Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Τ

"Φόρος Τιμής"

Στις νυχτιές τις μισοσκότεινες
Με το μισό φεγγάρι
Τα όνειρα γίνονται γλάροι.

Πετάνε πάνω απ’ την αιώρα
Με γαμψά φτερά
Και μάτια λυπητερά

Μια σελίδα,
Άθελα,
Απροσδόκητα,
Άγνωρα...
Μια σελίδα θα γυρίσουν.

Και το φευγιό χρυσό αστρί.
Μπαλάντα της σελήνης,
Απ’ ένα στερνό δάκρυ, που χάμω αφήνεις.

Το θηκάρι θροΐζει σαν φύλλο στον άνεμο,
Οξύφωνη χροιά π’ αλυχτά το μαχαίρι-
Ζάρωσε – βάφτηκε κόκκινο ένα αστέρι.

Μια στιγμή,
Που ο χρόνος έκανε λάθος.
Μια στιγμή,
Που ούτε η θάλασσα μπορεί να σε δροσίσει,
Που ούτε η δύναμη να σε κατοικήσει,
Μα ούτε η ελπίδα να σε αιχμαλωτίσει.
Μια στιγμή,
Που τύλιξε χιλιάδες στιγμές σε μια ακουαρέλα,
Που έφτιαξε ψηφιδογραφίες τις αναμνήσεις.
Μόνο… σ’ ένα λεπτό!

Μια στιγμή,
Που η ανάσα, διαμιάς, στολιζότανε σ’ αέρι.
Μια στιγμή,
Που σε γέμιζε απορίες.
Και η μόνη πιστή απάντηση ήτανε …
ο μονόλογος!

Άφωνη πίκρα -  κάθε γουλιά σημάδι
Άναρχοι φόβοι – ψελλίζανε τον πόνο
Και μια κουκίδα, μνήμης, στο χρόνο.

Φευγαλέα κι άσωτα βήματα
Το άληκτο χαμόγελο, κουρσεύουνε
Σε ροδότοπους, αγκάθια, τα στοχεύουνε.

Ρουφούλας θα ‘τανε – μπορεί ταξίδι
Ανάσα για λίγο.
Αυτά τα δέντρα,
Εκείνο το νερό

-   δεν σώνουνε κανέναν;

Οι υποσχέσεις,
τα καρτερικά βλέμματα
που σωπαίνουν κι ακούν…

-   δεν σώνουνε κανέναν;

Μονόλογος
Φωτιά
Κι Αέρας.

Δεν σώνουνε κανέναν!

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Η'

Παράτολμα, θεσπίζεις νόμους
Κεντάς φραγμούς στο μπαϊράκι
Και ψάχνω στη νύχτα σημάδια
Σχέδια με σύννεφα στους δρόμους.
Σύννεφα καρδιές στο σοκάκι
Να μου θυμίζουν μια Άνοιξη,
Κήπους με θαλασσινά κοχλάδια
Που στόλιζαν αδρά τους δόμους-
Θυμάμαι – επά την άφιξη.

Άελλα σφοδρή – αναίμακτη
Πλήττει το κορμί κι μοναξιά,
Σ’ ένα κουπάκι με τσίπουρο 
Αναζητώ ψυχή - εύπλαστη.
Αυτά, τα πιόματα – ξενοιασιά,
Φκιάνανε τα λάθη – διάφανα
Τις στιγμές πιαναν στο μύουρο,
βαθιά – ψυχή μου εύθραυστη 
πελώρια – νερά βαθυκύανα.

Με δαδί, φλογερό  στον κόρφο
Κάρβουνο στων ματιών τη χλόη
Βρίσκω, δυο, λόγους ν’ αποφύγω
Μία αιτία δίχως στόμφο,
Και δρόμο στης λόξας  τ’ ανώι.
Εκεί, τα στόρια τυλιγμένα
αραχνοΰφαντα- ανοίγω 
«καλημέρα!» 
Ήλιε π’ ανατέλλεις στο λόφο
«Ζεσταίνεις εδώ πέρα»
Αξιάδα – (σε) χαρτιά βρεγμένα.

Το μόνο δάκρυ μου, ιερό
Που δροσίζει κάθε αξία
Με λυτρώνει – με δικαιώνει
Νους  φως – ζωή με σημασία.

[ivikos]

Καλή μου φίλη...και πατριωτάκι μου,
κεντούν τα δάχτυλα στης γραφίδας την άσκηση!!!!!!!!!!!!



.....Να μου θυμίζουν μια Άνοιξη,
Κήπους με θαλασσινά κοχλάδια
Που στόλιζαν αδρά τους δόμους-
Θυμάμαι – επά την άφιξη....

(και μου ανοίγεις ορίζοντες!):
 
Με συρμάτινο δέος τ' απόνερα
κι η χλαλοή
των θνητών , και των άϋλων...
πνιγερά στις ακτές,
και μετά στο ..κατώι τους!!!!!!!!!
Αποτρόπαια που χυπούσαν τα σήμαντρα.
Περιχαρής η Άνοιξη
μ' ένα μπουκέτο κίτρινες μαργαρίτες
και Μαγιάτικα βόλια
στων εργατών τις συνάξεις.
Ο Φοίβος ,κι εδώ μακελλάρης
με την φαρέτρα, στης Τροίας τα διάσελα,
και στου Πριάμου το φέγγος, τ' απόκοσμο!!!!!!!!!!!!!!

(Να με συμπαθάς...αλλά διαβάζοντας διαμαντάκια, η έμπνευση μου ορμά  ακάθεκτη!!!!)
Να 'σαι πάντα καλά....
και μη σταματήσεις ποτέ το γράψιμο...φτιάχνεις Αγγέλους!!!!!!

 

[Aganippi]

Τι πιο υπέροχο μπορεί να δει ένας άνθρωπος όταν αγναντεύει τα μαβιά νερά της θάλασσας και έναν βαθύ μπλέ ουρανό που τον ξεμαυρίζουν τα λαμπερά αστέρια και ένα υπέροχο φεγγάρι. Μπορεί να δει να γεμίζουν τα κιτάπια του απο υπέροχο λεξιλόγιο ενός αγαπημένου φίλου. Χαίρομαι πολύ φίλε μου που σε εμπνέω κι απ' ότι βλέπω σε εμπνέω πολύ καλά.
Εσύ ξέρεις πολύ καλά πως μια χαλκιδέα θάλασσα και ένας χαλκιδέος ουρανός τι έμπνευση σου προσφέρουν. Αμμουδιά οι λέξεις και βότσαλα οι ρίμες.

Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ... Να είσαι καλά! Να αγναντεύουμε τις θάλασσες και τα συναισθήματα να γίνονται κολιε απο κοχύλια... έτσι δεμένα και πολύχρωμα. 

Με βαθιά εκτίμηση

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Θ'

Δρόμος καθαρός, ούτε φύλλο
Φθινοπώρου, μελί σούρουπο
Δεν ενθυμούμαι τέτοιο δείλι
Τόσο τραγικό σαν (τον) Αισχύλο.
Από τα κιάλια, τούτα βλέπω
Την σήψη κάποιων ιδανικών
Στ’ άδικο – γυρισμό δανεικών.

Θαρρώ είναι άδικο!

Φωνή δίχως χροιά και χορδή
Φωνή σπατάλης – αφόβητη
Στου Οκτώβρη τις θηλιές – βροχές
Δίχως ομπρέλα – μ’ ένα τσαρδί.
Στο κατορθωτό αναλφάβητη
Στο ακατόρθωτο και μια ανάγκη 
Μην ακους (τον) πειρασμό στο φαράγγι.   

Ας το διαβούμε, γραμμή πυρός
Στυλοβάτες ως την αδέσποτη –
μαχαιριά στο κορμί που θα μπει
να στάζει λόγο, να‘ναι αιχμηρός 
ευθύνη, ζωτική, ανείπωτη.
Στ’ άδικο θα ψάχνουμε αλφαδιά
Στο δίκιο θα ‘μαστε (πάντα) παιδιά .

Θαρρώ είναι δίκιο!

Κι Οκτώβρης καρτερεί  Χειμώνα
Ύπνο μεθυσμένο απο ρακί
Να επουλώσει κάθε πληγή
Απ’ της ρουτίνας τον δρυμώνα.
Ρακόμελο - ζέστη (τη) φυλακή
Να κάμουμε καμιά ευχή
Παράκληση  και μια προσευχή.

Σίγουρα, είναι πάλι Φθινόπωρο!

[kuiper]

Ετσι απλά μια καλησπέρα αφού τα σχόλια σιγά σιγά χάνουν την αξία τους
μπροστά σ` αυτο το ασταμάτητο ποτάμι σου...

Συμφωνώ!

Ποτάμι μεθυσμένο από ποίηση θα το έλεγα εγώ.

[Aganippi]

Καλησπέρα, πραγματικά, κάποιοι άνθρωποι, μεταξύ σ' αυτούς κι εσύ Γιάννη μου - που προσφέρετε περίσσια συγκίνηση. Ποτάμι; Κάθε ανήσυχο πνεύμα είναι έτσι ορμητικό σε ψυχή και σκέψη. Ευχαριστώ που με διαβάζεις. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Σ

Που είμαι;
Ανάμεσα σε «τι»;
Ανάμεσα σε «ποιους»;
Έξω από θεάματα – Μέσα στην αυτογνωσία
Τι σημαντικό πράγμα!

Που είμαι;
Μεταξύ ουρανού και θαλάσσης.
Μεταξύ ανθρώπων και θηρίων.
Μακριά από κοσμικότητες – Δίπλα .στην εσωστρέφεια.
Τι όμορφο πράγμα!

Που είμαι;
Πάνω σε χώμα – κάτω από το πέπλο
Ανάμερη απ’ την οχλαγωγία – σιμά στη σιωπή
Με φόβο στο σίγουρο – δύναμη στ’ αμφίβολο.
Πόσα μπορώ να κάνω…!

Που είμαι;
… Σε μια φιλήσυχη συντροφιά
στα καφενεία μιας λαϊκής τάξης -
μια αρμονία από μια κιθάρα και ένα μπουκάλι τσίπουρο.
Εκεί είμαι!
Να θαυμάζω τις εκδηλώσεις της ψυχής
Που μεθούν από αλήθεια.
Να χειροκροτώ τα πάθη και τα λάθη
Που γενούν ζωή.
Να σιγοντάρω μια μελωδία ανθρώπινη
Χωρίς εμπορικό σκοπό.

Που είμαι;
Στην γωνιά των λίγων… Να οραματίζομαι …
Να σχηματίζομαι
Να μετασχηματίζομαι
Να ανασχηματίζομαι.

Και είμαι παρόν στην ίδια γωνιά…
Απ’ το ξημέρωμα μπροστά σ’ έναν καθρέφτη.
Δεν είχε αντανάκλαση… δεν ήταν από γυαλί.
Δεν μπόρεσα ποτέ να τον σπάσω.
Ένας καθάριος καθρεφτάκος
Που μου ‘μαθε για το κορμί… που μου ‘μαθε για την ψυχή.
Που μου γνώρισε ένα σκίτσο που το είχα - αλλά δεν το γνώριζα.

Και είμαι εδώ…
Που λίγοι μπορούν να έρθουν
Μα πολύ να χωρέσουν…!

Στα σύνορα που οι διακρίσεις λαμβάνουν τέλος.
Στα σύνορα που ένα μάτσο αγκαλιές ζωγραφίζουν μια πολύχρωμη εικόνα.
Στα σύνορα που το χαμόγελο δεν πάσχει από χρωματισμούς αλλά δημιουργεί φλόγα.
Στα σύνορα των φίλων μου…
Στα σύνορα του συντρόφου μου…
Στα σύνορα των αδερφών μου.
Αυτά τα σύνορα θέλω να ονειρεύομαι και να διαπραγματεύομαι.

[Crool]

Ιδιαίτερα το ξεχωρίζω αυτό το πρόσφατό σου φίλη μου Φωτεινή!!
Δεν υπάρχει κάτι επι μέρους για να σταθώ, αφού ολόκληρο είναι δυνατά όμορφο!

Μόνο μια φράση να παραθέσω: "Που είμαι;"
Και να σου πω να...παραμείνεις εκεί που εσύ απαντάς ότι είσαι!! Από ό,τι περιγράφεις είναι τόσο αληθινά όμορφα εκει...
που σου το εύχομαι πάντα να μπορείς να είσαι!

Ευχαριστώ

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

όμορφες, ''δυνατές'', ξεχωριστές, ''καθαρές'' σκέψεις και αλήθειες μιας ανήσυχης,ωραίας ψυχής
μπράβο σου Φωτεινή

[Aganippi]

Νίκο, Παναγιώτη σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάζετε. Λόγω υποχρεώσεων με μια συναυλία άργησα να σας απαντήσω. Να είστε καλά.

ΜΕΡΟΣ Ψ'

Άνοιξες τα μάτια σου
η ώρα τρεις και πέντε
ένα παιδί πνιγμένο
χάνεται πριν ξυπνήσεις.
Πίσω, πόρτα ανοιχτή 
Την κράταγες με μανία
Ο φόβος σφηνωμένος
Στα καφέ κασώματα.

Ο ιδρώτας κύλαγε
Δυο φωνές ψελλίζανε
Για το παιδί ναυάγιο
Στ΄ άπλετα, μαύρα βάθη.
Κυνήγαγες εσένα
Στις γωνίες του σπιτιού
Σαν σκυλί να οσφρήσεις
Το κακό που ‘χεις μέσα. 

Στα πατώματα αφρούς
Κιλίμια μουσκεμένα 
Εγώ δεν είμαι αυτή
Μα ούτε συ κανένας.
Αν αδειάσεις την ψυχή
Θα βρεις κάθε αλήθεια
Απο λάθος σκοτώθηκε
Και θα ξανά φανερωθεί.

Μαζί μου μην ξανά ‘ρθεις
Είναι (το) παιδί πνιγμένο
Έρωτας που τραυλίζει
Κι αποθυμένα πίνει.   
Καιροί αδιάψευστοι
σημάδια στο κορμί μου
λόγια ευσεβών πόθων
που δεν με τιθασεύσατε.

Θα ‘μαι σε μια αιώρα
Και θα πηγαίνω πίσω
Θα πετάγομαι μπροστά
Θα ‘μαι όπου η ψυχή.
Θα ξεχάσω τις στιγμές
Πίσω από την πόρτα
 ιδρώτα που κυλούσε
το παιδί στο ναυάγιο.

Έκλεισες τα μάτια σου
Η ώρα τρεις και πέντε
Η λαχτάρα καράβι
που με πηγαίνει παντού.
Οι πόρτες όλες ανοιχτές
Με φωνάζουνε να βγω
Μυρίζει ο αέρας
Ρόδο, βαριά σαμπάνια... 

...Και θέλω να μεθύσω.

[kuiper]

Αστείρευτες θαλασσινές πηγές, αέναης ποιητικής αρμονίας.

Καλή σου μέρα.

[ivikos]

η ολιγοήμερη απουσία μου με αποσυντόνισε...
διάβασα τα 3 τελευταία σου, και ακόμα ο χείμαρος από τους ήχους των στίχων σου...και η θαλπωρή των εικόνων
είναι νωπές,(δεν θέλω να σβήσουν)

Φωτεινή μου
είμαι  περήφανος που είσαι πατριωτάκι μου και φίλη μου.....
Να 'σαι πάντα καλά!!!!!!!!!και να γράφεις!!!!!!!!!!!!

[Aganippi]

Καλησπέρα!
Γιάννη & ivikos σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Που με διαβάζετε και με σχολιάζετε. Μου δίνετε δύναμη! Φιλιά

[gkou]

Είχα χάσει επεισόδια...αλλά με αντάμοιψες καλά με όλα αυτά που διάβασα εδώ, εδώ που μας  καταθέτεις τόσο όμορφα πράγματα από την ψυχούλα σου!

[Aganippi]

Γωγώ μου, να είσαι καλά που με διαβάζεις και με σχολιάζεις. Πολλά φιλάκια 

ΜΕΡΟΣ Π'

Έχουν σκορπιστεί στη ψυχή μου
Νεραντζάνθια, κάτι δάκρυα 
Και κολυμπάνε τ’ ανθάκια
Στην άπλετη, τρωτή βροχή μου. 
Σε νιώθω θάλασσα αλλότρια
Κι ας είσαι κομμάτι δικό μου
Σε κάνανε ψυχή μου, ξένη
Και μέσα μου κανείς δε μένει.

 
Στις παρυφές ένα σπουργίτι
Μέσα σου πάντα  μονοφώρι.
Ίδιες αλήθειες με ψέματα
Ίδιος ο δρόμος με το σπίτι/
Κι η ανάμνηση κατηφόρι.
μόνο το όνειρο σε τρέφει
μια ελπίδα έχεις να γελάς
και μία σιωπή για να μιλάς.

Άκου το σύννεφο πως βροντά
Για να στάξει μια στάλα βροχή. 
Και δες την βροχή πως μυρίζει
Όταν με χώμα έρθει κοντά.
ψυχή, δεν σώνεται, μοναχή
μα ούτε με το παράπονο
θέλει η λαχτάρα, να βρει σώμα
να ‘χει άρωμα – να ‘χει χρώμα.

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

εξαιρετικό ποίημα
μπράβο Φωτεινή

[Aganippi]

Παναγιώτη μου καλημέρα και ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τους σχολιασμούς και την δύναμη που λαμβάνω.

ΜΕΡΟΣ Ρ'

Έρχεσαι στο όνειρο, μια σκούρα σκιά.
Μία σκιά που στο χάραμα του ήλιου
Γίνεται θηλιά. Σχοινί παλιού καραβιού,
Που το ‘χει ξεφτίσει η αρμύρα. Γεύση,
Καμένου ηλιόσπορου, με ζεστή μπύρα. 

Δακρύζουν τα όνειρα, χώμα και βροχή.
Μία βροχή που καίει την πεδιάδα -
Υποσχέσεις ναυλοχεί – τις αναμνήσεις ‘
τις κοιτάζει  μ’ ένα βλέμμα σαν άχαρο.
η κατάσταση μοιάζει - δεν είν’ στο τέρμα.

«Τώρα θυμήθηκα!» - δρόμοι χιονισμένοι
Κι εμείς με το ίδιο παλτό, ίδια πόλη.
Άραγε ευτυχισμένοι; γιατί τρέχεις;
«θέλουν να τα προλάβουν όλα» - τίποτα.
Ναι, τίποτα δεν σταματά να προλάβουν.

Τόσος φόβος πως τρυπώνει στην ψυχή μου;
Γιατί ξέχασα τον ευεργέτη; Γιατί;….
Πέρασε η μέρα μου, το φιλιστρίνι,
Έχει θαμπώσει από βροχή κι αλμύρα.
Σε πόσες μπουνάτσες ακόμη θ’ αστοχεί;

Σε πόσες τρικυμίες θα τρέχω να μπω;
Ειν’ τα φώτα σου κίτρινοι ξενύχτες –
θέλω να βαφτώ. Κι αν αυτό είναι λάθος,
ας το γευτώ σε κάθε άστατο καιρό
μ’ ένα κρασί κόκκινο που θα ξεβάφει.

Σε χρώμα παλιό ότι με γυρνάει πίσω-
Ξέφτια όνειρα, σήμερα τα πουλάνε,
Τι ν’ αφήσω; σε τούτο ‘δω το παζάρι
Πλέον ο αθώος: κατηγορούμενος
Και αλκοολικός μόνο ο οινοχόος.

Τώρα έμαθα λίγο να μπουσουλάω
Μα ξέχασα τις νύχτες να περπατάω
Αλλά αγαπάω. Ότι με μαγεύει.
Δεν είναι αμαρτία! Δεν φτιάχνω Εδέμ
Ούτε σωτήρες ψάχνω για σωτηρία.

[ivikos]

Η ροή των εικόνων σου....
ο ασταμάτητος ρυθμός του...
και οι λέξεις!!!!! οι λέξεις!!!!!!!.......το ΑΠΟΓΕΙΩΝΟΥΝ............
Φωτεινή μου Ευγε σου!!!!!!!!!!!!!!!

[Aganippi]

Καλέ μου φίλε Θανάση ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα σχόλια σου με τιμάνε δεόντως. Να είσαι καλά!

ΜΕΡΟΣ Ζ'

Γυναίκα, εικόνα απ’ άγιο ξύλο
Συ είσαι, παιδιού το πρώτο βλέμμα.
Ξεναγός, οδηγός, ρίζα με καρπό.
Ένα βλαστάρι π’ ενώνει θάλασσα,
Π’ ενώνει ουρανό μαζί με στεριά.

Γυναίκα, ευλογιά, με εαρινό –
Άρωμα από ελιά και σταφύλι.
Ντεβέτα και σκληρή, γλυκιά μπομπότα
Να ευφρανθούν τα παιδιά και οι γέροι
Να γίνουν φίλοι, εχθροί και οι δούλοι.

Γυναίκα, μητέρα μου και Παναγιά
Η πιο καρδιακή λέξη που θα πω
Το πιο αγνό μου αίσθημα και δάκρυ.
Με σκλαβώνει, με λευτερώνει, παντού
Και πάντα, στο τίποτα, ποτέ, όλο.

Γυναίκα, μ’ έφερες, είμ’ από σένα
Μια άλλη απ’ εμένα, απ’ αυτή άλλη.
Κι απλώνει φύλλα στα κλαδιά, απλώνει-
Ανθούς λευκούς, ρόδινους, με πέταλα
Είμαι πλούσια, κρασί, λάδι, ψωμί.

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Ι'

Οι καμπάνες το διατάξανε
Πέσαμε όλοι στις κουβέρτες
Μ’ ένα παλμό, γοργή τρεχάλα.
Τη νήσο, ψες, πατάξανε -
Τ’ αδέρφια ήπιαν βαλεριάνες 
Κι ο γείτονας αυτοκτόνησε.
Ποιο ανεμοβόρι φέρνει φόβο;
Ποιο αδέρφι θα πάρουν σκλάβο;

Γιάννα, τα γαλάζια σου μάτια
Είχαν γίνει άσπρα, τι φόβος!
Δαγκώναμε μάλλινα κρόσσια
Να μην ακουστούν τα δάκρυα
Ούτε ο λυγμός. Μπλάβος καημός
Θαλασσινού Θεού - κεραυνού.
Σε ποια καλύβα κλείνει πόρτα;
Ποια μέλισσα βρίσκει τη γύρη;

Εδώ τ’ αδέρφια μας χάνονται
Φωτιά η γη, χάνονται πουλιά
Τα δάση μας μισούν, χάνονται.
Οι μνήμες ζωντανές πονάνε
Σαν χείλη σημάδια από φιλιά
Σαν έρωτας π’ αφήνει πληγές.
Ποια μνήμη δεν φκιάνει ιστορία;
Ποια μάχη δεν θέλει τιμωρία;
 
Σήμερα, ανασαίνω βόμβες
Κλαίω για δάκρυα δυο σφαίρες
Κι ένας γείτονας απουσιάζει.
Μια στιγμή, μνήμη, σε τραγουδώ
Μια στιγμή, εκείνο τον ήχο -
Άθελα, τώρα, ν’ αφουγκραστώ.
Μια στιγμή, ιστορίας, τραγουδώ
Να ‘χω στα παιδιά (μου) να ιστορώ.

[Bάγια]

Τώρα που αξιώθηκα να τα διαβάσω όλα (τα εως τώρα) με προσοχή,
απλά να σου στείλω τους χαιρετισμούς μου κι ένα μπράβο!
Το Λ και το Ξ ξεχωρίζουν για 'μένα.

ΥΓ...μια παραξενιά μου...με πμ 

[Aganippi]

Βάγια μου να σ' ευχαριστήσω και δημόσια. Να είσαι πάντα καλά κορίτσι μου.

Με αγάπη
Φωτεινή

ΜΕΡΟΣ Ο'

Τα νούφαρα του σεληνόφωτος
έχουν χρώμα πράσινο με γκρι
κι ανθίζουν σε κάθε λιόγερμα 
μαραίνονται με τις χαραυγές.
Θεός στις επάλξεις ηδύφωτος
μια προκυμαία ψάχνει να βρει
σε κορμιά πελαγίσια ένθερμα
μα μαραίνονται οι χαραυγές.

Δειλινό, με τ’ άρωμα  μπαξέ
στην υγρή πόλη των Αβάντων
μεθούν τα όνειρα στον καφενέ
που ‘παιζε παλιό απτάλικο.
Φιγούρα σ’ έργο του Μπομαρσέ
χαμένα χρόνια στων Αθανάτων
τ’ άγαλμα, που καίνε μ’ οξυζενέ
οι νέοι που μιλάνε γι’ άδικο.

Πήγαιν’ χαρά μου, να ‘σαι θεατής
σε μια πρεμιέρα που σου χρωστάει
ενός αγιάγκαθου την ρίζα
που φύτρωσε στον πόθο των ψυχών.
Γίνε πικρός καφές ν’ αθετείς
κάθε γλυκόλογο που πονάει
κι ας την να γίνει σαν την Λίζα
στο φθηνό άστρο αυτών των καιρών.

Τα νούφαρα δεν θα μαραθούν
όσο η ψυχή σου αστράπτει
μα θα ‘ναι τα όνειρα στεγνά
στις χαραυγές που ήλιος λάμπει.
Υποσχέσεις, λόγια να ειπωθούν 
νυχτέρια με θάλασσα μαύρη
αλμύρα τα φιλιά σου τα στερνά
είσαι κύμα κι αγάπη εχάθει.

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Ω'

Το φεγγάρι της γειτονιάς σας
πια δεν κοιμάται, δεν γελάει.
Θρηνεί τον ήλιο. Χαλασμένη –
είναι πλέον μηχανή χρόνου/
Το φεγγάρι του κόσμου σας
ξενυχτάει στην άδεια θάλασσα.
Νερό που κάνατε κρασί σας
κι αχινούς, θέλατε φαί σας.

Φθόνος αφθονίας, ακληρία
μεταίχμιο αρχής και τέλους.
Πυροβάτες σας, στον ουρανό
ν’ αρπάξουμε έναν γαλαξία
μην χάσετε (κι) αυτή τη πελατεία.

(Η) Κολχίδα, τώρα, δεν υπάρχει 
ούτε το δέρας, μόνο τέρας.
Θα ‘ναι (οι) σκιές να κυνηγάνε
Τον ίσκιο και το σώμα. Όνειρα
ναυάγια αυτοχείρων, άθλος;
Ελένη, δεν ήσουνα εκεί
(Το) μυαλό έκανε εκστρατεία
σαν όλες τις αισθήσεις  του νου-
όλα είναι μόνο στο μυαλό.

Από τι και πού να κρατηθώ;
Να επιβιώσω; Θα στερηθώ.
Θα γλιτώσω;
Η άρκτος ήρθε να με βρει
δεν είναι παγωμένη…

Μαμά, γιατί η σελήνη είναι σβησμένη;

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Υ'

Σκοτάδι!
Μαύρη τοίχοι, ούτε αράχνη
ιστό δεν φτιάχνει, είν’ κόλαση.
Εικόνες τρόμου και μοναξιά.
Μετά απ’ αυτό, δεν νοείται
να πλάσεις όνειρο, για κάτι
πως τάχα αιώνια θα το ‘χεις.
Σ’ έναν γυρισμένο παιδικό
που ‘χα για κούκλες καθρεφτάκι,
μία μέρα το ξεσκόνισα
είδα, χαμένο το Πριπυάτ.

Σκοτάδι!
Τρελαμένη άσφαλτος, ζητά
ν’ αποδράσει σαν φυσαλίδα.
Καθώς θα γίνεται η ζωή -
σαμπάνια ο ουρανός, κρότος -
(και) χάνεται σαν τη φυσαλίδα της.
Μ’ αυτή η σαμπάνια μυρίζει
όσα χρόνια κι αν περάσουνε
τόσες γενιές θα μεθάει.

Σκοτάδι!
Τελικά, αυτή ‘ναι η ιστορία;
Έξοδος, Αλαμάνα, Σούλι;
Χάνεται (η) ουσία στο δάκρυ
εξουσία, πάθος και λάθη.

Ώρα δύο μεσημέρι, Πριπυατ.
Εκκένωση, οι  αποσκευές,
λιγοστές, πόνος και το ψέμα.
Χώρα δεν έχω, ούτε σπίτι
μόνο ανάσα, την κλέψανε.
Δεν έχω τίποτα, νόμιζα
πως είχα, πως ήμουν ζωντανή.

Σκοτάδι…