Προσωπικά έχω καταλήξει στο εξής σενάριο εδώ (καταρχάς, είμαι original bedroom player):
#1
Έχω έναν πολύ μικρό (2W) λαμπάτο ενισχυτή χωρίς τίποτα επάνω του. Μόνο volume & tone.
Τον χρησιμοποιώ όταν αράζω στο σαλόνι και παίζω κάτι.
Καθαρίζω/βρωμίζω με το volume της κιθάρας. Κάνω την πλάκα μου, βγάζω τους ήχους που περίπου θέλω.
ΔΕΝ ψάχνω τον απόλυτο ήχο, απλά περνάω την ώρα μου ευχάριστα.
#2
Έχω ένα multi-effect guitar processor.
Την αράζω και κάνω τα covers που θέλω. So far, έχω καταφέρει να βγάλω σχεδόν όλους τους ήχους που μπορεί να χρειαστώ και κάποιους με πολύ μεγάλη ακρίβεια "αντιγραφής".
Βάζω τα ακουστικάκια μου και παίζω.
Και τα δύο είναι τελείως διαφορετικά.
Αν μου έλεγες πχ ότι όχι, δεν θα έχεις εφέ και απλά έναν λαμπάτο ενισχυτή, θα σου έλεγα όχι, δεν θα πάρω.
Δεν τα χρησιμοποιώ υπερβολικά, αλλά μου αρέσει να γεμίζω τον ήχο. Ειδικότερα με τα time-delayed-effects.
Καλός ο λαμπάτος, μάλιστα -νομίζω το έχω ξαναπεί- σου μαθαίνει κιθάρα. Επειδή ακριβώς ανταποκρίνεται πολύ όμορφα πάνω στις αλλαγές που κάνεις στα ρυθμιστικά της κιθάρας αλλά και στο ίδιο το παίξιμο σου, στην ουσία μαθαίνεις να παίζεις πλήρως το όργανο.
Μέχρι τότε, είχα το volume τέρμα, τo tone τέρμα, κι έλεγα "Τι τα βάλαν πάνω; Άχρηστα είναι"
Μετά γύρισα 180 μοίρες!
Παρόλα αυτά, αν παίζω ξέρω γω 10 ώρες κιθάρα, οι 1-2 είναι λάμπα, οι 8-9 φουλ digital.
Από την άλλη, μην ξεχνάς ότι ποτέ δεν θα είσαι ευχαριστημένος με τίποτα, σε λίγο καιρό πάλι θα ψάχνεις την επόμενη αναβάθμιση

Φυσιολογικό και αναμενόμενο...