Και προς Spyro Delta και όχι μόνο : Είχα αγοράσει το DVD του Clapton, που έκανε τα sessions για τον Robert J. , λόγω όμως ότι δεν ξέρω μουσική, αδυνατούσα και αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Robert J. θεωρείται μουσική διάνοια. Βεβαίως και τα κομμάτια ήτανε πολύ όμορφα σε ολόκληρο το DVD, όπως και αυτά που ειπώθηκαν, όπως και ο Clapton. Έχω ακούσει και τα αυθεντικά. Ποιός όμως ο λόγος που ασχολούνται με τη μουσική του αιώνες ? Είναι ας πούμε κάτι ανάλογο γνωστών κλασσικών ?
Δεν χρειαζεται να εισαι μουσικος για να καταλαβεις μια μουσικη διανοια.
Δεν ειναι λογω διατηρησης και αναπαραγωγης καποιου μυθου.
Το καταλαβαινεις αν ξερεις να ακους.
Αλλα γιατι να συγκρινουμε διανοιες?
Δεν θα κανω αφιερωμα στον Johnson ή θα βαλω λινκ κλπ, ουτε θα τον συγκρινω με μορφες οπως οι κλασικοι Μπετοβεν κλπ, απλα θα πω οτι οταν καποιες αξιοπιστες πηγες (οπως μεγαλοι της ροκ Clapton, Richards κλπ, που γνωριζαν καλυτερα απο εμας, και το πριν και το μετα απο αυτον
*, ενω εμεις τα βρηκαμε ετοιμα και δεδομενα), παραδεχονται οτι πηγε μια τεχνη και επιστημη οπως η μουσικη, τεραστια βηματα μπροστα, στηριζομενος στο εαυτο του και μονο και ανατρεποντας πολλα κατεστημενα (το ιδιο εκαναν και οι κλασσικοι που εμειναν στην ιστορια), τοτε τι αλλο μπορει να ειναι εκτος απο μουσικη διανοια?
Ενα μικρο παραδειγμα απο το ντοκιμαντερ the search for robert johnson.
Μεχρι να παει να ηχογραφησει ο Johnson (τοτε οι δικογραφικες εκλειναν ενα δωματιο ξενοδοχειου και εστηναν τον εξοπλισμο και εγραφαν) η συνηθεια ηταν να καθεται ο μουσικος ετσι ωστε να κοιταει τον τεχνικο.
Ο johnson ειχε διαφορετικη αντιληψη. (οπως και η αντιληψη που ειχε για τη μουσικη και την κιθαρα και για αυτο εγινε οτι εγινε - φυσικα ολοι μπορουμε να εχουμε διαφορετικη αντιληψη και να κανουμε την"επανασταση" μας, αλλα αυτα που κανουμε να ειναι πατατες γιατι απλα δεν ειμαστε διανοιες).
Παρατηρησε οτι ο ηχος ακουγοταν καλυτερα οταν στηνοταν στη γωνια του δωματιου και κοιταζε προς τον τοιχο.
Ηχογραφησαν ετσι και φυσικα, ολοι μετα ψαχνανε γιατι ακουγεται καλυτερα.
Σημερα χρειαζονται 10 μελετες ηχου απο 10 διπλωματουχους, σε ενα χωρο πριν γινει καταλληλος για ηχογραφηση.
Και φυσικα αυτο δεν ηταν η ουσια της συνεισφορας του στη μουσικη. Ηταν μια λεπτομερεια.
* Αυτο περι της μη συνειδητοποιησης της αξιας ενος μουσικου, απο καποιον που τον ακουει πολυ αργοτερα απο την εποχη που "εδρασε", το καταλαβα οταν παλιοτερα πηρα και εβλεπα ενα 4πλο dvd με τις συναυλιες στο Monterey Pop Festival του 1967.
Εκει επαιξε κι ο Jimi Hendrix, μια αλλη μουσικη και κιθαριστικη διανοια που πολλοι δεν μπορουν να καταλαβουν και να εκτιμησουν.
Κολλησα λοιπον και τα ειδα ολα στη σειρα.
Ειδα καμια 30αρια γκρουπ και κατα καποιο τροπο μεταφερθηκα πισω στο χρονο, ακουγωντας τη μουσικη και τα ακουσματα που "κυριαρχουσαν" εκεινη την εποχη.
Μετα απο αυτους και σχεδον στο τελος, βγαινει ο hendrix και ακουω κατι (που οπως ειχα ειχα σβησει υποσυνειδητα τα σημερινα ακουσματα μου με την πολυωρη ακοραση του φεστιβαλ), που μου φανηκε σαν να επεσε καποιος απο το φεγγαρι και δημιουργησε εξωπραγματικους ηχους και μουσικες πανω στη σκηνη.
Ενιωσα κατα καποιο τροπο, το σοκ που επαθε το κοινο της εποχης ακουγωντας πρωτη φορα jimi hendrix.
Πιστευω οτι καπως ετσι εγινε και με τον roberrt johnson στην εποχη του.
Πιστευω αυτος ειναι και ο λογος (η διανοια τους) που σημερα μετα απο τοσα χρονια, μουσικες σαν αυτων, υπαρχουν (και θα υπαρχουν για παντα), αναμεσα στις σημερινες μουσικες που υποστηριζονται με ολα τα μεσα της εκπαιδευσης, της γνωσης, και της τεχνολογικης εξελιξης και που οι περισσοτερες θα ξεχαστουν γιατι δεν προσεφεραν τιποτα ουσιαστικο και σημαντικο.
Ετσι γινοταν παντα στη μουσικη.
