Αδέρφια, όλοι, φαντάζομαι, είμαστε ανθρωπιστές και ανεκτικοί, μέχρι να μας χτυπήσει η τρέλλα την πόρτα. Από μικρός δικατέχομαι, λόγω καταστάσεων, από "φόβο ζωής". Βλέπω τον πατέρα του κοριτσιού στην τηλεόραση να κλαίει και να οδύρεται και σφίγγεται το στομάχι μου. Λέω: Θεέ μου, θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί. Κι ο φονιάς κι ο σκοτωμένος. Ποτέ δεν ξέρεις ποιό θα' ναι το γύρισμα του τροχού της ζωής του καθενός μας...
Κι αν ήμουν ο πατέρας της κοπέλλας, θα' μουν ανθρωπιστής κι ανεκτικός; ΟΧΙ. Κι αν ήμουν ο πατέρας του φονιά, και μου' λεγαν τα κοράκια με τα μικρόφωνα: "Θα τον εκτελέσουν, πώς αισθάνεσθε;". Αδικήμένος, θα απαντούσα. Κανονικά θα' πρεπε να εκτελέσουν κι εμένα.
Θα μου πείτε τώρα πως γίνομαι μελοδραματικός. Μπορεί. Έτσι όμως αισθάνομαι...
Αγαπώ όλους τους ανθρώπους, μα πιό πολύ αγαπώ τα παιδιά όλου του κόσμου και κλαίει η ψυχή μου, όταν σκέφτομαι το κοριτσάκι, που αυτό το κάθαρμα σκότωσε εν ψυχρώ (το ξέρετε ότι του συνέθλιψε την καρδιά με τις κλωτσιές που του' ριξε μέσα σε μια βρωμερή τουαλλέτα;).
ΟΧΙ λοιπόν. Δεν διαθέτω οίκτο για αυτό το κτήνος...Ούτε ίχνος...