Μου αρέσουν.
Και μόνο το γεγονός ότι βλέπω χαμόγελα σε πρόσωπα που στη μεγαλύτερη διάρκεια της χρονιάς βλέπω άγχος, απογοήτευση, θυμό, βιάσυνη, αγανάκτηση, ουφ, αδιαφορία, βαρεμάρα, κούραση μου φτάνει. Και δεν "προσπαθώ" (γιατί πραγματικά χρειάζεται προσπάθεια) να σκέφτομαι όλα τα υπόλοιπα "παρελκόμενα" (πολλά λαμπάκια, πλουσιοπάροχα τραπέζια, βαρετούς συγγενείς κλπ).