Το μυαλό θολώνει
τα μάτια κλείνουν
καμιά ελπίδα
δεν μου αφήνουν
η βροχή πέφτει
φυσά δυνατά
μες τον καθρέπτη
ο χρόνος πετά
τώρα τα λόγια
δεν έχουν αξία
σιωπή βαραίνει
με σημασία
ρηχού παρόντος
χειροβομβίδα
ανατινάζει
κάθε μου αχτίδα
μέσα στο νου μου
στριφογυρίζει
μικρή μου θάλασσα
με καθορίζει
και δεν μιλάω
για τίποτα πια
δεν φοβάμαι το θάνατο
και γελάω πλατιά.
