Αγαπητοί μου συμφορουμίτες!!!
Νομίζω πως η συζήτηση πηγαίνει (όπως και οφείλει να πάει κατα την άποψή μου) στην ουσία της. Στο: "ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ"!!! Και εκεί δε χωράνε φράσεις περι "ουτοπικών φαντασιώσεων". Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσα να απαντήσω: "Μα καλά, μιλάνε για ουτοπικές φαντασιώσεις ένας αναρχικός και ένας κομμουνιστής;;; Τρελαθήκαμε τελείως;;;;" Και πολλοί θα συμφωνούσαν μαζί μου! Δεν είναι όμως εκεί το θέμα (να αρχίσουμε να τη λέμε ο ένας στον άλλο)
Βεβαίως έχω και εγώ μια άποψη περι της ιδανικής κοινωνίας. Το αν αυτή η άποψη συμπίπτει σε πολλά με τον Πλάτωνα (αν και αυτές τις απόψεις τις είχα πάνω κάτω πολύ πριν τον διαβάσω), είναι κατα βάσιν σωστό, γνωρίζοντας βεβαίως πως οι άνθρωποι δε θα γίνουν ποτέ "θεοί ή τέκνα θεών". Άλλος πιστεύει στην "αταξική κοινωνία", άλλος στην "κατάργηση του (εξ'ορισμού) καταπιεστικού κράτους", άλλος στην "κυριαρχία της φυλής έναντι των άλλων φυλών" κλπ. Το ουσιαστικό είναι να έχουμε όλοι μας κάποιο όραμα για τον κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε, να συζητήσουμε γι'αυτό, ανεπηρέαστοι (όσο γίνεται) απο το τι συμβαίνει σήμερα και μέσα απο τη συζήτηση να ισχυροποιήσουμε, να καταργήσουμε ή να επανεξετάσουμε θέσεις και απόψεις προκειμένου να φτάσουμε στο ζητούμενο: ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ;;;
Η διαφωνία μου με Κιράτζο και YmiRLinG δε βρίσκεται στις διαπιστώσεις τους για την πραγματικότητα, (έτσι όπως τα λέτε είναι) αλλα στο οτι υιοθετούν τη λογική: "ΑΥΤΟΣ είναι ο καπιταλισμός, ΑΥΤΟ είναι το κράτος, ΕΤΣΙ έπρεπε να είναι απο την αρχή και ΕΤΣΙ είναι, ΔΕΝ υπάρχει κανένα περιθώριο αλλαγής ή εξυγίανσης (πως να αλλάξεις κάτι το οποίο επιτελεί 100% το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε; ) παρα μόνο ανάγκη ανατροπής και υιοθέτησης των ακριβώς αντίθετων εννοιών". Έννοιες οι οποίες δεν εφαρμόστηκαν ποτέ (τουλάχιστον σε μεγάλη κλίμακα) άρα είναι και εκ των προτέρων σωστές! Αγαπητοί μου, με συγχωρείτε, αλλα αυτή η λογική "μπάζει"!!!
Κατα την άποψή μου "καπιταλισμός" -με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια απο την πτώση της φεουδαρχίας- δεν έχει υπάρξει ποτέ! Διότι η παραχώρηση των μέσων παραγωγής και διαχείρησης του πλούτου, συνεπάγεται και ένα θεσμικά πανίσχυρο κράτος που θα θεσπίζει κανόνες και θα επιβλέπει την αυστηρή εφαρμογή τους τόσο όσον αφορά τους νόμους της αγοράς (που μάλλον ΔΕΝ μπορεί να αυτορυθμίζεται, τουλάχιστον σε παγκόσμιο επίπεδο), όσο και τα εργασιακά δικαιώματα, το σεβασμό στο περιβάλλον κλπ. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, ο καπιταλισμός, όχι μόνο μετατρέπεται σε "καρκίνωμα", αλλα μετατρέπεται εύκολα σε "εργαλείο" του ιμπεριαλισμού των τραπεζών, οι οποίες, αντί να παίζουν τον πραγματικό τους ρόλο, αυτόν του διαμεσολαβητή για την κίνηση του χρήματος, παίζουν το ρόλο του απόλυτου ελεγκτή της ροής του χρήματος παγκοσμίως και έτσι υποδουλώνουν τους πάντες, εργοδότες και εργαζόμενους. Για όλα αυτά όμως φταίει ο ίδιος ο καπιταλισμός ως σύνολο εννοιών (ατομική ιδιοκτησία, ιδιωτική πρωτοβουλία κλπ) ή το ανύπαρκτο θεσμικό πλαίσιο που τον άφησε αχαλίνωτο; Δηλαδή αν ένα παιδί γίνει εγκληματίας, φταίει μόνο το παιδί (και το εγκληματικό του DNA); Κανείς άλλος απο αυτούς που όφειλαν τα του διδάξουν αρχές και αξίες, διαπλάθοντάς του μια σωστή προσωπικότητα;
Και αυτοί οι ίδιοι, που λιθοβολούν τον καπιταλισμό, αντιπαραβάλλουν τον κομμουνισμό που ΔΕΝ εφαρμόστηκε ποτέ (γιατί;), που ΑΝΕΤΡΑΠΗ (δεν κατέρρευσε) στο μεταβατικό του στάδιο (υπαρκτός σοσιαλισμός) επειδή διείσδυσαν σε αυτόν διάφορα φρούτα(οπορτουνιστές, ρεφορμιστές, φραξιονιστές κλπ... αλήθεια... ποιός τους επέτρεψε να διεισδύσουν;;
, που ΔΕΝ επιδιώκει τη χρήση βίας (τα Γκούλαγκ, η NKVD και οι εκκαθαρίσεις ήταν προιόντα "ατυχών" συγκυριών ενώ οι κάθε λογής Μελιγαλάδες είναι απλώς "αντικομμουνιστική λάσπη"). Κοινώς ο υπαρκτός σοσιαλισμός είναι "καλό παιδί αλλα άτυχο" ενώ ο καπιταλισμός είναι ο Damien στην 666η!!!
Κακά τα ψέμματα όμως. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός/κομμουνισμός έχει ένα και μάλιστα τεράστιο ελάττωμα (κατα τη γνώμη μου πάντα). Εναντιώνεται την ανθρώπινη φύση που επιδιώκει (ορμώμενη απο το ίδιο το ένστιγκτο της επιβίωσης) την ατομική ιδιοκτησία, την ατομική πρωτοβουλία, την ατομική "προκοπή" παραχωρόντας όλη την παραγωγή και διαχείρηση του πλούτου σε έναν τεράστιο κρατικό μηχανισμό, αποτελούμενο απο στελέχη που θα διαχειριστούν όπως αυτοί επιθυμούν έναν πλούτο που ΔΕΝ παρήγαγαν οι ίδιοι και είναι αδύνατο να ελεγχθούν απο το λαό ο οποίος όχι μόνο δε μπορεί να γνωρίζει ακριβώς τον τρόπο που διαχειρίζονται το λαικό πλούτο, αλλα οφείλει να τους δείχνει και τυφλή εμπιστοσύνη (αν όχι τυφλό φόβο) μιας και ενεργούν "εις το όνομα του λαού"! Όσες θεωρητικές αναλύσεις και να γίνουν, όσα πλάνα και να σχεδιαστούν στο χαρτί, κανείς δε μπορεί να πάει ενάντια στην ανθρώπινη φύση, ούτε με την πειθώ και ασφαλώς, ούτε με τη βία!
Υπάρχουν και κάποιοι βέβαια που μιλούν για ένα είδος κομμουνισμού αλλα χωρίς κράτος, οπου τα πάντα θα είναι "αυτοδιαχειριζόμενα" με βάση την αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό όλων ανεξαιρέτως! Οκ! Αυτό ίσως θα μπορούσε να σταθεί σε ένα μικρό χωριό, οπου όλοι γνωρίζονται και έχουν σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ τους, έχουν κοινές ανάγκες, αλλα σε επίπεδο 19ου αιώνα, ζώντας με ό'τι παράγουν οι ίδιοι χωρίς να χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε εξουσία πάνω απο το κεφάλι τους να τους ελέγχει! Τώρα, σε λίγο μεγαλύτερη κλίμακα (πχ. Αττική)... εκεί τι γίνεται;
