"Μια πολη τυφλη,
πολη τυφλη
δρομοι συρματινοι
και σιωπη"
Την ακουσα που
τραγουδουσε μονη..
Σεπτεμβρη απογευμα,
ποια να ναι αυτη
που περπατει
μεσα στο δασος
μια κοπελα
και την βροχη.
Μονη εκει,
ποια να ναι αυτη
που μοιαζει τοσο
με την βροχη.
Τι ατυχια
να μην μπορεσει
ομορφος κυκνος
να γεννηθει
κι ουτε ενας πριγκηπας
να την αγγιξει
ενα χαμογελο
να κρατηθει.
Ενα φιλι,
μονο φιλι
που ηθελε τοσο
να αγαπηθει.
Μια νεραιδα
χιλια σημαδια
πανω στα σιδερα
μονη στη γη
ειδα να τρεχει
μεσα στα ματια
ενα ποταμι
απο οργη.
Δεν το μπορει
πια να σωθει
τουτος ο κοσμος
να της κρυφτει.
Το παραμυθι
δεν εχει τελος
ποιος να μπορεσει
να μας το πει
αν η νεραιδα
που ενοιωθε μονη
βρηκε εναν τροπο
να αναστηθει.
Μια φυλακη
τοσο μικρη
μοιαζουν τα ματια σου
με διαταγη.
Ενα τρανταφυλλο
γεματο αγκαθια
ειδα ενα απογευμα
και την βροχη
μια κοπελα
χορευε μονη..
και εχει απο χρονια
πια μαραθει!!!
Μια φριχτη
τοσο μικρη
ηταν ο κοσμος σου...
Χα!!
Μια φυλακη!!!
