Συμφωνώ και εγώ με τις απόψεις του ikatsoun. Όλη αυτή η φάση μου θυμίζει την ταινία της μακαρίτισας (πλεον) Ρένας Βλαχοπούλου με τον υποτιθέμενο γιο της ποδοσφαιριστή Χούλιο (δεν έχω συγκρατήσει τον τίτλο της ταινίας), που ο φίλαθλος από την μια στιγμή στην άλλη χαρακτήριζε το ποδοσφαιριστή από κρέας σε ήρωα και το αντίθετο.
Τελικά επιβεβαιώνεται η ρήση ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Είμαι περίεργος να δω τί θα γίνει αν η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο αποκλειστεί από το Μουντιάλ (φτου φτου να μην το ματιάξω). Είμαι σίγουρος ότι ο Ρεχάγκελ θα εκδιωχθεί κακήν κακώς.
Από την όλη φάση, αυτά που με εξόργισαν είναι τα παρακάτω:
1. Η τσαντίλα των Αμερικάνων για τον Κεντέρη, λες και οι αγώνες ταχύτητας είναι εργολαβία τους και τους τρώμε το ψωμί.
2. Οι ίδιοι οι Αμερικάνοι που δεν έχουν αφήσει ντόπα για ντόπα, αλλά όλα τα περνάνε στο ντούκου (βλέπε υπόθεση BALCO)
3. Η μανία των Ελλήνων δημοσιογράφων που προσπαθούν να ξεπεράσουν τους ξένους συναδέλφους τους σε λασπολογίες εναντίον των δύο αθλητών.
4. Η κρυπτομανία των τριών "κατηγορουμένων" και η αδυναμία τους να διώξουν τα σύννεφα της ομίχλης από νωρίς, πριν το κακό πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όπως και πήρε.
5. Η κυβέρνηση που αποφάσισε να εξυγειάνει τον αθλητισμό, αφού κατάφερε επιτέλους να εξυγειάνει το ποδόσφαιρο (θα το κατάφερνε μόνο αν ήταν κυβέρνηση της Ζουαζιλάνδης και πάλι όχι στα σίγουρα)
6. Ο απέραντος συρφετός από "παράγοντες" που μαστίζουν αυτήν την χώρα, καθιστώντας τον αθλητισμό (και όχι μόνο) μια απέραντη παραγκούπολη.
7. Ο όλεθρος που προκαλεί ο πρωταθλητισμός, η ανάγκη αυτό το καημένο το ανθρώπινο σώμα να δίνει όλο και περισσότερα ξεπερνώντας κατά πολύ τις προδιαγραφές του "Κατασκευαστή" με απώτερο σκοπό το ρεκόρ και με αποτέλεσμα τον γρήγορο θάνατο.
8. Η απαράδεκτη τάση της κοινωνίας μας να γενικεύει υπερβολικά τις καταστάσεις (π.χ. Ένας παπάς παραστρατεί, άρα όλοι οι παπάδες είναι χωμένοι στην αμαρτία, ένας αλβανός κλέβει, άρα όλοι οι αλβανοί είναι εγκληματίες κτλ)
Δεν θέλω να εκφραστώ για το αν οι δύο αθλητές ήταν ή όχι ντοπέ. Αυτό το ξέρουν οι ίδιοι (μπορεί και όχι) και ενδεχομένως να μας το πουν και εμάς όταν θα έχουν φτάσει στα βαθιά γεράματα (και αυτό όχι σίγουρο (βλέπε παράγραφο 7)). Το μόνο σίγουρο είναι ότι μου έχει μείνει ένα παράπονο και ένα αίσθημα λύπης για το φιάσκο αυτών των ολυμπιακών των 8,5 δις δολλαρίων. Ήλπιζα ότι θα τα καταφέρναμε έστω και με "συρτάκι" όπως είπε και ο Ρογκ.
Κρίμα....