Οι απανωτές καταχωρήσεις
μάλλον κουράζουν…τι να πεις…
μα υπάρχουν και αναχωρήσεις
τα πράγματα να ισορροπείς
Σε αυτές τις δύσκολες τις φάσεις
έστω μ’ αιτίες νοερές
πρέπει να παίρνονται αποφάσεις
όσο και να ‘ναι οδυνηρές
Κάπου τριγύρω πάντα θα ‘μαι
σαν άστρο αυτού του ουρανού
που τα καλά θα τα θυμάμαι
και τ’ άσχημα θα ‘χω στον νου
Μόνο η Οδύσσεια θ’ αδειάζει
τις ρίμες, την στιχοπλοκή,
ως ότου αρχίζει να κουράζει,
και ζητηθεί…ν’ απεμπλακεί…
Ετούτη την απόφασή μου
δεν ξέρω πόσο θα κρατώ
μα απ’ το μεγάλο το νησί μου
προς το kithara θα κοιτώ
Όσο καιρό θα ‘μαι στην άκρη
στίχων θα φτιάχνω υφαντό
και για όσους πίκρανα, στα μάκρη
μία συγνώμη θα κεντώ
3.03.2010
