Κάθισα και διάβασα όλο το θέμα.
Αριστερόχειρας είμαι, και παίζω αριστερόχειρα κιθάρα. Την άποψή μου την έχω εκφράσει και σε παλαιότερο thread
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=79951.msg628272#msg628272Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο σε όλο το thread ήταν απαντήσεις τύπου "γιατί δε φτιάχνουν πιάνα-αυτοκίνητα-όμποε για αριστερόχειρες?" και "γιατί δε διαμαρτύρονται αυτοί που παίζουν άλλα όργανα?"
Για το 1)
Η απάντηση είναι προφανής. Γιατί
ΔΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ! Όταν μιλάμε για κατασκευή-πώληση μουσικών οργάνων σε επίπεδο μαζικής παραγωγής, και γενικότερα, όταν μιλάμε για βιομηχανικής κλίμακας παραγωγή εμπορευμάτων, επικρατεί η λογική της οικονομίας της αγοράς.
Ο "Αριστερόχειρας" που έφτασε πλέον να συστεγάζεται με ένα βιβλιοπωλείο (αν δεν έχει κλείσει κιόλας) είναι μια ιστορία που μπορεί να δείξει ότι ακόμα και σε μια μεγαλούπολη 5 εκατομμυρίων όπως η Αθήνα (χώρια το eshop, με απεύθυνση άλλα 5), ένα μικρό κατάστημα που πουλάει προϊόντα μόνο για αριστερόχειρες δε μπορεί να σταθεί (προφανώς και δε λέω ότι ο άνθρωπος που το έστησε τα έκανε και όλα σωστά, όμως είναι ενδεικτική η υπόθεση).
Συναισθηματισμοί κλπ καλλιτεχνικές ευαισθησίες δε χωρούν μπροστά στο κέρδος. Και αν βγαίνουν αριστερόχειρες εκδόσεις πολλών μουσικών οργάνων (κυρίως μη-κλασικών), βγαίνουν γιατί στοχεύουν σε μια αγορά, που αν και μικρότερη, δεν παύει να είναι πεδίο ανταγωνισμού. Παλιά καμμία εταιρεία δεν έβγαζε κιθάρες για αριστερόχειρες, όταν όμως αντιλήφθηκαν οι εταιρείες την αγορά αυτή, τότε όλες έβγαλαν κάποια μοντέλα. Επίσης υπάρχουν και αριστερόχειρα κλαρίνα και άλλα νυκτά έγχορδα (όσα δεν είναι συμμετρικά).
Το ερώτημα είναι: Εμείς, που γράφουμε εδώ υπό την ιδιότητα του κιθαρίστα (ερασιτέχνη ή επαγγελματία, έμπειρου ή άπειρου, δεν έχει σημασία), θα λάβουμε υπόψιν μας τις επιλογές της οικονομίας της αγοράς ως ορθολογικό κριτήριο για να στηρίξουμε το αν ένας αριστερόχειρας είναι καλό να μάθει ως αριστερόχειρας ή όχι?
Και γενικότερα, εμείς, ως μη-βιομήχανοι, θα υπεραμυνθούμε των επιλογών αυτής της λογικής όσον αφορά ζητήματα σαν τα παραπάνω?
Ναι, θα ήθελα και θα το προτιμούσα και θα το αγόραζα ένα αριστερόχειρο αυτοκίνητο, ένα αριστερόχειρο ψαλίδι, ένα αριστερόχειρο μπρίκι, ένα αριστερόχειρο πιάνο, αριστερόχειρο μαχαίρι (με δοντάκια στην άλλη πλευρά) κοκ, αν υπήρχε το ίδιο εύκολα διαθέσιμο και στην ίδια τιμή με το δεξιόχειρο.
Επειδή από τα παραπάνω, την κιθάρα, το μπρίκι, το ψαλίδι, το μαχαίρι τα έχω αγοράσει, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ούτε το ίδιο εύκολο είναι να τα βρεις, ούτε έχουν την ίδια τιμή με το αντίστοιχο δεξιόχειρο προϊόν.
Η παραπάνω κατάσταση, ενώ αποτελεί κάτι το αυταπόδεικτο με βάση την οικονομία της αγοράς, εντούτοις δεν είναι και ορθολογική.
Για το 2)
Πριν απο 100 χρόνια (και δεν είναι καθόλου πολλά), θεωρούσαν ότι οι αριστερόχειρες είναι από διαβολικοί, έως ότι πεθαίνουν πιο γρήγορα και χίλια μύρια άλλα. Ποιός πιστεύει ότι σε κοινωνίες με τέτοιες προκαταλήψεις, θα δινόταν μέριμνα από τους εκπαιδευτικούς θεσμούς (που διαμορφώνουν τις μεθόδους διδασκαλίας) προς την αριστεροχειρία?
Ίσα ίσα, αυτό δεν έγινε και σχετικά πρόσφατα, από το '50 και μετά, ξεκίνησε να μελετάται η αριστεροχειρία και να αλλάζουν οι κατευθύνσεις. Εδώ την εποχή των πατεράδων μας, πιέζονταν άνθρωποι να αλλάξουν χέρι.
Υπάρχει ένα μεγαλύτερο ερώτημα πίσω από αυτό: Γιατί δε διαμαρτυρόμαστε όλοι για το "κλασικό" σύστημα διδασκαλίας? Πρέπει η μουσική να διδάσκεται με αυτόν τον άτεγκτο, αρτηριοσκληρωτικό τρόπο? Η μουσική -πρέπει να- είναι έκφραση και δημιουργία και να αφήνει το περιθώριο να νοιώθει ο καθένας άνετα μέσα σ' αυτήν.
Το οτι αναγνωρίζεται στην "κλασική μουσική" κάτι ως σωστό και όλα τα υπόλοιπα ως λάθος έχει να κάνει με την παρελθούσα εμπειρία, με την πρακτική που έδειξε να λειτουργεί καλύτερα έτσι και όχι αλλιώς. Η θεωρία ήρθε κατόπιν για να εξηγήσει την πράξη. Όλη όμως η διαδικασία είναι εμπειρική, και ως εκ τούτου μη-καθολική. Το αν εμένα δε με βολεύει ο Χ τρόπος και με βολεύει ο Ψ για να φέρω το ίδιο αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι κάτι δευτερεύον. Εξάλλου, και αυτό που υπάρχει σήμερα ως νόρμα ξεκίνησε ως κάτι "επαναστατικό", η νόρμα δηλαδή δεν έπεται οτι είναι ούτε ο αντικειμενικά βέλτιστος τρόπος, ούτε το τέλος της εξέλιξης στο συγκεκριμένο πεδίο.
Σαφώς λοιπόν, το επικρατόν σύστημα έθετε και θέτει το εξής δίλημμα: "ή μαθαίνεις έτσι, ή δε μαθαίνεις καθόλου" χωρίς αμφισβήτηση.
Το βιολί μαθαίνεται με το δοξάρι στο δεξί, αλλιώς να πάτε σπιτάκι σας κύριε να παίξετε νιτέντο.
Είναι αυτή η νοοτροπία κάτι που αξίζει σήμερα να υπεραμυνθούμε? Και αν ναι, γιατί?
