κολλητούς του, κι εγώ δεν είχα μάρτυρες, κι έτσι φάνηκε πως έπεσα πάνω του από πίσω (άσχετο που η πίσω γωνία του αυτοκινήτου ήταν άθικτη, αλλά η πορτα του οδηγού χάλια...).
Πάντως από τότε που επέστρεψα Ελλάδα, τρόμαξα τόσο πολύ με τους δρόμους, που πούλησα τη μηχανή και ειλικρινά δε σκέφτομαι να ξαναπάρω...
