Και καποιος μπορει να προσθεσει...
"Κι ο Νιτσε πεθανε" 
Ή αλλιώς, παραθέτοντας και τον μέγα Γούντι Άλλεν: "God is dead, Nietzsche is dead, and I'm not feeling that good myself."
Τώρα η δική μου άποψη είναι κάπως μπερδεμένη πάνω στο θέμα. Με τη σκέψη περί του θανάτου του Θεού, έρχεται και ο θάνατος κάθε μεταφυσικής σκέψης (όπως της ελεύθερης βούλησης ή του αυθύπαρκτου εν γένει). Για μένα, δηλαδή, το γεγονός ότι δεν υπάρχει (ή δεν πιστεύω ότι υπάρχει, κατά προτίμηση) Θεός, φέρει και ένα σωρό περεταίρο προβλήματα για τα οποία πρέπει να βρεθούν εναλλακτικές λύσεις, πέραν της θρησκείας. Αυτό είναι ο νιχιλισμός.
Αλοίμονο, αν δεν ήταν επιλογή, η πίστη μας.
Δεν είναι, όχι. Κάθε "επιλογή" που κάνεις είναι, τη στιγμή που την κάνεις, αναγκαία. Μόνο εκ των υστέρων μπορείς να συμπεράνεις ότι
είχες, πράγματι επιλογή, και ότι θα μπορούσες να 'χες επιλέξει το άλλο. Σκέψου (καθαρά διαλεκτικά τώρα): μεγαλώνεις Χριστιανός. Σ' αυτή τη περίπτωση μπορείς να πεις ότι είτε συμφωνείς ή διαφωνείς, σε κάποιο σημείο της ζωής σου, με την κρίση των γονιών σου να σε μεγαλώσουν έτσι. Αν διαφωνείς, και είσαι μάγκας, τα απορρίπτεις. Διαφωνείς και είσαι φλούφλης, συνεχίζεις και το παίζεις Χριστιανός. Άμα συμφωνείς, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξεις πίστη, μπορείς, όμως, να το κάνεις από περιέργεια (πάλι αναγκαιότητα, δηλαδή), κ.ο.κ. -- πού τη βλέπεις την επιλογή; Πάντα υπάρχει ένας λόγος που επιλέγουμε κάτι. Και αν δεν υπάρχει, επιλέγουμε υποσυνείδητα, που σημαίνει ότι είναι πάλι αναγκαία η επιλογή.
Η αληθεια ειναι οτι κανεις δεν εχει μια εξυπνη η εστω κουτοπονηρη (τυπου Ντοκινς) απαντηση γι αυτο.
Οι εξυπνακισμοι τελειωνουν εκει που αρχιζει αυτη η ερωτηση.
Μετα το θανατο, τι?
Συγγνωμη αν παρεμβαινω ετσι λακωνικα χωρις να τοποθετουμαι ουσιαστικα, θα το κανω σωστα οταν βρω το χρονο.
Εν ολιγοις, ναι, πιστευω στο Θεο. Οχι χωρις ασυνεχειες και ταλαντευσεις, προβληματισμους και αλλες υπαρξιακες αναζητησεις, αλλα πιστευω. Και νομιζω οτι ειναι και μια συνειδητη επιλογη την οποια μπορω και να τεκμηριωσω.
Μετά το θάνατο, τί; -- Τίποτα. Πάει. Τελείωσε. Η ζωή είναι ένα χάσμα μεταξύ δυο τιπότων. Μόνο το γενετικό υλικό επιβιώνει, μέσω απογόνων. Άντε να επιβιώσουν και μερικές συνήθειες, μερικά κόμπλεξ, κι άντε και καμιά βιογραφία.
Εδώ ειν' όλα. Σ' αυτή τη ζωή. Κάθε πίστη -- ή, τουλάχιστον, κάθε
θρησκεία -- προϋποθέτει ότι η ζωή δεν αξίζει, παρά μόνο για να κάνεις ό,τι θέλει ο Θεός, μπας και σε βάλει σε κάνα παράδεισο αφού ψοφήσεις (όπου, φυσικά, θα 'σαι αιωνίως ευτυχισμένος, και τα λοιπά). Πίστη σε Θεό και μεταθανάτια ζωή προϋποθέτει αγανάκτηση για τη ζωή. Δεν υπάρχουν απαντήσεις στην ερώτηση "μετά το θάνατο, τί;", γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει "μετά" στο θάνατο. Δηλαδή επειδή ζούμε εμείς στο "τώρα", και όπου υπάρχει "τώρα", λέμε, υπάρχει και μετά, συμπεραίνουμε ότι πρέπει να υπάρχει και "μετά" μετά απ'το θάνατο. Είμαστε και ματαιόδοξοι από πάνω. Αυτά είναι μεταφυσικά ζητήματα, και, όπως καταλαβαίνεται, είναι νεκρά κι αυτά.
Ελπίζω η απάντησή μου να αποδείχθηκε έξυπνη ή έστω κουτοπόνηρη, και σε διαβεβαιώ ότι υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι έχουν απαντήσεις σ' αυτά τα ζητήματα. Δε θα σου πει κανείς την αλήθεια, όμως. Αυτή την βιώνεις. Και αυτό δείχνεις να κάνεις, και χαίρομαι γι' αυτό.
Φίλε freemind, σας είδα στο ποιείν.γαρ, και δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ. Είδα φως και μπήκα. I will. May the force be with
you.
