Αυτα που παιζει ο Δρολαπας στο συγκεκριμενο, ειναι σολο πανω σε παραδοσιακους δρομους. Ολα μα ολα τα σολα βασιζονται σε κλιμακες, αλλιως δεν ειναι... μελωδικα! Αυτο που εννοουσα πιο πανω "πατουρα", δεν ειναι φυσικα η... κλιμακα, αλλα το γεγονος οτι οταν προσπαθεις να αποδοσεις ενα σολο το οποιο ειναι γενικα παραδεκτο οτι το εχει εμπνευστει και ερμηνευσει μια κορυφη του χωρου, οπως γινεται σε διασκευες ξενων τραγουδιων με βαρβατα σολο, λειτουργεις αλλιως. Εχεις στο μυαλο σου και το αρχικο σολο (το οποιο ειναι μαλλον απιθανο να ξεπερασεις), και γενικοτερα προσπαθεις να δωσεις το δικο σου υφος χωρις ομως να αλλοιωσεις την υφη του τραγουδιου. Αυτο εννοω "πατουρα". Στα ελληνικα τραγουδια ειναι αλλιως. Καταρχην περιμενεις τον αυτοσχεδιασμο απο τον ιδιο το δημιουργο οταν το παιζει ζωντανα (πραγμα μαλλον σπανιο στα δεδομενα μας), να αποδιδει ακριβως αυτο που θελει, βαζοντας δηλαδη πρωτα το δικο του υφος και μετα τις επιρροες του. Μετα, ειναι και τα στοιχεια που δινουν ενα περισσοτερο ελληνικο χρωμα στο τραγουδι (οπως παραπανω ο Δρολαπας καλη ωρα), τα οποια θα ξενιζαν παρα πολυ -θα ηταν εως και ενοχλητικα- να τα περιλαβεις σε ενα ξενο τραγουδι οταν σολαρεις.
Α, επισης αξιομειωτο σολο: Παπαζογλου - Στη ρωγμη του χρονου
