Απ΄το βουνό το πιο ψηλό
του κόσμου την εικόνα
να δω κι αμέσως να κρυφτώ,
να βγάλω το χειμώνα.
Σε μιας σπηλιάς την αγκαλιά
να πέσω ένα βράδυ,
να κοιμηθώ με συντροφιά
της μοναξιάς το χάδι.
Κι όταν ξυπνήσω άνοιξη
να βγω απ΄τα σκοτάδια,
κοντά σ΄αγρίμια και πουλιά
και της ζωής λειβάδια.
Απ΄το βουνό το πιο ψηλό
τον κόσμο ν΄αγναντέψω,
ένα χαμόγελο δειλό
να στείλω πριν κιοτέψω.
Σε μιας σπηλιάς τη σιγαλιά
να διώξω μαύρες σκέψεις
του μακρινού αυτού ντουνιά,
τραγούδι δίχως λέξεις.
