Ρε παίδες, να μην το αποπαίρνουμε το παλληκάρι: ας θυμηθούμε (γιατί όλοι, πιστεύω, τα περάσαμε) όταν παίζαμε με κάτι καυσόξυλα και μας έτρεχαν τα σάλια όταν βλέπαμε Samick! Όταν οι λέξεις Fender, Gibson, Takamine, Jackson, Parker, Ovation, Martin αναφέρονταν σε υπερκόσμιες θεότητες, προσιτές μόνο σε λίγους εκλεκτούς. Η απομυθοποίηση έρχεται με τον καιρό.
Και για να πω την αλήθεια, κι εγώ που είμαι στην ανεργία αυτό τον καιρό και σκέφτομαι ακόμα και τον καφέ που θα πιώ και τρεις μήνες τώρα τη βγάζω με χαλασμένο χορδιστήρι νιώθω κάπως έτσι. Πιάνει μια αγανάκτηση τέλος πάντων, η οποία επ'ουδενί πρέπει να θεωρείται φθόνος προς τους "έχοντες".