Ο Δεκέμβρης που συντάραξε τον κόσμο.
«Εμείς απ’άλλού με άλλους όρους φωνάζουμε: Να μεγαλώνει η φωτιά να μεγαλώνει , να γίνεται ολοένα ψηλότερη , εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη .»
(Νίκος Καρούζος)
Πριν ακριβώς ένα χρόνο, στις 6 Δεκέμβρη 2008, η δολοφονία του 15 ετών Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από το όπλο ενός ένστολου μαντρόσκυλου του κράτους, του ειδικού φρουρού Επαμεινώντα Κορκονέα σηματοδότησε μια νέα κατάσταση στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της χώρας μας (και όχι μόνο). Ίσως να είναι από τις σπάνιες φορές σε αυτή τη χώρα που μια είδηση σαν αυτή της δολοφονίας του 15 χρονου νέου να προκάλεσε σε τόσο μεγάλη έκταση κοινό αίσθημα οργής και αγανάκτησης.
Ο μπάτσος-δολοφόνος Κορκονέας παράλληλα με τον Α. Γρηγορόπουλο δολοφόνησε και την από καιρό εύθραυστη κοινωνική ειρήνη. Η κρατική έννομη τάξη έδειξε απροκάλυπτα για μια ακόμη φορά ότι το κράτος είναι σε θέση όταν θέλει, να δολοφονεί και λογαριασμό να μην δίνει . Όταν λοιπόν το κράτος δεν δίνει λογαριασμό στους πολίτες του, τότε οι πολίτες έχουν το απόλυτο δικαίωμα και καθήκον να ζητήσουν αυτόν το λογαριασμό από μόνοι τους.
Αυτό ακριβώς το καθήκον άσκησαν από εκείνο το βράδυ του Σαββάτου 6/12/08 και τις επόμενες μέρες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την επικράτεια της χώρας, (και σε άλλες χώρες του πλανήτη). Αναμφίβολα δεν υπήρξε ούτε ένας από εμάς που να μην πήρε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέση μέσα στα γεγονότα του περσινού Δεκέμβρη.
Η δολοφονία αποτέλεσε τη αιτία για την κοινωνική οργή που ακολούθησε, αλλά τα πραγματικά αίτια ήταν πολύ βαθύτερα Είναι αρκετός καιρός που η Ελλάδα (όπως οι περισσότερες δυτικές χώρες ) έχει ξεπέσει μαζικά από την «ευημερία» (με κυμαινόμενο επιτόκιο ) στη σταθερή γυμνή απώλεια και η φαρσοκωμωδία της «ανάπτυξης» της «ισχυρής Ελλάδας» έχει δώσει τη θέση της στη τραγωδία της κατάρρευσης.
Όλα τα «κεκτημένα»: εργασία, προσδοκίες για ποιοτική ζωή , ανθρώπινα δικαιώματα , έχουν βρεθεί στη κόψη του ξυραφιού και το ξυράφι έχει αρχίσει να κόβει, καθώς πίσω από την απώλεια πραγμάτων και προσώπων φαίνεται σιγά-σιγά η αποτρόπαια αλήθεια.
Μόνο την τελευταία δεκαετία είχαμε με βάση τις «επίσημες» αναφορές πάνω από 50 δολοφονίες μεταναστών από αστυνομικούς ή λιμενικούς. Αμέτρητοι-εκατοντάδες είναι οι νεκροί πρόσφυγες από πνιγμό ή από νάρκες στα σύνορα.
Μόνο το 2009 μέσα στους χώρους εργασίας είχαμε 200 νεκρούς εργαζόμενους. Οι θάνατοι των εργατών στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα» αποτελούν το φόρο αίματος που καταβάλει αυτή η κοινωνία στο βωμό του καπιταλισμού.
Αμέτρητες είναι οι καθημερινές μικρές δολοφονίες που υφιστάμεθα όλοι μας από ένα σύστημα που δολοφονεί καθημερινά την αξιοπρέπεια, τη ζωή και τις ελευθερίες μας :
Ελαστικοποίηση της εργασίας, ανασφάλιστη μαύρη εργασία , απολύσεις, συρρίκνωση των μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων μας. Η εργασία μας, ξένη από την έννοια της προσφοράς στο σύνολό, παράγει πλούτο που καρπώνονται οι διαχειριστές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ενώ οι μισθοί μας αντηχούν το σαρκασμό με τον οποίο «ανταμείβουν» το μόχθο μας. Όλα με πρόσχημα την κρίση, όλα προς συμφέρον των αφεντικών!
Στηρίζουμε με την εργασία μας και με τους φόρους μας ένα παρασιτικό σύστημα, χωρίς να δικαιούμαστε ούτε καν αυτά που μερικές δεκαετίες πριν θεωρούνταν αυτονόητα. Η εργασία έχει γίνει συνώνυμο της ζητιανιάς. Για να βρούμε δουλειά φτάνουμε να «υποχρεωνόμαστε» σε πολιτικά γραφεία, σε εργολάβους και στη νόμιμη μαύρη εργασία προγραμμάτων του ΟΑΕΔ όπως τα Stage. Κι όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τους σύγχρονους δουλεμπόρους ρισκάρουμε να καταλήξουμε όπως η Κ. Κούνεβα, η οποία στην προσπάθειά της να πολεμήσει τη σκλαβιά των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι.
Οι δρόμοι των πόλεων μοιάζουν όλο και περισσότερο με διάδρομους φυλακής. Περιπολίες ένστολων που οπλοφορούν και επιδίδουν τον τσαμπουκά τους αδιακρίτως σε γηγενείς και μετανάστες ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Κάμερες που δημιουργούν ένα αίσθημα ολοκληρωτικής επιτήρησης βιάζοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας και προσωπικότητας.
Οι διάφορων ειδών αστυνομικοί (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, δέλτα, ειδικοί φρουροί) μοιάζουν όλο και περισσότερο στα σώματα ασφάλειας των ες ες. Μοιάζουν και συμπεριφέρονται περισσότερο με στρατό κατοχής, ξένο σώμα και εχθρικό προς τους πολίτες όπου στην κυριολεξία «πρώτα βαράνε και μετά ρωτούν» και αποτελούν ότι πιο μισητό και αντικοινωνικό έχει δημιουργήσει το Κράτος.
Σε παγκόσμιο επίπεδο ο καπιταλισμός αχαλίνωτος όσο ποτέ συνεχίζει να καταστρέφει τον πλανήτη, ακόμη και τώρα που κατά πολλούς βρίσκεται ένα βήμα από το «χείλος του γκρεμού». Οι διεθνείς ανταγωνισμοί οξύνθηκαν και η οικονομική κρίση ( τεχνητή από τον ίδιο τον καπιταλισμό κατά μια άποψη ) έχει αρχίσει και υποσκάπτει την ήδη σαθρή και καταταλαιπωρημένη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.
Σήμερα είναι πλέον σίγουρο ότι τα χρόνια που έρχονται θα απέχουν πολύ από τη χαζοχαρούμενη συναίνεση των προηγούμενων ετών και αυτό οι κατά τόπους και είδους άρχοντες το αντιλαμβάνονται .
Από την απέναντι πλευρά είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Ο περσινός Δεκέμβρης είχε οργή, πολύ οργή, γιατί ήταν η συσσωρευμένη αδικία τόσων ετών, αναμειγμένη με την απελπισία που γεννά ένα μέλλον το οποίο το έχουν προδιαγράψει άλλοι για εμάς χωρίς εμάς και το ζήτημα δεν είναι αν ζούμε περισσότερο ή λιγότερο φτωχά , αλλά ότι ζούμε με έναν τρόπο και σε ένα σύστημα που μας διαφεύγει πως είναι η ζωή.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς μπροστά σε αυτή τη λυσσασμένη και γενικευμένη επίθεση;
Δεν έχουμε πολλές επιλογές. Όλοι και όλες ενωμένοι πρέπει να παλέψουμε χωρίς διαμεσολαβητές, και κηδεμόνες, μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις με άμεση δράση, παίρνοντας αποφάσεις ισότιμα από τα κάτω μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις. Είμαστε πολλοί/ες, πάρα πολλοί/ες για να ανεχόμαστε οι λίγοι να αποφασίζουν για τη ζωή μας.
Ή θα βγούμε για τα καλά και χωρίς πισωγυρίσματα στο προσκήνιο της ιστορίας παίρνοντας επιτέλους την τύχη μας στα χέρια μας , ή θα τους αφήσουμε να μας βυθίσουν στα πιο μαύρα σκοτάδια της εκμηδένισής μας .
Καμία ανοχή στους δολοφόνους της αξιοπρέπειας μας!
Δεν μας τρομάζουν, μας οργίζουν και μας δυναμώνουν!
εφημερίδα δρόμου Άπατρις
Ηράκλειο Κρήτης
3/12/09
