Ήρθες σαν καταιγίδα σε ξάστερο ουρανό
τη μοναξιά απ τα μάτια μου να ξεπλύνεις
και γω φοβήθηκα και κρύφτηκα
την αλήθεια της αγάπης σου αρνήθηκα
Κλεισμένη μες στα τείχη που ύψωσα
άκουσα τις στάλες της βροχής σου
σειρήνες που γλυκά με καλούσαν
έξω να βγω στην καρδιά σου να μπω
Δειλά δειλά την πόρτα άνοιξα
και μια ηλιαχτίδα άγγιξα
που πήρε τη μορφή σου
και να μαι τώρα εδώ ν αναζητάω την αφή σου
Μα μόλις το χέρι μου απλώσω να σ αγγίξω
αγέρας γίνεσαι και μ αγκαλιάζεις
να σε νιώσω μόνο με αφήνεις
σκέψη ανεξίτηλη στο μυαλό μου να μείνεις
