Είναι λογικό να παίρνουμε τα λόγια με τη κυριολεκτική τους έννοια. Επίσης είναι λογικό για κάποιον σαν εμένα που δεν κατέχει τη τέχνη του λόγου σε τόσο υψηλά επίπεδα, να μην εκφράζω τέλεια τα νοήματα. Απλά εκφράζομαι...κατά το δυνατόν.
Εδώ έχουμε μάλλον τη γλυκόπικρη αποδοχή μιάς ζωής που έχει μπει ήδη στο δεύτερο μισό του "προσδόκιμου" και η οποία εκφράζεται μέσα από τη φράση κλειδί "αγάπησα και μίσησα και είμαι ευτυχισμένη". Η σούμα κατά το λαικότερον , είναι ότι "στέκομαι στα πόδια μου, ότι έγινε έγινε, ήταν επιλογή μου και στο φινάλε σ'όποιον αρέσει". Ευτυχισμένες στιγμές, δυστυχισμένες στιγμές, όλα αυτά μαζί δημιουργήσαν έναν άνθρωπο ο οποίος είτε το πιστεύει, είτε για κάποιο λόγο αυτό τον κάνει να στέκει στα πόδια του και να μην παρατάει τον αγώνα, λέει αυτό που λεει και τελικά έχει πείσει και τον εαυτό του πως είναι έτσι.
Σίγουρα τόση ευτυχία θα ήταν "μπουχτιστική", ειδικά για τους πιο πολλούς από εμάς που ίσως δεν την αντέχουμε και...λιγονώμαστε από τη γλύκα της. Γιατί όμως να αρνηθούμε και τη περίπτωση εκείνων των ανθρώπων που όσα γλυκά και να φάνε, δεν χορταίνουνε ποτέ ; Υπάρχουν τέτοιοι; Μπορεί...
