Κατόπιν ασήμαντης αφορμής

[KgSoloman5000]

Το πόσο δυστυχής αισθάνομαι δε λέγεται
για τ’ ότι οδηγήθηκα στα ίδια συμπεράσματα.

Πως δεν είναι εν τέλει δυνατόν με κάποιο τρόπο
να αγαπάς τον Άνθρωπο όπως τον έμαθες

στην αγωνία της Αντιγόνης που πεθαίνει
ή μέσα απ’ του Μπετόβεν τις δυναμικές

άμα δε γίνεις μισάνθρωπος ο ίδιος.
Δε γίνεται να μη μισείς θανάσιμα τα ανθρωπάρια

εκείνα γύρω σου, τα οποία χωρίς αιδώ και συστολές,
ντροπιάζουν απροκάλυπτα την έννοια του Ανθρώπου.

Όπως επίσης δε γίνεται να συγχωρείς τον εαυτό σου
που διατηρείται σε αυτήν την ηττοπάθεια.

Καλύτερα να γκρεμιστείς από την αρτιμέλεια σου
παρά να θυσιάσεις τα τρυφερά σου ενδότερα

σ’ αυτή τη χύτρα του επαίσχυντου μαγειρέματος
εφήμερων εικόνων κι εντυπώσεων.

[Crool]

Φίλε KgSoloman5000  το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, και δεν ξέρω σε τι να πρωτοαναφερθώ από αυτά που θέτεις.
Ισως να είναι (συγγνώμη για τον αμερικανισμό) too much η too many για την μικρή, ελεεινή, βαλτώδη μα αρκετά ωραιοποιημένη
καθημερινότητά μας, τόσο (ωραιοποιημένη) ώστε κάθε απόκλιση από αυτή να γίνεται "ξεβόλεμα"...
Το "μαγείρεμα" εφήμερων εικόνων κι εντυπώσεων που λες ίσως είναι τελικά η καθημερινή μας αγαπημένη ασχολία...
Η είναι στημένη εκεί η χύτρα από το σύστημα και μαγειρεύει ασταμάτητα και εγκειται ΜΟΝΟ σε μας να διαφυλάξουμε τα ενδότερά μας?
Να συγχωρούμε εαυτούς για την ηττοπάθειά μας...Ο εαυτός μας είναι ο πρώτος που συγχωρούμε για τα πάντα? Εμείς το κάναμε να είναι έτσι?
Δεν προσπαθώ να ερμηνεύσω απλά αναρωτιέμαι με βάση αυτά που θέτεις. Αλλά ειναι...πολλά! Ισως σελίδες αποριών! Αλλά και πολλά για να "αντέξουμε" να προβληματιστούμε? Δεν ξέρω αλλά με τα "ανθρωπάρια" που αναφέρεις μου ήρθε στο μυαλλό μια άλλη λέξη, περιγραφή, προσδιορισμός γνωστότατη: ανθρωποειδή! Εχουμε ξεφύγει από τον Ανθρωπο προς το ανθρωποειδές? Λέω! Να εξηγηθώ (με τον κίνδυνο να ξεφύγω από το θέμα σου ζητώ συγγνώμη).Αν λοιπόν κατασκευάσει κάποιος ένα κρεάτινο ον, ένα ανθρωποειδές και του δώσει εντολή: θα πας σχολείο, θα τελειώσεις, θα δουλεύεις , θα βγείς στη σύνταξη, θα πεθάνεις. Ρωτάω: Τι λιγότερο απ`ότι κάνουμε εμείς στην καθημερινότητά μας
θα κάνει? Με τι μέτρο θα κριθούμε εμείς ανώτεροι από αυτό?? Πως θα είμαι Ανθρωπος έναντί του? Επειδή γράφω αυτά και σκέφτομαι κάποια άλλα?
Μα ΤΙ αξία έχουν αν δεν δημιουργούν, αν δεν έχουν εφαρμογή, αν τελικά ΔΕΝ με πάνε μπροστά, αν ΔΕΝ με βελτιώνουν, και παραμένω με τις ανάγκες του ανθρωποειδούς? Να έχουν τελικά αξία? Νόησης Υπαρξης ? Σε μια άλλη "αληθινή" πραγματικότητα? Εύχομαι! Μακάρι!
Ξέφυγα! Το ένα φέρνει το άλλο που λένε!!!
Μου αρέσει ό,τι έθεσες και ελπίζω να συνεχίσουν κι άλλοι την κουβέντα...
 

 

[Anemos]

Δυνατοί στίχοι, καλοβαλμένοι, για αλήθειες που αρκετοί έχουμε βιώσει. Μου άρεσε πάρα πολύ.

[KgSoloman5000]

Crool

Πολλές φορές όταν γράφω μ' αρέσει να σκέφτομαι σαν ηθοποιός, δηλαδή να μπαίνω σε κάποιο ρόλο, και να προσπαθώ να αποδώσω τα δικά του συναισθήματα.

Στο συγκεκριμένο προσπάθησα να σκεφτώ σαν ένας μανιοκαταθλιπτικός, ο οποίος έχοντας συσσωρεύσει αρνητικά συναισθήματα στη φάση που είναι down, τα μετουσιώνει σε μια αίσθηση περηφάνιας και υπεροχής απέναντι στους υπολοίπους. Και ίσως είναι αυτή η αίσθηση ότι υπηρετεί κάποια ανώτερα ιδανικά που τον κρατάει ζωντανό.

Προφανώς, δεν ενθαρρύνω κανένα να υιοθετήσει συμπεριφορά μισάνθρωπου. Αλλά αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτεις Crool με απασχολούν συχνά κι εμένα και ήθελα να τα αποτυπώσω με κάποιο τρόπο, και να τα τονίσω ίσως μπαίνοντας στη θέση ενός τέτοιου ανθρώπου, που ίσως αντιλαμβάνεται όλες αυτές τις αντιθέσεις και αντιφάσεις στις ζωές μας πολύ πιο έντονα.

H περήφανη στάση της Αντιγόνης, ή η ταραγμένη ζωή του Μπετόβεν ή τόσων άλλων ιδιαίτερων καλλιτεχνών, δε κρύβει μια απαξίωση προς τον απλό καθημερινό άνθρωπο, τον οποίο τελικά υπηρετούν; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που θα ήθελα να θέσω για να συμπληρώσω τα εύστοχα ερωτήματα που θέτει ο Crool.

Αnemos, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

[Crool]

Δεν ξέρω αν είναι σωστό που επανέρχομαι αλλά ξέρεις  KgSoloman5000 σ`αυτά τα θέματα, όσο τα συζητάς τόσο αυξάνονται οι προβληματισμοί σου!!!
Ισως γι αυτό και να τα "θάβουμε" επιμελώς και να αφοσιωνόμαστε στα καθημερινά!
Ισως η κοινωνία να είναι έτσι δομημένη τεχνητά, ή να έχει επέμβει η εξουσία στις απαρχές της δόμησής της (γιατί να μην το υποπτευθούμε κι αυτο?) ώστε ο άνθρωπος να κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα βίου και συνηθειών όχι ανάλογα με τις διανοητικές του δυνατότητες, αλλά να απασχολείται μόνο με θέματα υλικο-οικονομικά. Για να μη ξεφεύγω όμως (έτοιμος είμαι!):

Για τη συμπεριφορά μισανθρώπου που λες, ίσως και να χρειαστεί πολλές φορές να την υιοθετήσουμε! Εκεί που "κολλάω" εγώ και δυσκολεύομαι, αν είναι να γίνω για λίγο μισάνθρωπος, είναι που πρίν μισήσω κάποιους πρέπει να τους κρίνω (αυτό βέβαια όσον αφορά τον εαυτό μου γιατί πολλοί μπορεί να είναι απλά μισάνθρωποι χωρίς αιτία). Αλλά πώς? Οσο περνούν τα χρόνια γίνομαι όλο και πιο επιεικής στην κρίση μου για τους άλλους. Αν πχ πριν κάποια χρόνια μπορεί να μισούσα κάποιον ως συμφεροντολόγο, τσιγγούνη, ή κουτοπόνηρο ας πούμε, τώρα πια μου έχει σφηνωθεί η ιδέα πως δεν ευθύνεται τελικά κάποιος, όπως για τα τυχόν σωματικά έτσι και για τα διανοητικά- πνευματικά ελλείμματά του. Ισως δηλαδή κι αυτός να είναι εγκλωβισμένος στα μειονεκτήματά του και αν δεν κάνει αυτοκριτική (της οποίας την έλλειψη πρέπει-?- να συμπεριλάβουμε στα μειονεκτήματά του)δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Και πιστεύω, μετά μανίας θα έλεγα, ότι αξίζω να υπάρχω ΜΟΝΟ όσο βελτιώνομαι. Τόσο αντιφατικά! Αλλά τελικά στο συνολικό "πακέτο" της ψυχοδιανοητικής και πνευματικής στάθμης μας τι ευθύνη έχουμε για ό,τι είμαστε είναι κάτι που τελευταία όλο και με δυσκολεύει! Και με δυσκολεύει αφάνταστα γιατί από την άλλη δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν φέρουμε ευθύνη! Κάπου θα βρίσκεται κάποια, ή κάποιες απαντήσεις φαντάζομαι, ή έστω κάποιες προσεγγίσεις που θα οδηγούν σε γόνιμο προβληματισμό γιατί καταλαβαίνεις ότι όπως μου χει...κάτσει το συγκεκριμένο πάει σε αδιέξοδο!!! 

Για τις ιδιαίτερες προσωπικότητες που αναφέρεις, ναι, πολλών η στάση δείχνει να απαξιώνει τον απλό άνθρωπο σε σημείο που να πει κάποιος ότι τελικά δεν τον υπηρέτησαν αλλά τον χρησιμοποίησαν...Ασε βέβαια που σε μια εκτροπή του ο εγωπαθής διάσημος μπορεί να γίνει και μισάνθρωπος...

Οσο τα ανακατεύω τόσο και νέες οπτικές μπορεί να δω μπροστά μου που και αυτές μπορεί πάλι να μεταβληθούν, και ό,τι ανέφερα πιο πάνω δεν τα ονομάζω καν απόψεις αλλά αισθήσεις που ανα πάσα στιγμή διαφοροποιούνται. Ισως το μόνο σταθερό να είναι η...ρευστότητα τελικά!

Ευχαριστώ