Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
[...]
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι
Αν και υπήρχε σχετικό αποκλειστικό θέμα, αλλά πλέον όχι, ας καταθέσω κι εδώ τη δική μου ερμηνεία.
Για μένα το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί μια περιήγηση στους συμβολισμούς του έρωτα πάνω στο πρόσωπο μιας γυναίκας, διατρέχοντας τις εποχές. Και όχι μόνο.
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις / τις ώρες που αγριεύει η βροχή / στη γη των Βησιγότθων αρμενίζειςΠρώτο σκηνικό η πορεία και ο τόπος της αγαπημένης του ποιητή. Δηλώνεται το μέσο με το οποίο τον επισκέπτεται (σπρώχνοντας ένα βήμα το συνειρμό, δεν αποκλείεται η πιρόγα να αναφέρεται και σε κάποια γραφική σκηνή με ένα ερωτευμένο ζευγάρι που διασχίζει π.χ. τα κανάλια της Βενετίας). Ο δεύτερος στίχος, αναφορά στην ώρα που τον επισκέπτεται, η οποία για την προσωπική κατάσταση του ίδιου δεν είναι η καλύτερη.
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί / μα τα φτερά σου σιγοπριονίζειςΚρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας: ένα από τα αρχαία θαύματα του κόσμου. Κι ο έρωτας μπορεί να θεωρηθεί από πολλούς ως θαύμα. Ο δε τελευταίος στίχος είναι ίσως η ματαίωση για το ιδανικό του όλου πράγματος (την έχει, εν γένει, την τάση να "γειώνει" τη χαρά του ο συγκεκριμένος δημιουργός).
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου / σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερόΔελφοί: σύνδεση με τον Απόλλωνα, θεό του φωτός, και ο έρωτας για τους Αρχαίους ημών είχε να κάνει με το τελευταίο. Ανατροπή της εικόνας με το γεμάτο αρμύρα κορμί από εκείνη με το γλυκό νερό, ως δήλωση της δύναμης της αγάπης του για την όποια ταλαιπωρία (?) της αγαπημένης.
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου / και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ / σκούριασε το κλειδί του παραδείσουΠιθανώς η ζωή της αγαπημένης μοιράζεται μεταξύ του έρωτα και της πορείας της και, πριν προλάβει να την απαλλάξει από τον πρώτο, χάνει την ευκαιρία για συγχώρεση (νάτη πάλι η ματαίωση). Επίσης, μεταφορά από την αρχαία εποχή στη νεότερη χριστιανική και στην "αμαρτωλή" έννοια του έρωτα για τη θρησκεία (
ο έρωτας είναι Αρχαίος και η αμαρτία Βυζαντινή, είχε πει κάποτε ο Χατζιδάκις, ψάχνοντας τίτλο για τα
Τραγούδια Της Αμαρτίας).
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη / και την τρελή σου κυνηγάει σκιάΊσως ονειρική κατάσταση για την ευχή ο έρωτας να γλιτώσει ως σκιά (δηλαδή κάτι το μη πραγματικό) του χρόνου και των σκονισμένων αναμνήσεων, ίσως πάλι αναφορά στην ανησυχία του για την κατάσταση της αγαπημένης.
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι / πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά / αγάπη που σε λέγαμε ΑντιγόνηΟ πρώτος στίχος, εκτός από σύμβολο της ηρεμίας για το ταραγμένο όνειρο, θα μπορούσε επίσης να αναφέρεται στην αδυναμία να ηρεμήσει έχοντας ως μόνη συντροφιά το σεντόνι, που αντικαθιστά τη δική της παρουσία δίπλα του.
Ο δεύτερος στίχος, κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων και παραλληλισμός, όπως ήδη αναφέρθηκε, με το ασυγκράτητο του νου.
Αντιγόνη: καρπός ενός τραγικού έρωτα και σύμβολο δυναμικής γυναίκας.
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει / και σε ποιο γαλαξία να σε βρω.Εδώ δηλώνεται ως οριστική η απώλεια του έρωτα ενώ παράλληλα, ίσως για να μετριάσει τον πόνο, την εξιδανικεύει στη μορφή ενός αστερισμού.
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι / κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό / που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροιΕπιστροφή στην προσωπική του κατάσταση και, στον ίδιο χρόνο, άλλη μια ματαίωση της προηγούμενης εξιδανικευμένης εικόνας, που θα τον βοηθούσε να ανταπεξέλθει στις συνθήκες που βρίσκεται.
Επειδή όμως έχουμε να κάνουμε με τον Αλκαίο, του οποίου τα κείμενα εν καιρώ αποδεικνύονται πολύ περισσότερο αμφίσημα απ' όσο θα περίμενε κανείς, δεν αποκλείεται η όλη περιήγηση να είναι κωδικοποιημένη αναφορά σε άλλες καταστάσεις (Βησιγότθοι και γερμανικές φυλές, Βαλκανική χερσόνησος, κυνηγετικά "καραβάνια", Μεσόγειος, γκρίζα νταμάρια, πεδία βολής και ξένοι φαντάροι...). Ή έστω να πρόκειται για "μικτό" κείμενο.
