Πρώτα απ' όλα δε μου είναι καθόλου κόπος να ακούω πάρα πολύ καλή μουσική, εξαιρετική θα έλεγα. Και τα έχω ακούσει πολλές φορές και τα τρία κομμάτια και θα τα ακούω και περιμένω όντως συνέχεια.
Να πάμε λίγο στο θέμα του "τι είδους" thrash παίζετε. Καταλαβαίνεις ότι κι εγώ και άλλοι στο thread έχουμε δυσκολευτεί να το κατηγοριοποιήσουμε. Γι' αυτό λέμε ότι πρέπει να το παλέψετε. Αξίζει και με το παραπάνω.
Υπάρχουν όμως πάντα πράγματα να πεις για το στυλ. Ας ξεκινήσουμε από τα χοντρά. Φαντάζομαι έχεις βγάλει κάμποσα ριφ από Metallica. Εκεί βλέπεις πως τα περισσότερα ριφ βασίζονται σε πεντατονική με ελαττωμένη σχεδόν πάντα μέσα. Αυτός είναι και ο βασικός σκελετός σε κλασικά ριφ που έχει χρησιμοποιήσει ο Ozzy και με τους Black Sabbath αλλά και στη σόλο καριέρα του με το Randy Rhoads και το Zakk Wylde. Και οι Metallica και ο Ozzy έχουν γράψει ιστορία πάνω σε αυτή τη μελωδική ραχοκοκκαλιά, διότι πολλά ριφ τα πέρασαν κυρίως σε allegro (μεγάλη λίστα κομματιών). Όπου οι Metallica πέρασαν πεντατονική σεPrestissimo (π.χ. Metal Militia, Whiplash κλπ. ) γράψανε ιστορία και είχες κυριολεκτικά χιλιάδες συγκροτήματα στο Los Angeles να ψάχνονται να τους μιμηθούν. Και αργότερα βγάλανε ριφ σε Moderato/Allegretto, όπως το Enter Sandman, και προχωρήσαν την πεντατονική σε άλλα επίπεδα μακριά από blues, rock'n'roll, δωδεκάμετρα και τέτοια. Όμως βλέπεις ότι η πεντατονική τους έβγαλε το παιχνιδιάρικο συναίσθημα της ανεμελιάς αλλά και του χαβαλέ. Αυτό το στυλ ριφ σηκώνει το wah του Hammet. Όπου ο Ozzy όμως πέρασε την πεντατονική σε Andante (π.χ.Mr. Crowley, Fire in The Sky, No More Tears, κλπ.), μας κάρφωσε στο πάτωμα, διότι τα ριφ γίνανε πιο "επικά" και πιο "power". Ο λόγος δεν είναι τόσο ο ρυθμός, αλλά τα πλούσια ακόρντα που έχουν μέσα αρμονικές κυρίως από μινόρε συγχορδίες αλλά και μελωδίες σε μινόρε κλίμακες (σε τραγούδι και σόλο). Εκεί το σόλο θέλει πλούσιο και επιβλητικό ήχο.
Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις για την πεντατονική, πρέπει να τονίσουμε ότι εσείς έχετε ακολουθήσει άλλο δρόμο. Θα ξεκινήσω από το "The Last Act". Το ριφ ξεκινάει σαν πεντατονική αλλά πάει σε μαντζόρε και μάλιστα με κάποιες αρμονικές στη διπλή κιθάρα που πατυχαίνει να ακούγεται σαν ακόρντα. Το έπιασε ο Drakoumel, είναι η βασική τεχνοτροπία των Anthrax (ειδικά στο Spreading the Disease). Αλλά οι Anthrax διαφέρουν πολύ από εσάς στο γέμισμα της διπλής ρυθμικής κιθάρας. Και στο "The Last Act" υπάρχει αίσθηση επικού και μάλιστα μπορώ να μιλήσω και για αίσθηση από Iron Maiden στα σημεία πίσω από το βασικό στίχο λόγω της διπλής κιθάρας (ως ακραίο παράδειγμα αναφέρω τις δισολίες του The Trooper και του Aces High - φαίνεται πως δεν είναι εσκεμμένο, αλλά είναι φοβερή ιδέα, διότι ανάβει τα αίματα χωρίς να επιβάλλει).
Αρκετά παρόμοια (περί παντρέματος πεντατονικής με πλήρη κλίμακα μαντζόρε και τη διπλή κιθάρα με τις αρμονικές) έχω να πω και για το "Twisted...", αλλά πρέπει να πω ότι μου άρεσουν τρομερά οι αντιχρονισμοί. Το τελευταίο σας δίνει πάρα πολύ προσωπικό στυλ και είναι τεράστιο όπλο. Ο αντιχρονισμός προκαλεί το συναίσθημα της "ζαλάδας" στον ακροατή και αυτό τον παραδίδει στα χέρια σας. Είναι πάρα πολύ καλή τεχνοτροπία. Απλά να ξανατονίσω, πάρτε ένα πετάλι delay και περάστε το σωστά στο κύκλωμα της ενίσχυσης μόνο για τα σόλο. Ακόμη κι αν η ESP βγάζει πρίμα (που σημαίνει ότι τον Combo δεν τον γλιτώνετε), πέρα από equalizer κλπ. το delay θα δώσει τον απαραίτητο όγκο σε bends και vibrato. Ένα καλορυθμισμένο delay αλλάζει όλο το αποτέλεσμα (π.χ. βλέπε ως ακραίο παράδειγμα το σόλο στο Surfing with the Alien του Satriani, με τι πρίμο ήχο παίζει και πως ακούγεται στις κλίμακες, ενώ πόσο επιβλητικά και ογκώδη βγαίνουν τα vibrato του - ενώ αντιθέτως στο Back to Shalla-Bal που είναι πάνω σε full stack σε πατάει στο σβέρκο σε όλο το σόλο).
Το "Battle Within" είναι μεγάλη πατέντα. Μπράβο σας. Οι δισολία είναι καταπληκτικότατη στην αρχή του σόλο. Αλλά ο ρυθμός εκεί που γίνεται διπλό μέτρημα - πρίμο,διπλό μέτρημα - πρίμο... και όλο σε allegretto είναι σα να τρέχει πάνω σου ιππικό. Δοκιμάστε ίσως λίγο (με το VHT 50/50 ) να βγάλετε το κάπως "grunge" ύφος στα γκάζια και να μιμηθείτε (κάπως) το distortion -όχι overdrive- του Metal Heart, με τα μεσαία που βρυχώνται, είναι πετυχημένη συνταγή.
Μου αρέσει επίσης που έχετε αυθορμητισμό, η άνεση αυτή βγαίνει στο άκουσμα, φαίνεται ότι καραγουστάρετε όταν παίζετε. Είμαι φαν σας και περιμένω οτιδήποτε νεότερο και όποτε...
