Διαφωνώ με την αντιγραφή δίσκων γιατι όπως είχε πει ο Πλιάτσικας ''κλέβεις κάτι απ' την καρδιά του μουσικού και το πουλάς''.Όμως ένας δίσκος αξίζει τα λεφτά του; Μας εκμεταλλεύονται οι δισκογραφικές; Ακομη κι αν αυτό γίνεται νομίζω ότι πρέπει να συνεχίσουμε να αγοράζουμε αυθεντικούς δίσκους γιατί έστω κι αν πηγαίνει μικρό μερίδιο στον καλλιτέχνη, αξίζει να το πάρει.Αν όχι, όσο κι αν αγαπά τη μουσική, αν δεν έχει να φάει δε θα βγάλει άλλο δίσκο και το cd-player μας θα μείνει ένα ξεχασμένο αντικείμενο στα άδυτα του ασιγύριστου δωματίου μας. 
Ανάθεμα τις δισκογραφικές και τους πειρατές! Μείωση στην τιμή του δίσκου και τέρμα στην πειρατεία ΕΔΩ ΚΑI ΤΩΡΑ! 
Δεν είμαι τόσο υπέρ της αντιγραφής προς πώληση, αλλά κυρίως και πρώτιστα υπέρ της αφιλοκερδούς διανομής της μουσικής. Ποσώς με ενδιαφέρει το τι λέει ο κύριος Πλιάτσικας, δεδομένου πως και ο ίδιος με τον τρόπο του έχει προβεί σε αρκετές δισκογραφικές αρπαχτές, αλλά προφανέστατα (κι ειδικά πίσω στα 80's) θα έχει αντιγράψει κάποια κασέτα στη ζωή του σε ή από φίλους, φτύνοντας τώρα εκεί που κάποτε, ανθρώπινα και φυσιολογικά, έτρωγε. Ας κάνουμε λοιπόν το διαχωρισμό μεταξύ της οργανωμένης πειρατείας, που βγάζει τα μαλλιοκέφαλά της εις βάρος τόσο των δισκογραφικών, όσο και του καλλιτέχνη (σε μικρότερο βαθμό) και εμένα και σένα που αν προβούμε σε αντιγραφή ενδεχομένως να μην απαιτήσουμε ποτέ τίποτα περισσότερο από το κόστος του άδειου cd. Από νομική άποψη, είμαστε όλοι πειρατές και παράνομοι...
Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα τώρα, το σύστημα παραγωγής και διακίνησης της μουσικής έχει καταλήξει σε ένα μοντέλο από το οποίο καρπώνονται πολλά μονάχα οι μεγάλες πολυεθνικές και λιγοστοί καλλιτέχνες-κράχτες. Η πλειονότητα των δημιουργών, καθώς και άπαντες οι αγοραστές, είναι τα γνώριμα θύματα σε ένα παιχνίδι των ολίγων. Η καλλιτεχνική δημιουργία, για την οποία τόσο κόπτονται οι δισκογραφικές, θα συνεχίσει να υπάρχει (σε αντιδιαστολή με το περίφημο σλόγκαν τους "περί θανάτου της μουσικής"), όσο υφίσταται η ανάγκη στους ανθρώπους για έκφραση και επικοινωνία. Αλίμονο αν όσοι έγραψαν ένα στίχο ή συνέθεσαν μια μελωδία στη ζωή τους, είχαν ως πρωταρχικό και αποκλειστικό ερέθισμα την άντληση χρήματος από αυτά.
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν δημιουργοί που διανέμουν την "ψυχή" τους από χέρι σε χέρι και πολλές φορές δίχως να απαιτούν λεφτά. Αθεράπευτα ρομαντικοί?...αφελείς?...θύματα?...ή απλώς μη επιθυμούντες να εκχυδαΐσουν το καλλιτεχνικό τους όραμα, φιλτράροντάς το μέσα από την ευτέλεια του χρήματος και τους συμβιβασμούς που επιβάλλουν οι δισκογραφικές?...ο καθένας όπως το δει...
Το θέμα είναι πως τα πράγματα εξαιτίας του Internet έχουν αλλάξει άρδην...οι δισκογραφικές έχουν αντιληφθεί πως χάνουν την κότα με τα χρυσά αυγά, δίχως να μπορούν να κάνουν και πολλά. Σιγά σιγά ο καλλιτέχνης αρχίζει και παίρνει τη μοίρα του στα χέρια του, αποφασίζοντας ο ίδιος για το πως θέλει να προωθήσει τις ανησυχίες του στο ευρύ κοινό, χωρίς να είναι δέσμιος οποιουδήποτε παραγωγού που ενδιαφέρεται για τα οικονομικά οφέλη. Ακόμα και η καλλιτεχνική αυτοχειρία, ελέω έκθεσης, είναι προσωπική του ευθύνη και επιλογή. Τέρμα πλέον τα παρακάλια μπροστά σε απρόσωπους γραμματείς που παρέπεμπαν την ακρόαση του cd-r σου στις καλένδες. Έστω κι αν η υπέρμετρη προσφορά, μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην προβολή σου, τα οφέλη είναι σαφώς περισσότερα...
Μολονότι όμως οι περισσότεροι (αλλά ευτυχώς όχι όλοι) λίγο πολύ καταδικάζουν την πειρατεία (χωρίς δυστυχώς να τη διακρίνουν όπως πρέπει), ελάχιστοι επιλέγουν να καταδικάσουν εξίσου και την τιμολογιακή πολιτική των δισκογραφικών, ίσως γιατί σκοπίμως και παραπλανητικά αποδίδουν αυτήν την τελευταία στην ύπαρξη της πρώτης, αντί να ισχύει το αντίστροφο. Έτσι, από τη μια έχουμε τους κακούς, διεφθαρμένους και παράνομους πειρατές που ενδιαφέρονται για το κέρδος ή για τη μη απώλεια χρήματος, κι από την άλλη τις "καλές", ευαίσθητες και παρεξηγημένες εταιρίες, που απλώς αμύνονται απέναντι στα σμήνη των καταπατητών του προϊόντος τους, επιδιώκοντας μάλιστα να προστατεύσουν τους καλλιτέχνες...η παρανομία απέναντι στη νόμιμη εκμετάλλευση.
Πρέπει να υπάρξει κοινή πίεση καλλιτεχνών και αγοραστικού κοινού (που στην τελική συμπεριλαμβάνει και τους πρώτους) προς τις δισκογραφικές, προκειμένου να αλλάξει ομαλά το μοντέλο που προανέφερα...όχι τίποτα άλλο, αλλά αν επιθυμούν όχι μόνο να συνεχίσουν να βγάζουν κέρδη από το όλο σύστημα, αλλά να διατηρήσουν και τη βιωσιμότητά τους, οφείλουν να το κάνουν όσο προλαβαίνουν...η τεχνολογία ήδη τους έχει ξεπεράσει.
Όσο (και τέλος) για την πρόταση του Σπύρου, είναι ένα επιχείρημα μεν, αλλά δεν εξασφαλίζει πάντα τον καλλιτέχνη, αν αναλογιστείς πως υπάρχουν κάποιοι που είτε επιλέγουν να μην κάνουν συναυλίες (Ροδάμα πχ), είτε είναι δύσκολο λόγω της μουσικής φόρμας (ένας ambient μουσικός ενδεχομένως να έχει μικρότερη πρόσβαση σε ζωντανές εμφανίσεις, από ότι ένα συνηθισμένο ροκ γκρουπάκι).
Ψηφοφορία