Ένας καημός λιγότερος πριν σε γνωρίσω
κι ένας μου κόπος - να βρίσκω ρίμες - πιο μικρός.
Πόσο βαρύ τώρα να ψάχνω να σε κλείσω
σ' έναν μονάχα στίχο μου, που όσο μικρός
κι αν βγει, δεν θα πονάει σαν τη σιωπή σου,
ή σαν το "αντίο", τη μόνη λέξη σου που, όσο κόντα μου
έζησες, άκουγα δίπλα σε μια άλλη - αχ ναι, θυμήσου -
λέξη, γυμνή και ξεχασμένη: το όνομά μου.