Μπράβο Ρακένδυτε! Όσο για το ότι η ζωή δεν είναι ποτέ "νια νια"...ΕΚΤΙΝΑΣΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ !!!χαχαχα
Εμένα φίλε μου το ποίημά σου με ταξιδεύει σε μια άλλη διάσταση. Σε αυτήν που δεν φαίνεται..
Εκεί που τελικά ο πραγματικός έρωτας, είναι η φλογέρα.
Ακόμη και όταν 2 άνθρωποι ζούνε συνέχεια μαζί στο ίδιο σπίτι,έχουν ομολογήσει τον έρωτά τους, στην πραγματικότητα τους χωρίζει αυτή η απόσταση.
Η φλογέρα είναι όσα ξέρουμε και μας αρέσουν στον άλλο. Η απόσταση όσα δεν ξέρουμε, αλλά και όσα ξέρουμε αλλά δεν μας αρέσουν.
Όταν σταματήσει να παίζει, δίπλα μας μένει, ένας άνθρωπος που δεν ξέρουμε και δεν μας αρέσει.