Έδεσα στο λαιμό μου σφιχτά το κασκόλ
των πιο απλών μου ιδεών για να υπερασπιστώ
τα κατακάθια τους , πρώτη φορά .
Κλώτσησα φρενιασμένα σωρούς από βιαστικές πέτρες
που ξεπετάχτηκαν στο διάβα μου .
Οι άλλοι άργησαν στο στιγμιαίο ραντεβού μας .
Θα ‘ρθουν και θα θυμίζουν
την αντίθετη όψη του καθρέφτη μου .
Μα τούτη τη φορά το φανατισμένο έμβλημα
που έραψε ο χρόνος στη μπλούζα μου ,
δε θα δεχτεί να απαλύνω τα βήματά μου .
Μέσα στις σφιγμένες γροθιές στριμώχτηκαν κύματα ερημικά
που πνίξανε κάποια νύχτα σκουριασμένα ημερολόγια .
Και να που τώρα ήταν έτοιμα να ξεβράσουν
εκείνα τα ξεχασμένα ναυάγια .
Οπαδισμός αλλόκοτος ξεχείλισε από τις γκρίζες φλέβες μου .
Κι αφού το μουσκεμένο τεραίν με απόδιωξε για το τίποτα μου,
είπα πως θα παλέψω πια στις πήλινες κερκίδες .
Οι άλλοι κατέφθασαν ήδη .
Κι είχαν ντυθεί με τα αντίθετα χρώματα ,
εκείνα που φοβόμουν να αντικρίσω .
Θα υπερασπιστώ τις ιδέες που αντανακλούν
σαν τύψεις στα ματωμένα μάτια τους .
Στα μάτια όλων αυτών,
που μοιάζουν με μένα και έγιναν άλλοι
στο πέρασμα τους από τη σκονισμένη διασταύρωση .
Θα αφήσω μια λαβωμένη χαρακιά στο γυαλί .
Φανατισμένος θεατής που δικαιώθηκε ,
κερδίζοντας μια αναπνοή στην παράταση .
Μετά ανακουφισμένος θα τυλίξω πιο σφιχτά
το κασκόλ στο λαιμό μου .
Κι ως γνήσιος πια οπαδός των πιο απλών μου ιδεών
θα τραγουδήσω ένα σύνθημα
που θα μοιάζει με θρήνο .
