Τον δίσκο τον έχω ακούσει πλέον αρκετά έτσι ώστε να ξεπεράσω την κρυάδα που έλαβα από την πρώτη ακρόαση.. Θεωρώ τους Muse (ή μάλλον τους "Matt Bellamy & The Muse") ως μια πολύ ευρηματική μπάντα με την έννοια ότι έχουν καταφέρει (μαζί με τους Pearl Jam) να δημιουργήσουν ένα κοινό που αποτελείται από ακροατές πολλών διαφορετικών μουσικών (within reason βέβαια).. Όπως έχω ξαναγράψει και παλιότερα, αν θέλεις να καλέσεις σε ένα party ένα ροκά, ένα μεταλλά, ένα bluezά και έναν alternativά και να μην φοβάσαι μην σου φύγουν κάποιοι ξενερωμένοι από τη μουσική, βάλε στο CD player τη δισκογραφία των Pearl Jam.. Πλέον με τους Muse το ίδιο ισχύει αν θέλεις να καλέσεις ένα ροκά, έναν r'n'bά (!!) και έναν musicalά.. Πάμε όμως στα επιμέρους:
1.
Uprising: Το κομμάτι είχε leakάρει από καιρό και ήταν ίσως ένα αναμενόμενο Muse άκουσμα.. Το χαρακτηριστικό rhythm session των Muse (μεγάλος μπασίστας ο Christopher) φωνάζει "παρών" ενώ το refrain είναι αρκετά πορωτικό.. Όπως μας έχουν συνηθίσει οι Muse.. Είμαι σίγουρος ότι το Uprising άρεσε σε όλους, αλλά όλοι περίμεναν κάτι διαφορετικό από την συγκεκριμένη μπάντα.. Στο παρελθόν, τα άλματα από τον ένα δίσκο στον άλλον ήταν τεράστια και έτσι όλοι αναμέναμε κάτι εντελώς τρελό και παρανοϊκό μετά τον δίσκο-ποίημα "Black Holes & Revelations".. Με λίγα λόγια το Uprising μοιάζει με leftover από το BH&R.. Αυτό είναι κακό; Όχι απαραίτητα.. Ιt simply doesn't cross the line of progress..
2.
Resistance: Από τις πρώτες νότες του πιάνου καταλαβαίνεις ότι θα ακούσεις ένα αργό κομμάτι.. Τι στο καλό; Οι Pet Shop Boys έβγαλαν πάλι δίσκο; Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.. H γέφυρα είναι πολύ πετυχημένη ενώ το refrain είναι λίγο γλυκανάλατο για τα γούστα μου αλλά ακούγεται ευχάριστα ενώ ανεβάζει και τους τόνους.. Σε γενικές γραμμές οι Muse στο Resistance "τσιγγουνεύτηκαν" σε ενέργεια και το συγκεκριμένο κομμάτι μπορούσε να γραφτεί σε πιο δυναμικές φόρμες.. Άλλωστε Resistance το ονομάσανε.. Δώστε του λίγο γκάζι ακόμα.. Στο Resistance πρωτοπαρατήρησα ότι ο Bellamy έχει κόψει τις χαρακτηριστικές του βαθιές ανάσες σε μεγάλο βαθμό ή τις περιόρισαν στη μίξη..
3.
Undisclosed Desires: Κόβω τον λαιμό μου ότι αυτό το κομμάτι το έγραψαν για να το παίζουν στη μέση της συναυλίας έτσι ώστε οι ίδιοι να ξεκουράζονται, ο μηχανικός να παίζει με το φωτισμό, οι κοπέλες να ανεβαίνουν στους ώμους των αγοριών τους, το συγκρότημα να το "τραβάει" επί 10 λεπτά παίζοντας με την μπασογραμμή και γενικά να περάσει λίγο ευχάριστα η ώρα μας για τους μη-ροκάδες φίλους μας.. Η εισαγωγή του κομματιού μου θυμίζει neo-r'n'b της κακιάς ώρας (όχι ότι υπάρχει και της καλής ώρας εδώ που τα λέμε).. Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ένα τέτοιο κομμάτι.. Όποιου το αρέσει, καλώς και του αρέσει.. Απλά αν οι Muse ήταν CPU, για την συγγραφή αυτού του κομματιού θα χρησιμοποιούσαν το 5% του CPU usage τους..
4.
United States of Eurasia: Σε αυτό το κομμάτι, όπως είπανε και πριν τα παιδιά, οι Muse "ξεσηκώνουν" τους Queen.. Στην ενορχήστρωση, στα φωνητικά, στις κιθάρες.. Στα πάντα!! Πραγματικά το κάνουν τόσο εξώφθαλμα (ακούστε τον trademarked ήχο του Brian May στο 1:17 και θα με θυμηθείτε) που περιμένω στις συνεντεύξεις τους να λένε ότι με το συγκεκριμένο κομμάτι αποτίουν φόρο τιμής στους Queen.. Αν το ξεπεράσει κάποιος αυτό θα ακούσει ένα ομολογουμένως όμορφο αλλά συνηθισμένο oriental πέρασμα, λίγο Chopin και μετά θα τελειώσει πάλι με λίγο Queen.. Πραγματικά θα είμαι σκληρός να πω ότι ξέμειναν από ιδέες;
5.
Guiding Light: Έχουμε φτάσει περίπου στα μισά του δίσκου και ακόμα δεν έχουμε ακούσει τον κομμάταρο.. Λίγο ανησυχητικό για Muse.. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του Guiding Light πιστεύεις ότι θα ακούσεις κάτι τόσο μεγαλοπρεπές και λυρικό όπως το Invincilble του BH&R.. Το θέμα σου αρέσει.. Είναι αρκετά όμορφο και μάλλον θα το συνδέσεις με πολλές αναμνήσεις όπως πολλά κομμάτια των Muse.. Περιμένεις το κομμάτι να ξεδιπλωθεί υποδειγματικά όπως μόνο οι Muse γνωρίζουν.. Περιμένεις λίγο ακόμα.. Περνάς και το solo.. Συνεχίζεις να περιμένεις.. Το κομμάτι τελείωσε.. Η κορύφωση δεν ήρθε ποτέ.. Δεν πειράζει.. Το συναίσθημα αυτό θα το έχουν ζήσει πολλές γυναίκες
.. Ίσως στα επόμενα κομμάτια..
6.
Unnatural Selection: Ίιιιιιιχαααα!!!!! Ο κομμάταρος είναι εδώ!!!! Επιτέλους!!! Μην σας ξεγελάει η εισαγωγή με το εκκλησιαστικό όργανο.. Οι Muse αρχίζουν και παίρνουν τον δίσκο στα σοβαρά.. Πολύ ενέργεια.. Πορωτικά riffs, δυνατά drums, Mus-y φωνητικά και πολλά θέματα μπλεγμένα ιδανικά μαζί.. Πραγματικά αυτό είναι το διαμάντι του δίσκου.. Στο δεύτερο μισό ακούγεται μια απίστευτη doom διάθεση που πραγματικά εμένα μου θύμισε Lost στα πολύ καλά τους.. Σαν να έχεις χαθεί σε έναν λαβύρινθο και να σου αρέσει.. Και ξαφνικά η έξοδος φαίνεται.. Είναι το refrain παιγμένο ακόμα πιο δυνατά και δραματικά αυτή τη φορά.. Crank up your speakers!!! Το Easter egg του δίσκου είναι τα riff στα τελευταία δευτερόλεπτα.. Headbanging με Muse; Και όμως!!!
7.
MK Ultra: OK.. ΟΙ Muse σοβαρεύτηκαν για τα καλά.. Το MK Ultra θυμίζει αρκετά εποχή Αbsolution όπου ο Matt δοκίμαζε περισσότερες ψηλές νότες στα φωνητικά του και τα πλήκτρα είχαν μεγαλύτερο ρόλο στο κομμάτι, ενώ τα riffs του ήταν σκέτη industrial-ίλα.. Άλλο ένα διαμάντι.. Back to back!! Στο 2:10 πραγματικά σε πιάνει συγκίνηση όμοια με αυτή που ένιωσες ότι άκουσες για πρώτη φορά το Time is running out.. Οι άνθρωποι είναι prog-ers και το ξέρουν.. Με το MK Ultra δίνουν μια ηχηρή απάντηση σε όσους πίστεψαν ότι έγιναν εμπορικοί και θέλουν να τα τσακώσουν και να φύγουν..
8.
I belong to you: Γιατί βρε παιδιά; Απορώ πως μπορείτε και βάζετε στο tracklisting σας αυτό το κομμάτι μετά το MK.. Βάλ'τε το στο τέλος.. Βάλ'τε το σε ένα single.. Βάλ'τε το στα deleted tracks του δίσκου.. Όχι μετά το MK Ultra.. Είναι ιεροσυλία.. Εντάξει.. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πεις για αυτό το κομμάτι.. Δεν έχει κιθάρα.. Είναι μέτριο σαν μελωδία.. Δεν έχει έμπνευση.. Είναι επαναλαμβανόμενο.. Δεν νομίζω να αρέσει και σε κανέναν πέραν από μερικές εξαιρέσεις.. Μετριότητα στο τετράγωνο..
9-10-11.
Exogenesis: Τα 3 κομμάτια είναι μέρη μιας τριλογίας οπότε τα αντιμετωπίζω σαν ένα εννιαίο κομμάτι.. Ξεκινάει σαν μια overture όπερας (όπως λέει και το όνομα του) και μετά έρχεται ΤΟ θέμα!! Με αυτό το κομμάτι οι Muse επιχειρηματολογούν γιατί τους έχουν ονομάσει τρελούς arpeggiators!! Το συγκεκριμένο θέμα που επαναλαμβάνεται από πίσω με τα πλήκτρα είναι πανέξυπνο, λειτουργικό και συνδυάζεται άψογα με τη φωνή του Bellamy.. Νιώθεις ότι βλέπεις ταινία της Disney.. Μαγευτικό.. Τι να πει κανείς.. Όταν τελειώσει το Overture έρχεται το πιανιστικό θέμα του Cross-Pollination, ενώ κάπου στη μέση ακούγεται ένα δυναμικό θέμα με όμορφα φωνητικά και ο δίσκος τελειώνει εκεί.. Μετά από εκεί και πέρα, το τρίτο κομμάτι της τριλογίας (και τελευταίο κομμάτι του δίσκου) είναι άνευρο, ανέμπνευστο, γενικά καταδικασμένο στο να γίνεται skip έτσι ώστε να ακούσει ο ακροατής ξανά το Uprising ή να το κλείσει.. Εγώ προσωπικά δεν κάνω τίποτε από όλα αυτά.. Ακούω το ΜΚ Ultra μια φορά ακόμα και το Unatureal Selection δυο φορές ακόμα πριν το κλείσω..
Σε γενικές γραμμές ο νέος δίσκος των Muse κατά προσωπική άποψη παρουσιάζει τα εξής:
Θετικά:
- Ο Bellamy έχει παρατήσει τις βαθιές ανάσες που ενοχλούσαν αρκετούς..
- Η παραγωγή για μια ακόμη φορά είναι κρυσταλλένια..
- Το στοιβαρό rhythm section είναι ακόμα ακμαίο, όσες φορές του "δίνεται" η ευκαιρία να αναδειχθεί..
Αρνητικά:- Οι Muse με αυτό τον δίσκο κάνουν ένα βήμα πίσω, αντί για μπροστά..
- Μπορούν αποδεδειγμένα να γράψουν πολύ καλύτερα κομμάτια..
- Μου φαίνεται ότι ο Bellamy ακούγεται κάπως "κουρασμένος".. Από τα φωνητικά μέχρι τα riffs έως την πολυπλοκότητα των συνθέσεων..
- Ο δίσκος περιέχει μερικά σημεία που πιστεύω ότι είναι ντροπή ακόμα και για μια μπάντα τόσο ακομπλεξάριστη να τα έχει στους δίσκους της..
