Αν δεν είμαστε καλά και ακούμε και μελαγχολικά τραγούδια για να πιάσουμε πάτο,τότε η επόμενη κίνηση είναι να πάμε για φούντο.
Γενικά σπάνια έχω τις μαύρες μου.Οσο μπορεί και να φανεί περίεργο,είμαι πολύ αισιόδοξος και γενικά χαρούμενος άνθρωπος και αν τυχόν κάτι δεν πάει καλά και αγχωθώ παραπάνω ή στενοχωρηθώ τότε δεν ακούω τίποτα,κανένα μουσικό κομμάτι.
Παίρνω τα βουνά ,ή μάλλον τις θάλασσες.Μπορεί να εξαφανιστώ για κανα δίωρο,τρίωρο ή και παραπάνω μέχρι να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη.Συνήθως σε κάποιο σημείο απ'οπου μπορω να βλέπω θάλασσα.Υπάρχει καλύτερο άκουσμα απο τον ήχο της θάλασσας;;Τουλάχιστον για εμένα όχι.Μονο και μόνο που τη βλέπω μου ανοίγει η ψυχή και το όποιο άγχος, η όποια στενοχώρια μου φαίνεται οτι τα παίρνει μαζί της.Και δε θέλω ανθρωπο να μου μιλήσει εκείνη την ώρα.
Αλλά να ακούσω θλιμμένη μουσική τη στιγμή που είμαι στενοχωρημένη,όχι ποτέ..Κύμα και πάλι κύμα,αεράκι και πάλι αεράκι..
Το θεωρώ βλακεία για μένα το να θέλεις να στενοχωρηθείς ακομη περισσοτερο.Για άλλους ισως να λειτουργεί.
