Δικό μου βίωμα περιλαμβάνει μια κάπως ιδιόμορφη περίπτωση....
Εγώ και η σύζυγός μου έχουμε το "στίγμα" της Μεσογειακής Ανεμίας, φυσικά αν και το μάθαμε έγκαιρα (προ του γάμου) η αγάπη μας ήταν τέτοια που δεν υπήρχε περίπτωση να χωρίσουμε. Αποφασίσαμε να μάθουμε για προγεννετικούς ελέγχους κλπ αν και αργήσαμε να μάθουμε την σωστή διαδικασία με αποτέλεσμα ο πρώτος προγεννετικός έλεγχος στην κόρη μας να γίνει στον πέμπτο μήνα κύησης..... ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Στην δεύτερη εγκυμοσύνη (στον δεύτερο μήνα περίπου) διαπιστώθηκε πρόβλημα στο έμβρυο και χωρίς να πάρουν την συγκατάθεση κανενός μας προχωρησαν σε άμβλωση.....
Εκεί που εμείς κάναμε τον προγεννετικό έλεγχο υπήρχαν ζευγάρια που έκαναν την τέταρτη ακόμα και την πέμπτη απόπειρα για να αποκτήσουν ένα παιδί..... σκέφτομαι σε τι μεγάλη αντίθεση έρχεται αυτό με τόσους και τόσους που δεν τα θέλουν και τα σκοτώνουν, φέρνω στο μυαλό μου γνωστα μου πρόσωπα που έχουν κάνει τα πάντα για να αποκτήσουν αυτό το Θείο Δώρο της μητρότητας, με εξωσωματικές, ορμονοθεραπείες, ακόμα και με υιοθεσία και δεν τα καταφέρνουν και απο την άλλη αυτούς που τους έρχονται τα παιδιά σαν δώρο από τον ουρανό και αυτοί αντί να ευχαριστούν.........
Πριν από 15 ημέρες περίπου έμαθα ότι βρίσκομαι στην 6-8 εβδομάδατης κύησης και επισκέφθηκα γυναικολόγο γνωστής ιδιωτικής κλινικής προκειμένου να κάνω τις απαιτούμενες εξετάσεις. Για κάποιον λόγο που ακόμα δεν γνωρίζω, ο γυναικόλόγος προέβη σε έκτρωση χωρίς να έχει κάνει καμία εξέταση (ούτε καν υπέρηχο) και χωρίς να ενημερώσει ούτε εμένα, αλλά ούτε τον άντρα ή την μητέρα μου που βρισκόντουσαν έξω από την αίθουσα. Εδώ και 10 ημέρες λοιπόν που γυρνάω από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από ιατροδικαστή σε ιατροδικαστή το μόνο που ακούω είναι ότι, προφανώς, τα έχω χαμένα, εφόσον τέτοιου είδους είδους επεμβάσεις δεν γίνονται ΠΟΤΕ χωρίς την συγκατάθεση τουλάχιστον της μητέρας... Η υπόθεσή μας έχει βέβαια πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης, αλλά διερωτώμαι... είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2007, μία χώρα-μέλος της ΕΕ που διατείνεται ότι είναι "πολιτισμένη" και "νομοκρατούμενη" να λαμβάνονται αυθαίρετα από τον οποιοδήποτε γιατρό τέτοιες αποφάσεις που ουσιασιατικά κρίνουν το αν θα αφαιρεθεί ή όχι μια ζωή χωρίς καμία συγκατάθεση τουλάχιστον της μητέρας? Και δεν οφείλει το κράτος να υποχρεώσει τις νόμιμες νοσηλευτικές και μαιευτικές μονάδες (γιατί μιλάμε για μεγάλο νοσοκομείο, όχι για ένα δυάρι στο πουθενά όπου είναι γνωστό ότι γίνονται παράνομα τέτοιες επεμβάσεις) να προστατεύουν τον ασθενή υποχρεώνοντας τους γιατρούς να διασφαλίζουν ότι η μητέρα ή το ζευγάρι έχουν απόλυτη συνείδηση της πράξης στην οπία πρόκειται να προβούν και όλες τις παραμέτρους (ιατρικές, κοινωνικές, ψυχολογικές) που την αφορούν???
Εδώ και 10 ημέρες θεωρούσα τον εαυτό μου και την οικογένειά μου απλά "άτυχους" αφού κάτι τέτοιο συνέβη για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά (όπως με διαβεβαίωνε ο ιατρικός και νομικός κύκλος), αλλά διαβάζοντας την ιστορία σου θυμώνω ακόμα πιο πολύ με τα ανεξέλεγκτα όρια της αυθαιρεσίας και της προχειρότητας επάνω στο θέμα αυτό...
