Νομίζω ότι όλα τα μπράτσα μπορούν να βολέψουν όλους, αρκεί να περάσουν ώρα μαζί τους. Με βολεύει και το 50s (χοντρό) μπράτσο της Les Paul, και το modern C της Strat και το Ibanezoειδώς λεπτό της Brian Moore, είναι θέμα συνήθειας αλλά και θέλησης! Δεν έχω κανά τεράστιο χέρι, αλλά επειδή μου αρέσουν διάφορα είδη, βρίσκω πλεονεκτήματα σε διάφορα μπράτσα. Η πλάκα είναι ότι όταν "υποτάξω" κάτι δύσκολα γρήγορο σε μια κιθάρα, τελικά μπορώ να το παίξω και σε άλλη με διαφορετικό πχ μπράτσο. Καταλήγω δηλαδή στο ότι τελικά όλα μια ιδέα είναι, ακόμα και το action (σε λογικά πλαίσια βέβαια). Τί λέτε?