Χαλάζι με αστραπόβροντα, με τρύπιες τις σκεπές
κι ένας μαγκούφης ουρανός με σύννεφα μαντάρα
το στίχο που με τσάκιζε, του Μαραμπού έλα πες
μήπως και δω μια φλούδα γης, στου πέλαου την αντάρα
Η Αργώ, μας λεν τσακίστηκε, και ρίξαν τα κανό
μα πριν σταλάξεις βάσανο, κι ανάψουνε τα πάθη
μπες στην πορεία, που άρχισε, με μούσκεμα πανό
ή διάβασε τη μοίρα μου από το κατακάθι….
Με της καρδιάς τα αντίρροπα η αγάπη έχει καεί
μοιάζοντας με πλεούμενα, στο πέλαγος λυμένα
τέμπλα που δεν τ’ αντέξανε πανάρχαιοι ναοί
και βρήκαν τα παγκάρια τους, καρδιά μου συλλημένα….
Χαλάζι με αστραπόβροντο, μ’ έναν καιρό ταπί
που μπλόφαρε, φωνάζοντας: «Να! Όλα μου τα ρέστα»
κι ο άλλος που ‘χε «χρώμα φλος» ….αρκέστη να του πει:
«Μέσα!!!! Φέρε την μπάγκα σου….και φύγε απ’ τη φιέστα!!!!!!»
