Βασικός κανόνας τουλάχιστον για μένα και κάποιους γνωστούς, μια ιδέα μπορεί να είναι καλή αλλά είναι συνήθως ατελής και οδηγεί σε παγίδες. Ένα απλό παράδειγμα είναι το βεβιασμένο γράψιμο.
Σου κολλάει σα βδέλλα ένα καλό riff και πας να το συνεχίσεις χωρίς επιτυχία.
Από το να συμπιέσεις άλλες 20 κακές ιδέες δίπλα στη μια καλή, γράψε την καλή και παράτα την. Πιάστην ξανά, όταν θα έχεις λιγότερο άγχος, λιγότερη κούραση και περισσότερη έμπνευση.
Δεύτερον, οτιδήποτε και να γράφεις, άφηνε το να ξεκουραστεί. Άκου το ξανά την επόμενη μέρα. Πειραματίσου κι άλλο. Κάτι μέτριο επιδέχεται βελτίωση. Βρες αυτό που σε χαλάει και με επιμονή διόρθωσέ το.
Μια ιδέα παραμένει ιδέα όσο μεγάλη και να είναι. Κάθε τραγούδι θα πρέπει να είναι κάτι για σένα. Μια ιστορία πιθανότατα. Με αρχή μέση και τέλος. Ένα παραμύθι, μια αφήγηση, ένα ταξίδι στον εσωτερικό σου κόσμο, ένα μήνυμα... Οτιδήποτε. Αλλά πρέπει να έχει ΑΡΧΗ, ΜΕΣΗ και τέλος. Αυτό παρακαλώ να αποσυνδεθεί από την έννοια της κορύφωσης και τα συναφή. Προσπαθώ να ξεκαθαρίσω ότι η "ιδέα" είναι απλά η αρχή για μια σύνθεση. Σπανίως αποτελεί μόνη της κάτι απτό και ευπαρουσίαστο.
Αυτά προς το παρόν. Σκέψου τα.
