Aυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι πώς κρίνουμε την ποιότητα ενός κομματιού ξύλου. Σύμφωνοι, δεν μπορούν όλες οι κιθάρες να φτιάχνονται από ξύλα όπως το Brazilian rosewood που δείχνει ο τύπος στο video της PRS, το οποίο εμφανώς είναι κλασσικό παράδειγμα tonewood. Τι σημαίνει όμως κακής ποιότητας ξύλο; Eίναι π.χ. κακής ποιότητας το spalted maple που χρησιμοποιείται σε κάποιες κιθάρες, και μάλιστα αρκετά ακριβές; Πώς το αναγνωρίζουμε σε μια κιθάρα όταν το σώμα είναι καλυμμένο από χρώμα και βερνίκι; Και αν τελικά η επίδραση των ξύλων στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι μικρή, γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με αυτό και όχι με τις υπόλοιπες παραμέτρους που ίσως να είναι πιο σημαντικές; Γιατί τελικά κάπου χάνεται το νόημα όταν αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για ξύλα και αγνοούμε τα άλλα χαρακτηριστικά της κιθάρας, τον υπόλοιπο εξοπλισμό και κυρίως τα δάχτυλα του κιθαρίστα ως κύρια συστατικά του καλού (ή απλά επιθυμητού) tone.
Επιτελους. Επιτελους! Μια σωστη ερωτηση. Αν ημουν επιπλοποιος, θα σου ελεγα οτι αυτο το κομματι ειναι πιο "ακριβο" να το αγορασεις απο ενα αλλο.
Πως ομως ο κος PRS θα σου πει οτι αυτο το κομματι ειναι πιο καλο απο το αλλο?
Δε θα σου πει.
Την απαντηση τη δινει το παλληκαρι που ειπε οτι ακομη και κατασκευαζοντας κιθαρες απο το ιδιο δεντρο μπορει η μια να ειναι κουπι και η αλλη σουπερ.
Ο καθε κυριος PRS, (προσοχη δεν απαξιωνω τις κιθαρες του σε ηχο αξια κτλ, δε με ενδιαφερουν αυτα, μπορει να ειναι και οι καλυτερες στον κοσμο μπλα μπλα. Αλλα αν τον ειχα μπροστα μου θα τον ταπωνα για αλλους λογους), ξεκιναει ως hand builder. Αυτο σημαινει οτι καταφερνει (και μαγκια και μπραβο) να φτιακσει ΤΕΛΕΙΕΣ κατασκευαστικα κιθαρες με ο,τι καλυτερο σε προδιαγραφες και τα πιο ομορφα ξυλα. Συμφωνοι ως εδω. Προσεξτε ειπα ομορφα. Φτιαχνει καμια 20ρια, παιρνει αυτην την οποια βρηκε πιο ζωντανη σε ηχο τεσταρει μαγνητες σε ενισχυτες που κατα κορον χρησιμοποιουνται, (fender marshall fender marshall και ισως fender) και φτιαχνει μια που δε μπορει θα αρεσει. Την παιρνει ανα χειρας και παει σε ενα showroom (αυτη και τις καλυτερες που εκανε τελος παντων, διαλεχτες απο το σωρο). Κερδιζει τις εντυπωσεις. Καποιος διασημος μουσικος που ονειρευεται μαονια πορους και ηχο μεσα στο flame maple ενθουσιαζεται την παιρνει, παιζει δινει παραγγελια και τα υπολοιπα ειναι ιστορια.
Τωρα απο εκει και επειτα, γιατι ο κος PRS επι καιρο δε χρησιμοποιουσε εβενο στις ταστιερες του? Για τον ηχο? Μπα. Αν εξαιρεσεις τα private stock, eagle η οπως σ..... ονομαζει τις εντελως χειροποιητες κιθαρες στις οποιες στην τελικη, μπορει να κανει διαλογη, εγινε γραμμη παραγωγης (επισης τπτ το κακο με αυτο). Ο εβενος θελει αλλη δυσκολοτερη επεξεργασια πιο ακριβα υλικα για να πλαναριστει και να μπουν τα ταστα. Οσο το κανεις με το χερι εισαι οκ. Γιατι αραγε εξαφανιστηκε και το πολυ ωραιο κοψιμο πισω στο λαιμο που ενωνονταν με το σωμα? Γιατι αραγε οι pre factory RPS πλεον ποιανουν περισσοτερα χρηματα?
Για μενα (το βαζω μονο και μονο για να προλαβω ενα-δυο) ισχυουν ενα δυο τραγελαφικα η μη:
Αξιωμα πρωτο.
Ναι το ξυλο παιζει ρολο γιατι δυο ολοιδιες κιθαρες (και μαγνητες) διαφερουν μονο σε αυτο και παροτι ερχονται κοντα σε σεταπ κτλ δεν ακουγονται ιδιες. Προφανως δια της ατοπου απαγωγης το μονο που μενει ειναι το ξυλο (δε συζητω για scale-bolt-on, set neck, neck through: ειπαμε ολοιδιες!!!).
Αξιωμα δευτερο: Αν απο το παραπανω νομιζει κανεις οτι το μαονι ειναι "dark" και το "maple" bright, την πατησε. Προκαλω ανοιχτα οποιονδηποτε κατασκευαστη (και το εχω κανει και παλιοτερα και σε ξενα forums) να βγει και να δωσει μαθηματικα συχνοτητες πoυ με επιστημονικα κριτηρια και επαναληψιμα, θα δουμε ξανα και ξανα σε συγκεκριμενες συνταγες κιθαρων (σαντουιτς Α και Β ξυλου με ταδε λαιμο κτλ). Να μιλησουν για στασιμα η μη κυματα μεταξυ χορδων και ταστιερας. Για μεταφορα ενεργειας σε mjoule σε floyd rose-basswood και tune-o-matic-maple top. Σιγη ιχθυος. Δεν περιμενω απαντηση, δεν υπαρχει. Εχω βρει μια εργασια που προσπαθουσε να παει κατα ποσο το μαονι ενισχυει τη βασικη νοτα και οχι καποιες αρμονικες ενω αλλο ξυλο τις υπολοιπες. Ηταν τοσο βρωμιαρικα τα διαγραμματα, τοσο μικρες οι διαφορες, τοσο μη επαναληψιμες που δε με ενδιεφερε περαιτερω.
Αξιωμα τριτο: Μηπως το βαρος? Ο Godin που δουλευει "απο ολα" και εχει δικια του ξυλεια στον καναδα, εβγαλε τις νεες icon. Αυτες ειναι set neck les paul στυλ κιθαρες με διαφορα configurations σε μαγνητες, ξυλα και φινιρισματα.
Παει ο ανθρωπος στο περιβοητο "maple καπακι" που δινει ας πουμε, τα "πριμα, sizzle και bite" που εχει μια ΚΑΛΗ les paul μαζι με τον βαθυ ηχο που οι περισσοτερες εχουν με τον ενα η τον αλλο τροπο. Ε το μοντελλο που εχει βαμμενο top εχει maple καπακι, το αλλο στο οποιο θελει καφε look με ωραια νερα εχει sapelle (ενα τυπο μαονιου το δουλευουν και ibanez korea κτλ) καπακι! Μα κυριε Godin μου, δεν θα χαλασει τη συνταγη αυτο? Οχι εχουν παρομοια πυκνοτητα βαρος κτλ, ο ιδιος ηχος!
Ενδιαφερον συμπερασμα. Απο τοτε ξεκινησα να δω κατα ποσο superlight κιθαρες ακουγονται "καλυτερα" η ποσο διαφορετικα απο τις νορμαλ βαρους η και των τουβλων.
Χαρακτηριστικη η διαφορα μεταξυ gibson les paul custom shop και κανονικων μεσαιων και βαριων les paul: Πουπουλο η custom shop συγκριτικα, παναλαφρα, διαλεγμενα για αυτο non chambered ξυλα σε τετοιου παχους κιθαρα, με ηχο 100% les paul που ομως ηταν ανοιχτος ταυτοχρονα, εκοβε δε σταματουσε. Τελειος. Οι αλλες ειχαν τον τυπικο τους ηχο, πολυ πιο χυμα ομως σε συγκριση. Μαγνητες alnico II και στις δυο, 10ρες σεταπ. Στο πλαι μια custom του 2000 εδωσε παρομοιο ηχο, λιγο πιο "τσιτσιριστο" αλλα με μπουμαριστα μπασα μονο που φορουσε αλλους μαγνητες.
Το αποτελεσματα ηταν οτι με ενδιεφερε ολο και περισσοτερο το θεμα βαρους πυκνοτητας. Πεφτει στα χερια μου (αγορασα μια) μεταχειρισμενη Cort Μ600 πρωτης γενιας. Η κιθαρα, σκοτωνε ηταν 2,8-2,9 κιλα. Δεν ειχε ιχνος maple (ενα veneer επανω) και ηταν δυο κομματια παναλαφρο μαονι και αλλα δυο λαιμος με scarf-joint headstock. Ηταν πεντακαθαρη με βαθυ τυπικο καλο 24 3/4 ηχο (καλο ροκ οργανο) και μου αρεσε οτι ακομη και με τους φτηνους Mighty mite διατηρουσε την καθαροτητα και ηταν σα να εβγαζες ενα πεπλο απο τον καθε ενισχυτη. Την πουλησα, (!) στα ιδια 150 ευρω που την πηρα γιατι απλα, βαρεθηκα ομως μου ενισχυε το θεμα βαρος-πυκνοτητα και οχι τυπος ξυλου=ηχητικος χαρακτηρας.
Και πεφτει το 666 στα χερια μου και τα καταρριπτει ολα, μια gibson SG οχι faded αλλα με νιτρο μπλα μπλα, seymour duncan κτλ. Η κιθαρα ηταν γελειοδως ελαφρια. Θεωρητικα θα επρεπε να κελαηδαει ελαφρως περιμενω λοιπον να τη βαλω και να παιξω κανα AC/DC εκστασιασμενος. Ηταν ο,τι χειροτερο εχω παιξει σε κιθαρα για τα γουστα μου με σκοτεινο mud ηχο που δε "βελτιωνοταν με τιποτα". Και ασε τις θεωριες περι χαμηλου βαρους-δονησεων, μαονιου-maple κτλ. Ηταν μια ελαφρια νεκρη κιθαρα με κορυφαια (το κατα δυναμη) ηλεκτρικα. Προσεξτε μεχρι τωρα μιλησα καθαρα και μονο για κιθαρες 24 3/4 με ιδια τοποθετηση μαγνητων και παρομοιες διαστασεις λαιμου, αλλα οχι μαζα. Οι περισσοτερες διαφορες φαινοταν πριν καν τις βαλω στον ενισχυητη που λεει ο λογος (η cort σχεδον ακουστικη αλλα οχι γλυκια οπως η custom shop και το αλλο ακρο η SG super λασπη).
Παρολα αυτα σας βεβαιω οτι ο κατοχος της γουσταρει απιστευτα και οτι σε ενα απο τα mesa boogie μου καθησε καλυτερα για ενα ειδος ηχου απο οτι η custom shop!!!
Ως αποτελεσμα στην επιστημονικη προκληση προς τους κατασκευαστες (πφφφ!) κιθαρων, βαλτε και οτι περιμενω αναλυση απο βοτανολογο πανεπιστημιου για τα διαφορετικα κυτταρα και συγκρατηση υγρασιας σε σχεση με τον ηχο.
