Pappous, εγώ θα κρατήσω "το ποίημα σου", με την απορία, για το αν το διάλεξες ή όχι. Όχι για να μου απαντήσεις. Ίσως, για να απαντήσεις εσύ στον εαυτό σου.
Θα ήταν πολύ ενδιαφερόν να δούμε και τα υπόλοιπα ποιήματα, μιας και η συλλογή αυτή έχει τίτλο και είναι ολόκληρη ένα ποίημα με συγκεκριμένο στόχο.
Βεβαίως, καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, "χωρίς σκέψη" αλλά επίτρεψε μου να μην καταλαβαίνω κιόλας. Βέβαια δεν έχουμε μόνο αποθήκη λέξεων και εκφράσεων "μέσα μας", έχουμε πολλά. Δεν ήθελες να πεις απολύτως τίποτα...τότε δεν θα έλεγες τίποτα. Ίσα ίσα που ήθελες να πεις και μάλιστα στον κριτικό του περιοδικού. Ήθελες να πεις και στον εαυτό σου, γι΄αυτό τα έγραψες και μάλιστα είχαν ρυθμό και μελωδικότητα. Αν και το δεν ήθελα να πω τίποτα, έχει και μία βαθύτερη έννοια. Αυτό το οποίο θέλουμε, δεν είναι πάντα ούτε αυτό το οποίο πράττουμε, αλλά ούτε και αυτό το οποίο συμβαίνει. Το δεν ήθελα να πω τίποτα, το ακολουθεί μία σιωπή, ένα κενό, ένα τίποτα.Βέβαια εγώ δεν έχω το γνωστικό επίπεδο για να μιλήσω επιστημονικα για όλα αυτά. Σίγουρα υπάρχουν όμως άνθρωποι εδώ μέσα, που είτε έχουν διαβάσει ή επαγγέλονται και κάτι ανάλογο,για να αξιολογήσουν, όσο γίνεται καλύτερα, με τα δεδομένα της εποχής, τί είναι αυτό που έβγαλες από μέσα σου με το παραπάνω πείραμα. Καλό θα ήταν να κοιτάξεις και τα όσα έγραψες, από μεριάς του αναγνώστη. Σα να τα είχε γράψει ένας άλλος ποιητής....αν και θα είναι λίγο δύσκολο, γιατί θα έπρεπε να προηγηθεί πλύση εγκεφάλου στην συγκεκριμένη ανάμνησή σου - εμπειρία σου.
"Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω ένα πειραματάκι. Κάθησα κι έγραψα δέκα κείμενα, χωρίς σκέψη, χωρίς να θέλω να δώσω κανένα νόημα, το μόνο που πρόσεξα είναι να ακολουθούν ένα μέτρο και να έχουν κάποια μουσικότητα. Η επιλογή των λέξεων ήταν εντελώς τυχαία, όπως μου έβγαινε από την αποθήκη λέξεων και εκφράσεων που έχει ο καθένας μας μέσα του. Δεν προϋπήρχε κανένας στοχασμός, καμμιά έμπνευση, καμμιά αιτιολόγηση, δεν ήθελα να πω απολύτως τίποτα. Όλα γράτηκαν μέσα σε μια μέρα (αυτό που διαβάσατε ήταν το μικρότερο), και με κανένα κόπο."
"Τα πήρα στο κρανίο. -Καλά τι κατάλαβες? του λέω."
Εγώ θα σου έλεγα, ότι του άφησες μεγαλύτερη ελευθερία ταξιδέματος, ξεπερνώντας (εν μέρη) με κάλπικο τρόπο, ένας μέρος του εαυτού σου. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνεις και κάποιος που επί της ουσίας, πίστευε ότι ο εαυτός είναι μια φυλακή και όταν γράφουμε με βάση κάποιο νόημα, είναι σα να βάζουμε τον εαυτό μας, στο κέντρο του κόσμου. Έτσι γράφει "χωρίς σκέψη" και μάλιστα σου λέει...Μπράβο παππού! κατάλαβες το νόημα της ζωής!
Εσύ παππού πήρες κρανίο, γιατί σε ξεγελάει ο ίδιος ο εαυτός σου. Ο κριτικός πάλι πόνταρε σε μία καινούρια πιο τυχαία σειρά λέξεων εκφράσεων, από την συνιθισμένη του εαυτού σου, με πιο χαλαρά δεσμά, περισσότερο προσανατολισμένη στους αναγνώστες του περιοδικού.Εσύ δε, να κοπανάς το κεφάλι σου, πως γίνεται το άνευ ουσίας, να είναι ουσιαστικό!Τα έχουμε πει τόσες φορές παππού. Τα δεδομένα της εποχής μας περιορίζουν. Εκεί στηρίζονται όλα. Στο παραπάνω διάλογο της Διοτίμας με τον Σωκράτη. Στα λόγια του Σωκράτη, ένα ξέρω ότι δεν ξέρω. Στην αλήθεια και το ψέμα. Ο ίδιος τα λες πόσες φορές τριγύρω. Μην πιστεύετε αυτό που σας πασσάρουν. Σκέψου παππού μία μέρα, να μείνει το όνομά σου στην Ιστορία, γι' αυτό το ποίημα!χαχαχα! ήδη πάντως πήρε θέση, στο δικό μου μυαλό και στου anagnosti! Στο δικό μου μυαλό μάλιστα, πολύ ουσιαστική! Βέβαια μένω με πολλές απορίες! ίσως κάποια στιγμή, να μου λυθούνε! Αυτός είναι ο κόσμος μας.
Μια μέρα που πειραματιζόμουνα, έχτισα σκαλιά,
σκαλιά άχρηστα, στη μέση μίας όμορφης πλατείας,
στο πουθενά να οδηγούν, κακότεχνα,
και μόνο η σκέψη τους, μου έφερνε αηδία.
Μα πως κατόρθωσα, τέτοιο άσχημο δημιούργημα εγώ
άχρωμο, καταστρεπτικό, άνευ ουσίας
που ίσως, μόνο η μαθηματική του εξωτερική δομή
έμοιαζε, πως δεν ήταν έργο αλητείας
Τα χλεύασα, μα τα άφησα εκεί,
να μου θυμίζουν και την πιθανότητα ετούτη
πως ουσιώδης νους μπορεί και να γεννά
εκτρώματα που βγαίνουν από σαπιοκούτι!
Πήγα στο σπίτι και κοιμήθηκα ολοταχώς!
μακρυά από την ανατριχίλα!
Μα στα όνειρα μου, ολοβραδύς, περαστικοί,
όσοι τα έβλεπαν, με έκαναν ξεφτίλα!
Αλλάχ! Τι βράδυ και αυτό εφιαλτικό!
Έντρομος ξύπνησα, με πρωινή αναγούλα!
Ξεκίνησα να τα διαλύσω, όσο είναι καιρός
με μια μεγάλη σιδερένια βαριοπούλα!
Στην πρώτη όψη, έμεινα αποσβολωμένος να κοιτώ,
άδειες τις κούνιες, τις τσουλήθρες, την τραμπάλα
όλη η πλατεία αδειανή και να κυλά
με αργή πορεία στα σκαλιά μου μία μπάλα!
Ένα μπουλούκι από ζωηρά παιδιά!
είχαν ορμήσει στο καινούριο τους παιχνίδι!
αφού τα προηγούμενα, τους μοιάζαν βαρετά
έτσι κακότεχνα σκαλιά, κάποιος ξεκίνησε να χτίζει!
Πάντως σε αυτό "το ποίημα σου" παππού......δεν είδα κανέναν να σχολιάζει, τον τρόπο με τον οποίο σχολιάσαμε όλοι οι υπόλοιποι. Ότι ας πούμε σχολιάσαμε κάποιοι σαν ψώνια. Εκτός και αν το σχολιάσανε, αλλά στείλανε Πμ ξέρω γω! Ούτε ξέρω γω μέχρι στιγμής, δεν σε είπανε ψώνιο, που έκατσες και έγραψες ότι αρλούμπες σου έρχονταν στον εγκέφαλο και μας τις παρουσίασες, να αποφασίσουμε εμείς αν είναι μια καλομαγειρεμένη μακαρονάδα ή κονσερβοποιημένος πλαστικός αρακάς.
Τελικά ο παππούς στο συγκεκριμένο ποίημά του, είναι ή δεν είναι ψώνιο
Μας πάσαρε εδώ τα σοβαροφανή χαμηλοβλεπούσια ανούσιά του! ενώ κατηγορούμε άλλους, που ναι μεν λένε φανταχτερά λόγια, αλλά υποστηρίζουν ότι είναι η ουσία τους!
Εγώ πάντως, ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω....ποια είναι η σωστή κριτική-σχολιασμός και το σωστό ποίημα για την συγκεκριμένη στήλη.
Ελπίζω να καταφέρω να καταλάβω, κρίνοντας από την αλλαγή που θα δω, μετά τις συστάσεις που έγιναν και θα γίνουν, από admins, συντονιστές και μέλη.
