Λοιπον, αυτο το τραγουδι το ακουγα συνεχώς παλιά στην αμερικη, live σε βραδινά κεντρα και θυμαμαι τα λογια απεξω κι ανακατωτα.
Ειναι παλιο σκυλαδικο δεκαετίας 70 περιπου. Πρεπει να υπαρχρουν 2-3 εκτελεσεις αλλα με ενδιαφερει βασικα μια του Μιχαλόπουλου.
Πήγα να δω ένα φίλο μου
που ήτανε στο κρεβάτι
μα βρήκα απ' έξω στέφανα
και την αυλή γεμάτη
Και στην πόρτα κολλημένα τα χαρτιά που γράψανε
και τα σίδερα ραΐσαν ναι, κι οι πέτρες κλάψανε
Και μια κοπέλα στη γωνιά
σαν το μαραμένο φύλλο
είναι αυτή που αγάπαγε
τον άτυχό μου φίλο
Δεν ήθελε η μανούλα του
να φέρνουνε λουλούδια
νόμιζε πως τον πάντρευε
και του 'λεγε τραγούδια.
Στιγμή που μου εχει μείνει... ελληνικη μπαρα με ζωντανη μουσικη στην αστόρια, ν.υορκη, περασμενη ώρα και μονο κατι νυχτοβιοι σαν του λόγου μας μεσα, ποτα, τσιγαρα, καπνοί κλπ (επιτρεπόταν το καπνισμα ακόμα τότε στα μαγαζιά).
Η ορχηστρα ξεκιναει αυτο το κομματι και ενας τυπος, 55αρης περιπου, (για τον οποιο μαθαμε πιο μετα οτι ειχε χασει δικο του προσφατα) να σηκωνεται για ζειμπεκικο, να ριχνει απο τις πιο "αληθινες" ζειμπεκιες που εχω δει (καμια σχεση με τα μπαλετα που βλεπεις σηνυθως), μετα τις δυο πρωτες στροφες πεταει ενα καρο 20δολλαρα στην ορχηστρα (πρεπει να τους εδωσε καμια 500άρα τουλαχιστον εκει.. για ενα τραγούδι..) και στο υπολοιπο του τραγουδιου να καθεται στο τραπεζι του και να κλαιει... Απο τις πιο δυνατες στιγμες που εχω δει live, αλλο να το γραφεις και αλλο να το βλεπεις ζωντανα με τη φορτιση της στιγμης..
