Ξύφαινες δάκρυ των λυγμών γι’ ανακωχές
στων ενυδρείων σου το φως κάτω απ’ τον ήλιο
εκεί που χώρισαν στα δύο το βασίλειο
κει που λιμάριζαν τις νόθες εποχές.
Και σύ να κάνεις πεζοδρόμιο κεφάτη
να ‘χεις κινήσει από νωρίς το δειλινό,
να κυνηγάς τον τελευταίο σου πελάτη
και να μου λες: «Νύχτα δική σου θα γινώ».
Η αδρεναλίνη σου ψηλά, να σε νικά
απ’ τον Σελήμ, που λέει η δικιά του τον εμπαίζει ,
ως το μαλ**α που επιμένει για να παίζει,
και το χαφιέ που ψάχνει να’ βρει μυστικά.
Και σύ να κάνεις πεζοδρόμιο κεφάτη
να ‘χεις κινήσει από νωρίς το δειλινό,
να κυνηγάς τον τελευταίο σου πελάτη
και να μου λες: «Νύχτα δική σου θα γινώ».
Πάτρονες βγήκαν κάτι φίλοι απ’ τα παλιά
δήθεν να φέρουν στη ζωή σου τη γαλήνη
από φιλί, κι από λεφτά, θα ‘χαν ξεμείνει.
Πως σ’ αγαπώ, που τους πετάς απ’ τα σκαλιά.
Και σύ να κάνεις πεζοδρόμιο κεφάτη
να ‘χεις κινήσει από νωρίς το δειλινό,
να κυνηγάς τον τελευταίο σου πελάτη
και να μου λες: «Νύχτα δική σου θα γινώ».
11.09.08
