Και επειδης τελευταια το πραμα ζωντανεψε παραθετω και την δικη μου στιχη ητοι "η χωρα του μονη" προς μαζικη καταναλωση και
κανιβαλισμο.
ΑΑΑΑααααααχχχχχχχχ....(παραπονιαρικα και πικραμενα)
Η χωρα του μονη
(Αύριο δεν θα σαι μόνη μια πόλη θα φοβάται μαζί σου και αλήθεια του κόσμου οι πόνοι θα γίνουν οι σκιές στο κορμί σου.)
Κι ο ήλιος ποτέ των ματιών σου
την λάμψη αυτή δεν θα έχει
την γεύση κρασί των φιλιών σου
κι εκείνη που πάνω σου βρέχει
η θλίψη των μπλε ουρανών σου
το χρώμα θα γίνει που σβήνει
ονείρων στιγμές παιδικών σου
και μόνη στο τέλος σε αφήνει
στην χώρα του μόνη , πιο μόνη
που ζεις τώρα πια ξεχασμένη
το βράδυ αυτό δεν τελειώνει
αδιάφοροι , άγνωστοι , ξένοι.
Μα ο ήλιος ποτέ των ματιών σου
την λάμψη αυτή δεν θα έχει
κι ο φύλακας ο αγγελός σου
εσένα άλλο πια να προσέχει.
Στην χώρα του μόνη , πιο μόνοι
στα ρούχα τους μέσα θαμμένοι
γυρίζουνε όταν νυχτώνει
αδιάφοροι , άρρωστοι , ξένοι.
