Κοίτα, δε συμφωνώ με τη λογική της σύγκρισης. Μιλάμε για ανθρώπους, όχι για ρομπότ. Ο κάθε άνθρωπος, είναι καλός σε κάτι μοναδικό (όσο και το DNA του) και είναι αδύνατο ο άλλος να γίνει εξίσου καλός. Ο άλλος όμως, αντίστοιχα, είναι καλός σε κάτι άλλο.
Όταν είναι να συγκρίνεις, συγκρίνεις δύο ίδια πράγματα. Δηλαδή πχ τη ζάχαρη με τη ζάχαρη. Δε γίνεται να συγκρίνεις τη ζάχαρη με το αυτοκίνητο. Τι είναι καλύτερο; Από κει κι έπειτα, ο κάθε άνθρωπος, διαμορφώνει τα δικά του υποκειμενικά πάντα κριτήρια. Δεν είναι όμως το κέντρο του κόσμου, υπάρχουν και μερικά άλλα δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη (για να μην πιάσουμε και τους εξωγήινους), με δικά τους κριτήρια.
Το αν είναι αξεπέραστος ο ήχος του Χιώτη, είναι υποκειμενικό. Κάποιοι γουστάρουν αυτή τη χροιά, την πενιά κοντά στον ακτινοβολητή (κοινώς στην τρύπα), τη χροιά του μαγνήτη ideal. Κάποιοι άλλοι, γουστάρουν παρόμοια τεχνική στο δεξί, με μαγνήτη savvas, ή emg, ή με πυκνωτικό μικρόφωνο. Όμως, τη χροιά του Χιώτη, δε γίνεται να την πιάσουν, γιατί πολύ απλά, μπορούν να κάνουν κάτι άλλο εξίσου καλά, διαφορετικό και μοναδικό. Δεν είμαστε πανομοιότυπα ρομποτάκια, είμαστε άνθρωποι, πλάσματα της φύσης.
Τώρα, αυτή η χροιά που μπορεί να βγάλει ο καθένας, σε άλλον αρέσει, σε άλλον όχι. Υπάρχουν αρκετοί μπουζουξήδες αλλά και απλοί ακροατές που δε γουστάρουν το Χιώτη. Θυμάμαι το γυμναστή που είχαμε στο Γυμνάσιο που θεωρούσε φλωριά το Χιώτη (εκείνος, γούσταρε Ζαμπέτα πιο πολύ).
Εμένα πάλι ο Χιώτης μ' αρέσει. Για τα δικά μου κριτήρια, είναι καλός. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να ισχύει για όλους το ίδιο πράγμα. Γουστάρω και Δημήτρη Λίβανο. Ένας φίλος μου, δεν τον γουστάρει, του φαίνεται σκυλάς. Εμένα πάλι, μ' αρέσει πολύ, τον θεωρώ παιχταρά και δε μου ακούγεται σκυλάς. Γουστάρω Παπαδόπουλο (Κώστα πάντα). Ένας φίλος, λέει ότι ο Παπαδόπουλος δεν είναι καλός, γιατί έχει χάσει σε ταχύτητα. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η φύση.
