Απο τη δική μου εμπειρία, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Αφ'ενός οφείλεις να αφουγκράζεσαι τα παιδιά και να τους δίνεις αυτό που έχουν ανάγκη, απο την άλλη όμως οφείλεις να είσαι αυστηρός ως προς την τεχνική, το ρυθμό και την καθαρότητα του ήχου. Θέλει δηλαδή ΚΑΙ καρότο ΚΑΙ μαστίγιο!
Αλλα ο καλύτερος τρόπος για εμένα να πείσεις τα παιδιά για την ανάγκη σωστής τεχνικής/ρυθμού/ήχου είναι να τους παίζεις παραδείγματα με λάθος τεχνική κλπ. και μετά τα ίδια ακριβώς με σωστή τεχνική έτσι ώστε να καταλάβουν απο το παίξιμο του άλλου πόσο αναγκαία είναι αυτά που θες να επιβάλλεις. Διότι το παιδί δε μπορεί να αντιληφθεί τα λάθη του εύκολα. Δεν ακούει πάντα αυτό που παίζει αλλα αυτό που φαντάζεται πως παίζει. Γι'αυτό και θα σου έρχονται συχνά στο μάθημα λέγοντάς σου: "μα, στο σπίτι το έπαιζα μια χαρά"!!
Κατα την άποψή μου καλό είναι να επιμείνεις στην ανάγκη σωστής εκμάθησης του οργάνου (άλλωστε είσαι δάσκαλος κιθάρας και όχι δάσκαλος τραγουδιών με κιθάρα) αλλα φρόντισε να ανταμείβεις συχνά τους μαθητές σου με πράγματα που θέλουν να παίξουν κι ας ξεφεύγουν λίγο απο τη ροή του μαθήματός σου.
Και βεβαίως, μπορείς πότε πότε να δίνεις και κομμάτια που ξέρεις εκ των προτέρων πως είναι δύσκολα να βγούν σωστά απο το μαθητή. Έτσι τον βάζεις να συνειδητοποιήσει τις δυσκολίες που θα αντιμετωπισει στο μέλλον αν δε φτιάξει τεχνική και με τη δική σου καθοδήγηση και ενθάρρυνση όχι μόνο δε θα απογοητευθεί αλλα θα προσπαθήσει ακόμα περισσότερο. Μπορεί να εν λόγω κομμάτι να μη βγεί άμεσα, αλλα στο μέλλον, μετά απο καλή δουλειά, όταν ο μαθητής ξαναπιάσει το κομμάτι αυτό, θα εκπλαγεί απο το πόσο εύκολα θα του βγεί!!
Πάντως οι δικοί μου μαθητές, ξέρουν απο το πρώτο μάθημα πως θα περάσει αρκετός καιρός για να παίξουν κάποιο κομμάτι που θα τους αρέσει. Ξέρουν όμως επίσης πως όταν μάθουν καλά αυτά που έχω να τους δείξω θα μπορούν να βγάζουν πολλά κομμάτια και μόνοι τους χωρίς καν να με χρειάζονται παρα μόνο για κάποιες διορθώσεις. Όσοι το κατανοούν, τα πάνε μια χαρά. Όσοι δεν το κατανοούν...
Αυτά, απο εμένα και καλή επιτυχία στο δύσκολο αλλα και πανέμορφο δρόμο της διδασκαλίας της μουσικής!!
Υ.Γ. Εγώ πρώτα μαθαίνω τα παιδιά να μετρούν χτυπώντας με το πόδι και όταν προχωρήσουν αρκετά, τα βάζω να παίξουν παλιά και εύκολα πια κομμάτια με το μετρονόμο. Έτσι κατα την άποψή μου εξοικειόνονται πιο εύκολα με αυτό το "καταραμένο μηχάνημα" και το μετατρέπουν εύκολα σε "καλό φίλο και συνεργάτη"
Υ.Γ.2. Αν κάποιο παιδί κάνει ένα λάθος στο μάθημα σε κομμάτι που είχε να μελετήσει στο σπίτι, μην το κόβεις αμέσως για να το διορθώσεις. Άσε το να παίξει χωρίς διακοπές που θα του χαλάνε τη συγκέντρωση, σημείωσε στο μυαλό σου τα σημεία που πήγαν λάθος και μετά βάλε το να σου παίξει μόνο αυτά τα σημεία για να κάνεις τις παρατηρήσεις/διορθώσεις σου. Οι συχνές διακοπές (που έκανα κι εγώ στο παρελθόν) δεν αφήνουν το παιδί να συγκεντρωθεί, το αγχώνουν και του μειώνουν την απόδοση δείχνοντας μια εικόνα, συχνά κατώτερη της πραγματικής
Υ.Γ.3. Αν κάποια στιγμή (μια στις τόσες) το παιδί έρθει σε μάθημα και δεν έχει καθόλου διάθεση να παίξει, μην το αναγκάσεις. Κάνε καλύτερα μια συζήτηση μαζί του για τη μουσική, για τα προβλήματα που το απασχολούν ή και για κάτι άσχετο. Εκείνη την ημέρα δε θα είσαι δάσκαλος αλλα ψυχοθεραπευτής, κάτι που είναι απολύτως αναγκαίο για έναν καλό δάσκαλο μουσικής. Μη θεωρείς το μάθημα χαμένο. Αν το παιδί νιώσει καλά, στο επόμενο μάθημα, θα αναπληρώσει το χαμένο έδαφος και με το παραπάνω.
