Πάντως (πέρα απο την πολύ καλή απάντηση του Σπύρου), δε ξέρω σε ποιο ποσοστό μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά πιστεύω πως είναι και λίγο θέμα ψυχολογίας και μάλιστα ίσως λίγο παραπάνω στον τομέα της μουσικής οπου η ψυχολογία παίζει σημαντικότατο ρόλο.
Δηλαδή, αν κάποιος έχει συνηθίσει στην ιδέα πως πχ. το αριστερό του χέρι είναι το "καλό" και το δεξί είναι το "λιγότερο καλό" και του πεις πως θα μάθει να παίζει ως "δεξιόχειρας", αυτομάτως θα νιώσει πως δε θα τα καταφέρει, πάντα θα υστερεί και αυτό θα του βγει στο παίξιμο, ακόμα και αν προσπαθήσει ειλικρινά. Ενώ αν του πεις πως το σημαντικό χέρι στην κιθάρα είναι αυτό που πιέζει τις χορδές στα τάστα και τον βάλεις να παίξει ως δεξιόχειρας (αλλα ΔΕΝ του το πεις), τότε πιθανότατα να νιώσει καλά μιας και το "καλό" του χέρι θα κάνει και τη "σημαντική" δουλειά!
Όπως για παράδειγμα, ένα πολύ ντροπαλό παιδί που φοβάται να βγάλει δυνατό ήχο απο το όργανο (αναφέρομαι κυρίως στην κλασική κιθάρα που η δύναμη στον ήχο είναι θέμα καθαρά του κιθαρίστα), είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κάνεις να χτυπήσει δυνατά τις χορδές. Δεν είναι θέμα χεριού (δεξιού ή αριστερού)... απλά είναι θέμα του οτι το παιδί δε μπορεί να νιώσει άνετα στην ιδέα πως αυτό που παίζει θα το ακούσουν και άλλοι και θα το κρίνουν. Όσο λοιπόν και να προσπαθεί με ασκήσεις ή "πατέντες" (πχ. χαρτοπετσέτα ως "σουρντίνα" στις χορδές), δυνατό ήχο ΔΕΝ θα καταφέρει να βγάλει αν δεν αλλάξει η γενικότερη ψυχολογία του!
Προσωπικά, μόνο έναν αριστερόχειρα μαθητή έχω συναντήσει, ο οποίος ναι μεν μου το ανέφερε, αλλά ως χαρακτήρας δεν ενδιαφερόταν και ιδιαίτερα για το πως θα παίξει κιθάρα, αρκεί να παίξει! Τότε έψαξα κι εγώ κάπως το θέμα και επέλεξα (μετά απο συνεννόηση μαζί του) να τον μάθω να παίζει με "δεξιόχειρη" στάση αλλά τον έβαλα απο την αρχή να δουλέψει λίγο παραπάνω το δεξί του χέρι. Το παιδί εξελίχθηκε μια χαρά, δεν υστερούσε πουθενά και ακόμα και τώρα (που δεν κάνει μάθημα μαζί μου εδώ και κάποια χρόνια) συνεχίζει και παίζει και μάλιστα πολύ καλά! Το κλειδί νομίζω είναι πως... ΔΕΝ τον ένοιαζε το θέμα περι δεξιόχειρης ή αριστερόχειρης στάσης. Εμπιστεύθηκε το δασκαλό του και απλά έπαιξε κιθάρα!
Άρα λοιπόν, το θέμα της ψυχολογίας (μάλλον εκεί εντάσσεται και η "καταπίεση" που προανεφέρθη) πιστεύω πως δεν πρέπει να το αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα. Και εμείς ως δάσκαλοι, απο τη στιγμή που σε κάποιο βαθμό (ειδικά στα πρώτα χρόνια εκμάθησης) είμαστε και ολίγον "ψυχοθεραπευτές" θα πρέπει να προσπαθούμε να απαλλάξουμε-όσο μπορούμε-τα παιδιά απο τα άγχη και τις ανασφάλειές τους μέσα στα λίγα λεπτά του μαθήματος ώστε να μπορέσουν να απελευθερωθούν και να παίξουν καλύτερα, ανεξαρτήτως δεξιόχειρης/αριστερόχειρης στάσης
Υ.Γ. Πάντως εμείς οι δεξιόχειρες κλασικοί κιθαρίστες, λόγω νυχιών στο δεξί μας χέρι, έχουμε μάθει στην καθημερινότητά μας (πέρα απο το γράψιμο) να αξιοποιούμε περισσότερο το αριστερό μας χέρι (και λόγω αίσθησης και λόγω φόβου μη σπάσουμε κανένα νύχι)... άρα, μάλλον έχουμε μετατραπεί σε "αριστερόχειρες"!!