Της χαραυγής, τα πρώτα δάκρυα,
κυλούν ξανά, μόνο για σένα,
Στερώ απ΄τον ήλιο το δικαίωμα,
παράθυρα είναι, τα μάτια, σφαλισμένα.
Σε μια παρτίδα, χαμένη, μάταιη,
νωχελικά κοιτώ τους τοίχους,
δοκιμασία του νου, πανάρχαιη,
μεσ΄την σιωπή, να βρω τους ήχους.
Αραδιασμένους στίχους σε χαρτί,
με τον καπνό μου, σέρνω σε χορό,
Πιασμένοι αγκαλιά, ως σε γιορτή,
να πουν τραγούδι αισθαντικό.
Προβάλω ολόγραμμα, τις όμορφες στιγμές,
ζωής σκιρτήματα, στο πέρασμα του χρόνου,
Παραδωμένος, χάνομαι σε σκέψεις μαγικές,
βεγγαλικές εικόνες σκάνε στο μυαλό μου.
Μεσ΄των ματιών σου τις πηγές,
πάλι να 'ρθω να βυθιστώ,
να σου γιατρέψω τις πληγές,
με ένα μου, άγγιγμα ζεστό.
Το δάκρυ απ' τα μάτια σου
τραγούδι εγώ θα κάνω
να με θυμάσαι όταν το ακούς
και να χαμογελάς...
Υ.Γ...
Τη τελευταία σου στροφή, μη την αλλάξεις, κρίμα,
γιατί είναι η ωραιότερη, απ΄το δικό σου ποίημα.
Τούτη να έχεις για μαγιά, όταν θα γράψεις κι άλλα
στιχάκια, έπη της καρδιάς, στη τέχνη πιο μεγάλα!
Βασικά, απεργούνε αυτό το καιρό, οι στιχουργοί-ποιητές, διά τον χαμηλό μισθό, εξού και δεν μπορούν να σε εξυπηρετήσουν.
Τα ιδιαίτερα κοστίζουν ακριβά.
Την επόμενη φορά, θα σε χρεώσω διπλά.
