Όπως είπα και στο άλλο thread, όταν μιλάμε για υπερτιμημένους καλλιτέχνες, οι Abba είναι για μένα στην κορυφή της λίστας. Εντελώς χάλια συγκρότημα, τραγούδια με στίχους που κυμαίνονται από ανόητοι έως ακατανόητοι, επαναλαμβανόμενα μουσικά και κυρίως στιχουργικά μοτίβα (ίσως εκεί κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας τους), φωνητικά μέτρια στην καλύτερη περίπτωση και καλύτερα να μη μιλήσουμε για στυλ και σκηνική παρουσία. Και λυπάμαι, αλλά όποιος υποστηρίζει ότι είναι αξιόλογοι καλλιτέχνες μόνο και μόνο γατί έκαναν τεράστια (ομολογουμένως) επιτυχία με πιασάρικα κομμάτια, μάλλον έχει χάσει το νόημα. Με την ίδια λογική θα πρέπει να παραδεχτούμε ως κορυφαίο συνθέτη/στιχουργό και το Φοίβο (όχι το Δεληβοριά).
Οι Nirvana πάλι είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση αξιόλογης μπάντας που δυστυχώς δεν ήταν τίποτα παραπάνω. Δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση κατά τη γνώμη μου η αναγωγή τους στους πιο γνήσιους εκφραστές της grunge. Απλά είχα την τύχη να βρεθούν στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή και επωφελήθηκαν από την απρόσμενη δημοτικότητα μιας underground (post-modern, alternative ή όπως αλλιώς την έλεγαν τότε) σκηνής που άλλοι έχτισαν με αίμα και ιδρώτα τη δεκαετία του '80. Σίγουρα δεν ήταν εντελώς άμπαλοι όπως οι Abba, είχαν αναμφισβήτητα ένα κάποιο ταλέντο, είχαν ενδιαφέρουσες μουσικές και συνθετικές δημιουργίες, είχαν για frontman έναν ας πούμε ενδιαφέροντα τύπο που ταίριαζε στο εξιδανικευμένο πρότυπο του χαρισματικού μεν, βασανισμένου δε καλλιτέχνη, ο οποίος επιπλέον τούς έκανε και τη μεγάλη χάρη να αυτοκτονήσει, και έδεσε το γλυκό.
Όσο για το Sinatra, ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς έκανε ή κατάφερε αυτός ο άνθρωπος και έγινε τόσο δημοφιλής. Ας μην το αναλύσουμε όμως ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή. Είμαι κουρασμένος απόψε και δεν θέλω να με κυνηγάει η Mafia…
Αν τώρα πιάσουμε συγκροτήματα και καλλιτέχνες που ποτέ δε γνώρισαν την επιτυχία και την αναγνώριση που τους άξιζε, θα πάει μακριά το θέμα. Εξ ορισμού, αφού δεν έγιναν ποτέ πολύ γνωστοί στο ευρύ κοινό, είναι λίγο δύσκολο να το προσεγγίσουμε. Από τους δικούς μου αγαπημένους καλλιτέχνες θα ανέφερα τους μοναδικούς All about Eve, τους Eleventh Dream Day, τον Tom Petty (από τους πιο γνήσιους ροκάδες και ταυτόχρονα χαμηλών τόνων) και πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα τους Crowded House, τον Danny Gatton, τον Roy Buchanan, τον Colin Hay, την Eva Cassidy, τον Nick Drake, την Joanne Shaw Taylor, τον Captain Beefheart... και αυτά καθαρά δειγματοληπτικά, γιατί θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες με ονόματα που ποτέ δεν καταξιώθηκαν επαρκώς. Κατά τη γνώμη μου διεθνώς υποτιμημένος είναι και ο τεράστιος Rory Gallagher, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.
Aπό Έλληνες συμφωνώ απόλυτα με τον dejavu28 ότι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης που πρόσφατα μάς άφησε ήταν πολύ μεγαλύτερος καλλιτέχνης απ’ όσο πιστεύουν οι περισσότεροι. Και μόνο το πάρτι στη Βουλιαγμένη θα ήταν αρκετό να τον καταξιώσει ανάμεσα στους πιο αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες μιας δύσκολης γενιάς. Θα προσέθετα ονόματα όπως Γραμμικοί Α’, Graviton, Ματ σε δύο υφέσεις, Ντίνος Σαδίκης & Εν πλώ, Δημήτρης Παναγόπουλος (ποιός δεν θυμάται την “Αύρα” και ποιός ξέρει ένα άλλο τραγούδι του;), Εκείνος + Εκείνος, Τέσσερα επίπεδα της ύπαρξης,...
Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένος, θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Ψηφοφορία