Νέκυια

[Ιππαρχος]

Γοργόνα θ’ άξιζε να ήσουνα πλωριά  Όμως στεκόσουνα ακίνητη στην  πρύμνη  Της λησμονιάς διασχίζοντας τη γκρίζα λίμνη  Για να περάσεις στην απέναντι μεριά    Σαν άστρο έλαμπε της νιότης σου η χάρις  Μα ήταν το βλέμμα σου απύθμενα θολό  Σα να ντρεπόσουν που δεν είχες οβολό  Όταν στον ζήτησε για ναύλο ο περατάρης    Είχες στην όψη σου μια νοσταλγία πικρή  Για την ηλιόλουστη που άφηνες πατρίδα  Κουράγιο σού’ δινε μια τελευταία ελπίδα  Να σε προσμένουν οι που αγάπησες νεκροί    Μουντό, βαθύσκιωτο του τέλους το λιμάνι  Πλημμυρισμένο με αδιατάραχτη σιωπή  Κι ήταν απέραντα θλιμμένοι, σκυθρωποί  Όσοι κοιτούσαν απ’ το αντίκρυ ανθρωπομάνι

[Lo.Lee.Ta]

Δεν είναι μόνο ότι οι στίχοι σου έχουν ιδιαίτερο δεμένο νόημα, αλλά οι λέξεις και οι εικόνες που σχηματίζουν είναι διαλεγμένες μία προς μία, δίχως καμμιά βιασύνη για το αποτέλεσμα. Πολύ καλό Ίππαρχε.
"Μα ήταν το βλέμμα σου απύθμενα θολό
 Σα να ντρεπόσουν που δεν είχες οβολό
 Όταν στον ζήτησε για ναύλο ο περατάρης"

[Βραζίλης]

Βαρύ, μελαγχολικό ποίημα. Μου άρεσε...

[Πέτροc]

Πολύ ωραίο Ίππαρχε ... 
(Το Σπήλιο μου θύμισαν οι εικόνες σου ...)

... σε παρακολουθούμε ... 

/Πέτροc 

[pimami]

Έξοχο! Γεμάτο εικόνες! Με ενδιαφέρουσα ρίμα και ρυθμό! και η τελευταία στροφή κλείνει το ποίημά σου όπως του πρέπει... ανατριχίλα! Αξίζει να αναφερθώ και στον εύστοχο τίτλο!

Εύγε! καιρό είχα να διαβάσω κάτι τέτοιο στο φόρουμ!

[atav (φλουτσ)]

Εξαιρετικό... Συγχαρητήρια!

[Ιππαρχος]

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια...