Να ζητησω συγνωμη εκ των προτερων, διοτι δεν διαβασα τις αποψεις ολων των υπολοιπων μελων, αλλα θα απαντησω κατευθειαν στο αρχικο ερωτημα.
Πιστευω πως η εκτρωση για λογους υγειας ( κινδυνος της μητερας, προβλημα στο εμβρυο που αναγνωριζεται απο τις αρχικες εξετασεις, κλπ ) ενδεικνυται. Δεν ειμαι αντιθετος δηλαδη στην ιατρικη εκτρωση.
Αντιθετως, ειμαι αντιθετος στην εκτρωση για λογους κοινωνικους, προσωπικους, οικογενειακους. Στην περιπτωση οπου επελθει ανεπιθυμητη εγκυμοσυνη, ειτε απο ελλειψη προστασιας, ειτε απο χαζομαρα, ειτε ακομα και απο "νυμφομανια" ( δεν ειναι λιγες περιπτωσεις ), θα πρεπει ολες οι πλευρες να αναλαβουν τις ευθυνες τους. Δεν ειναι λυση να καταστρεφεται μια ψυχη, επειδη καποιοι εκαναν το λαθος.
Και τωρα ερχεται το διλημμα του βιασμου. Νομιζω πως σε αυτες τις περιπτωσεις σιγουρα δεν υπαρχει περιπτωση τοσο ο "πατερας" να αναλαβει την ευθυνη, οσο και η μητερα να ειναι σε θεση να κρατησει και να μεγαλωσει το παιδι.
Υπαρχουν 2 λυσεις. Η μια ειναι η εκτρωση, την οποια καλυτερα να αποφευγουμε εαν δεν υπαρχει ιατρικος λογος, και η αλλη ειναι η φροντιδα του παιδιου απο το κρατος. Βεβαια δεν ζουμε σε καποιο ουτοπικο κρατος, οπου οι συνθηκες της κοινωνικης προνειας ειναι σε εκπληκτικα επιπεδα, ομως κριμα δεν ειναι να χαθει ενα παιδι; Εστω και εαν ειναι "μπασταρδο", ειναι μια ψυχη...