Βραζίλη, το ποίημα είναι από αυτά του συρταριού, αν και δεν έχω αρκετά. Είναι παλιό. Θα μπορούσα να το πω απλό, ίσως και άγουρο. Όχι ότι αυτά που έχω γράψει τώρα κοντά είναι πιο ώριμα, άλλωστε σπάνια γράφω, έτσι ώστε να καλλιεργηθεί ο τρόπος μου και το περιεχόμενό του. Απλά κάποια στιγμή μπορεί να πιαστώ σε κάτι και να το μεταφέρω όπως μπορώ γραπτά. Ο σημαντικότερος λόγος όμως που το ποίημα είναι λιτό, δεν είναι επειδή έτσι το ήθελα ή όλα τα παραπάνω, αλλά γιατί έτσι ήτανε-είναι. Ούτε εγώ γνώρισα παραπάνω, για την κατάσταση που περιγράφω. Όταν το έγραψα δε, αυτό το λίγο που μου είχε μείνει σαν ανάμνηση, ήτανε και αυτό θαμπό. Το μόνο που δεν θαμπώνει, είναι αυτό που έχω νιώσει, ακόμη και αποκομμένο από ότι έγινε.Το ποίημα βγήκε παρέα με την κιθάρα, με λίγη μουσική, δηλαδή παρέα με συγχορδίες. Ναι μεν είναι μικρό και λίγο αλλά αν το ακούσεις τραγουδιστά, ίσως αποκτήσει την ακεραιότητα που του ταιριάζει. Δεν θα μπορούσα όμως και να γράψω κάτι παραπάνω. Τόσο οριοθετημένο και αστραπιαίο ήταν ότι συνέβει και αργότερα μια αχνή ανάμνηση.
