αγαπητε φιλε Neikos συνεχιζομε για λιγο τον διαλογο μας,
Ανθρωπου συστασις ψυχη τε και σωμα. Ψυχη εστι λογικη και νοερα ουσια. Λογικη εννοει την διανοητικη ενεργεια, το δε νοερον της ψυχης, νους και καρδία. Το «εάν» εισαγει λογικη υποθεση συζητησεως. Συνορα στις λογικες υποθεσεις, η εμπειρια των αισθησεων, περαν των χαραγμενων υπο των αισθησεων συνορων, δηλ. τα αισθητα, η λογικη χανει την δυναμη της και δεν εχει αξια αποδεικτικη. Το ολον της επιστημης, υποθεσις, ολη η επιστημη είναι μια υποθεσις. Το θειον είναι ανυποθετον, το λεει ο Πλατων, δηλ. υπερανω υποθεσεων, ή οπως λεγεται αλλιως ότι ο θεος δεν αποδεικνυεται.
Ξεκιναμε παντα με μια υποθεση, όπως λες, όταν η αρχη είναι αγνωστος. Επι αγνωστου αρχης, εάν δεν υποθεσομε, απλα δεν θα ξεκινησομε ποτέ. Να μην ξεκινησομε ποτέ δεν γινεται, βρισκομαστε ηδη σε κινηση, το μυαλο αναπαυεται αλλα δεν σταματα ποτέ, ακινησια του νου [είναι] αδυνατον, ο νους δηλ. η διανοια περιστρεφεται συνεχως μετα του κοσμου, σταματα η περιστροφη στο τελος όταν κατασιγησει ο καρδιακος παλμος, επι του προκειμενου οι ινδοι ομιλουν περι διαλογισμου και νιρβανα που σημαινει πληρη ακινησια του νου, δηλ. νιρβανα είναι αποσβεση στο μηδεν, η ψευδαισθηση των ψευδαισθησεων. Αφ’ ετερου η υποθεση αφορα την λογικη ερευνα και όχι οποιαδηποτε ερευνα, αρχη λογικης ερευνας [είναι μια] υποθεσις, δηλ. αυτα που διαβαζομε οροι και ορισμοι των επιστημων. Η θεωρια της σχετικοτητος είναι υποθεσις η οποια αποδεικνυεται εκ των υστερων, πλην η αρχη παραμενει και εξακολουθει να είναι μια υποθεσις, δηλ. ότι μια επιστημονικη θεωρια εχει αποδειχθει στο τερμα της, δεν αναιρει την αφετηρια η οποια στηριζεται παντα σε μια υποθεση, γι΄αυτό η επιστημονικη γνωση αλλαζει συνεχως και εξελισεται, διοτι λαμβανει αρχην εξ υποθεσεως, μερικες φορες η επιστημονικη γνωση διεκδικει νομιμως και την συνεισφορα της φαντασιας, αναμιγνυει υποθεση και φαντασια, σου λεει υποθεση κανω τι χανομε να ριξομε και μια ζαρια, οντως δεν εχει αδικο ετσι οπως σκεφτεται διοτι υποθετικως σκεφτεται, εάν επαληθευθει η υποθεση με περιμενει βραβειο νομπελ.
Συμπερασμα, παντα ξεκιναμε με μια υποθεση, όταν η αρχη είναι αγνωστος και η ερευνα για την αρχη είναι λογικης φυσεως, δηλ. το πλαισιο μεσα στο οποιο γινεται η ερευνα για την αρχη, προσδιοριζεται συμφωνα με τους κανονες της λογικης.
Εφ’ οσον λοιπον συζηταμε επι αγνωστου αρχης, δεν θα πω «εάν υπαρχει θεος» και θα πω «υπαρχει σιγουρα» για να δειξω ότι ξερω παραπανω και ότι γνωριζω αυτό που δεν γνωριζεις εσυ ;; Διοτι συζητησις εννοειται ζητησις δια του λογου και της λογικης, χωρις αυτό τον κοινο παρονομαστη, δηλ. το λογικο μεσο, δεν εννοειται συζητηση, εάν γραφω κινεζικα που δεν ξερω κι εσυ ρωσικα, δεν γινεται συζητηση, εάν πω ότι «υπαρχει σιγουρα» αυτό το οποιο δεν εχει δει ποτέ κανεις ουτε εγω, ποια είναι η λογικη, και πως η συζητηση ;; Και εάν σκεφτομαι μονος μου και στοχαζομαι, χωρις να συζητω με αλλον, και ακουω από μεσα την φωνη μου να αποκρινεται, παλι το ιδιο δεν θα πω ;; Δεν θα ξεκινησω την λογικη αναζητηση με το «εάν υπαρχει θεος» και θα υποκριθω οτι υπαρχει σιγουρα ;; Αλλα πες το υποκριθηκα, τι βελτιωνω ;; Στο τελος των σκεψεων που εκανα, δεν θα υποχρεωθω, για να διασφαλησω τα συμπερασματα μου, να επιστρεψω στην αρχικη διατυπωση και να την αλλαξω ;; Βεβαιοτατα θα επιστρεψω σε μια υποθεση, δηλ. και το σιγουρα υπαρχει θα το δω στο τελος σαν μια υποθεση, διοτι διαφορετικα υποχρεωνομαι να ανακηρυξω εαυτον θεο, δηλ. νευρασθενεια κτλ.
Βλεπω πρωτα και διακρινω θαλασσα, μετα κανω βουτια. Κανενας απ’ οσους βλεπουν, δεν κανει ποτε βουτια σε αγκαθια. Αν δεν δω πρωτα και ερευνησω πως θα πω αυτό θαλασσα, το άλλο αγκαθια και όχι θαλασσα ;; Λεει αθεος, αυτό δεν είναι, δηλ. βλεπει πρωτα και αποφαινεται ότι αυτό δεν ειναι, διοτι αν δεν δεις πως γινεται να αρνηθης αυτό που δεν βλεπεις ;; Λεει, δεν υπαρχει θεος, δηλ. αυτό που λεει ότι δεν υπαρχει θεος, το λεει χωρις να δη ;; Εάν και ειδε τι αρνειται ;; Πως γινεται να μην υπαρχει κατι και να υπαρχει αυτό που αρνειται το κατι. Δεν γινεται όμως. Για να υπαρχει αυτό που αρνειται, δηλ. για να υπαρχει η αρνηση, υπαρχει και αυτό που δεχεται την αρνηση δηλ. το αντικειμενο της αρνησεως. Ποιο είναι το αντικειμενο ;; Ο θεος. Εάν δεν υπαρχει το αντικειμενο δεν υπαρχει και η αρνησις του αντικειμενου, δεν υπαρχει και η αθεια, επομενως δεν υπαρχει ουτε αυτό που λεει η αθεια, κουφος ο λογος. Μαθημα απλο λογικης, ενταση της λογικης προκαλει παιχνιδια του παραλογου, δεξιοτεχνης στο ειδος ο ιονεσκο.
που?ποτε?απο ποιες πηγες? ολα ειναι δημιουργηματα των ανθρωπων, και οι ανθρωποι είναι δημιουργια του θεου και τα εργα των ανθρωπων παρα την σχετικοτητα, εχουν μεγαλη αξια. Σου βγαζω κι εγω το καπελο για τα σχολια.
