Πολλά θέματα μαζεμένα...Πρώτα απ'όλα κρίμα για έναν νέο άνθρωπο και μετά για τον καλλιτέχνη. Βέβαια λογικό είναι ότι αυτή η ιδιότητα την έφερε στα σπίτια μας και την έκανε "δικό μας" άνθρωπο, οπότε γι αυτό και το συζητάμε...
Μετά το θέμα ναρκωτικά και έμπνευση...Μισή αλήθεια...Ο καλλιτέχνης για να είναι πραγματικός καλλιτέχνης καλείτε να εκφράσει τα συναισθήματα που δεν μπορούμε να εκφράσουμε οι περισσότεροι που είμαστε μετρίως ή ολικώς συναισθηματικά...ανάπηροι. Αυτό λοιπόν που οι περισσότεροι από εμάς το φοβόμαστε, έχουμε απαίτηση από αυτόν να το κάνει κάθε βράδυ, σε κάθε παράσταση , σε κάθε ηχογράφηση, σε κάθε δημόσια εμφάνιση, κλπ.κλπ.κλπ . Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να "ξεγυμνώνεται" κάθε φορά μπροστά μας, καταλαβαίνετε ότι προυποθέτει πολλά και δύσκολα πράγματα. Πρέπει να έχεις νικήσει όλα σου τα "τέρατα". Τις ανασφάλειές σου για την εξωτερική σου εμφάνιση. Τις ανασφάλειες για το ταλέντο σου. Τις ανασφάλειές σου για τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για σένα ακόμα και για τη προσωπική σου ζωή ( π**αράτσι, περιοδικά,τηλεοράσεις). Αλλά προπάντων την ανασφάλεια για το επόμενό σου βήμα. Θα έχω έμπνευση; Κι αν αποτύχω ;
Εδώ έρχονται τα ναρκωτικά (και το αλκοόλ μη το ξεχνάμε , δεν κάνει λίγη ζημιά κι αυτό), τα οποία "βοηθούν", με τα γνωστά αποτελέσματα. Και ναι αυτό το ταξίδι στο υποσυνείδητο, δίνει έμπνευση, κάποια έμπνευση , αλλά με ποιό τίμημα ; Αξίζει το κόστος ; Αν δηλαδή δεν είχαν γραφτεί κάποια αριστουργήματα και δεν τα είχαμε ακούσει ποτέ, θα μας έλειπαν; Αν σας ρώταγα τι είναι πιο σημαντικό, ένα αριστούργημα που δεν έχεις ακούσει, ή η ζωή ενός καλλιτέχνη, τι θα μου απαντούσατε; Προφανής η απάντηση; Μάλλον...όχι βέβαια ότι παίρνω και όρκο....
Το σίγουρο πάντως είναι ότι έμπνευση , κάποια έμπνευση, μπορείς να την έχεις και χωρίς ουσίες...Κι ότι μπορείς να γράψεις αριστουργήματα, πάλι χωρίς ουσίες. Θέλει ένα χτίσιμο χαρακτήρα, θέλει εμπειρίες, θέλει καλλιέργεια, θέλει πειθαρχία, θέλει αφοσίωση, θέλει ενδοσκόπηση, θέλει αυτογνωσία και πάνω απ'όλα θέλει άνευ όρων αγάπη για τη τέχνη σου. Φυσικά και όλα αυτά είναι πολύ πιο δύσκολα από το να πάρεις μιά δόση, αλλά είναι μόνιμα και σε κάνουν πολύ καλύτερο άνθρωπο, αλλά βασικά δεν κινδυνεύεις να πεθάνεις από αυτά...τις περισσότερες φορές!
Το θέμα με τους γονείς. Θα συμφωνήσω με τον Βραζίλη και τον Υπνοβάτης. Δέχομαι αυτά που λένε κάποια παιδιά, ότι "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος", αλλά πρέπει να δεχτούμε κιόλας ότι όταν έχεις ένα παιδί, 17,27,37,47 χρονών, είναι πάντα παιδί σου και έχεις ευθύνες...Εγώ προσωπικά θα βούταγα τη κόρη μου έτσι μαστουρωμένη ( οπότε με μειωμένες αντιστάσεις) θα την έβαζα στο αυτοκίνητο, μετά σε ένα πλοίο και θα την πήγαινα σε ένα ερημονήσι μαζί με γιατρούς και νοσοκόμες ( γιατί θα είχα και λεφτά να το κάνω) και ας μου έκανε μετά μήνυση για απαγωγή... Μη τρελλαθούμε κιόλας. Δικαιολογώ όποιον δεν έχει κάνει παιδί, αλλά επειδή έγώ έχω και επειδή εχθές δεν με άφησε όλη νύχτα να κλείσω μάτι γιατί δεν κοιμόταν αν δεν την είχα αγκαλιά, ε ....Σιγά μην την αφήσω να μου λοιώνει κάθε μέρα και να περιμένω στωικά το μοιραίο. Δεν ξέρω, είναι θέμα εθνικής κουλτούρας; Ανθρωπιάς; Ή απλής μαλ***ας στον εγκέφαλο; Ότι κι αν είναι εγώ έτσι θα έκανα. Τέλος πάντων.
Βραζίλη να την ακούσεις την Amy γιατί δεν ήταν μόνο σπουδαία τραγουδίστρια αλλά και σπουδαία τραγουδοποιός. Κατάφερε ένα παλιομοδίτικο και γνώριμο είδος, να το κάνει να ακούγεται πολύ σύγχρονο πολύ ενδιαφέρον και καθόλου παρωχημένο . Το αντίθετο. Με έναν πολύ δυναμικό και εμπνευσμένο τρόπο. Τραγούδια που περιμένεις να ακούσεις σε ένα παλιό juke box , αλλά τελικά πολύ πολύ σύγχρονα και ικανά να εκφράσουν μιά ολόκληρη εποχή, αλλά να συγκινούν ταυτόχρονα μιά μεγάλη γκάμα ηλικιών. Amy Winehouse r.i.p .
