Σου μιλώ

[ivikos]

Πιο πολύ σου μιλώ για το φως,
στο σκοτάδι δεν θέλω ν' ανήκω
 ήταν πόθος παλιός μου....κρυφός....
να γλιτώσω για πάντα απ' τον λύκο......


και να μπω στης Αυγής το γιαλό
 ασπρογάλαζο κύμα να γίνω
 τα δυό χείλη γλυκά να φιλώ
 στο κορμί σου τον πόθο να σβήνω!!!!

Μη ρωτάς που κοιμόμουνα χτες
 ποια σπαρτάραγε σ' ένα φιλί μου
 είναι οι πόρτες μου πάντα ανοιχτές
 για τα δυό σου τα μάτια καλή μου

Πιο πολύ σου μιλώ για πληγή,
με οριζόντων θολούρα, που αγχώνει!!!!!!!!!!!!!
Αλκατράζ της αγάπης σου η γη.....
κι η αγκαλιά σου καρδούλα μου....αγχόνη!!!!!

11/05/2014

[Lo.Lee.Ta]

Σου έμεινε έστω υποσυνείδητα η συγκεκριμένη ομοιοκαταληξία  Βέβαια το ποίημα, με αφήνει μετέωρο.... ούτε στη θάλασσα με ρίχνει, ούτε στο Αλκατράζ, αλλά περισσότερο στην "Μαρία με τα κίτρινα" για μήπως στον Μάριο;

[ivikos]

Μπα φίλε μου
Εμένα γράφοντας το λίγες ώρες πριν, με παρέπεμπε αλλού......
Τώρα στην "Μαρία με τα κίτρινα"......στον Μάριο;......ή όπου αλλού παραπέμπει τι να κάνω;   Δεν διορθώνεται!!!!!

Καλά να είσαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Βραζίλης]

Χμμ, το νιώθω σαν κάτι να λείπει. Ίσως επειδή είναι σύντομο, ίσως επειδή δεν είναι τόσο καλό όσο άλλα που έχεις γράψει, ίσως επειδή δεν καταλαβαίνω το 1ο δίστιχο της τελευταίας στροφής.

[Lo.Lee.Ta]

Βραζίλιε, στο δεύτερο μισό, εξηγούνται οι 2 ορίζοντες.  Φυλακή - Αγάπη και Αγκαλιά - Αγχόνη. Όταν θολώνουν οι ορίζοντες, σταματάνε οι διαχωριστικές γραμμές αναμεταξύ τους και αυτό ενεργοποιεί έντονα την πληγή που φαίνεται να βρίσκεται σε μια κάποια λήθη. Πιο πολύ μιλάει για το φόβο, να ξανασυμβεί αυτό.