Την Ανοιξη βγαίνουν και ψάχνουνε τροφή
την πιό τρυφερή κατασπαράζουν λεία,
γλυκειά η σάρκα από το νέκταρ της ψυχής,
Είναι του πόθου τα πιο άγρια θηρία...
Αγάπη δεν ξέρουν, μην γελαστείς,
τους τρόπους αγάπης όλους γνωρίζουν
καρπό να δρέψουν,που δίνει ζωή
γυμνό το δέντρο κουφάρι να αφήσουν...
Νιώθει χαρά, νιώθει ηδονή
της Ανοιξης ο στόχος,θύμα εξαρχής,
φτιάχνει τον κόσμο απτην αρχή...
κατακαϋμένε, που θα βρεθείς...;
Την Πύλη τον Μάη σαν έχει ανοιχτή,
δεν θα ξεφύγει απο τον πόνο
Μα άν τον θέλει τόσο ,
καλά θα μάθει, πως...
τα μυστικά του χρόνου δεν γιατρεύουν την πληγή,
την σαιτιά στο στήθος την φαρμακερή.
Το μέσα τους στο μέσα του θα μπεί
και Ενα με τα θεριά του Πόθου θα γενεί...
