Μαθαίνουμε από τα λάθη μας κάνοντας το σωστό ή κάνοντας το λάθός ? ή δεν υπάρχει ούτε σωστό ούτε λάθος, απλά μία αναγκαιότητα να κάνουμε κάτι ?
Κοίτα έτσι όπως τα λες, φαίνονται πολύ μπερδεμένα και ότι να ΄ναι. Τώρα δεν ξέρω αν όπως τα λέει ο Ντοκινς παρουσιάζουνε κάποια συνοχή. Μπορεί να κάτσω να ρίξω μια ματιά στο τι λέει., μήπως εντοπίσω κάτι ενδιαφέρον.
Ναι, ζητώ συγγνώμη γι' αυτό... τα Ελληνικά μου είναι λίγο σκουριασμένα, και, επειδή προσπαθώ να το πω με απλά λόγια, νομίζω, παραλείπω μερικά σημαντικά για την επιχειρηματολογία μου στοιχεία.
Ας το πω έτσι: Δεν μαθαίνουμε εμείς μόνο απ' τα λάθη μας -- αυτό απλά ήταν η γενική σημασία της φράσης "δοκιμή και πλάνη" -- μαθαίνουν και τα γονίδια κατά κάποιο τρόπο. Στην ουσία δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όπως είπες, μα μια αναγκαιότητα. Αυτή όμως μπορεί να προσδιοριστεί σε σωστή ή λάθος, απ'τη στιγμή που μιλάμε για τη χρησιμότητα που φέρει για το Χ οργανισμό -- όπως είπαμε πριν, δηλαδή, στον πολλαπλασιασμό και στην επιβίωσή του. Ό,τι προσφέρει σ' αυτά, προσφέρει στον πολλαπλασιασμό των γονιδίων και των μιμηδίων. Στην ουσία κάθε εξέλιξη λάθος είναι. Απλά κάποια λάθη αποδεικνύονται πιο παραγωγικά από άλλα, και γι' αυτό το λόγο πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι και πολύ δύσκολα αυτά. Εν τέλει, δηλαδή, είμαστε εμείς τα οχήματα και του γενετικού υλικού μας, μα και της γλώσσας μας κλπ., δηλαδή της μιμητικής μας κληρονομιάς, με μοναδικό σκοπό μας το πολλαπλασιασμό τους.
@Rakshinra: Μπορω να καταλαβω αυτο που θες να πεις ή τουλαχιστον έτσι νομιζω...τον τομεα των συναισθηματων πως τον εξηγεις, με βαση αυτη τη λογικη?
Τα συναισθήματα είναι μάλλον κι αυτά γενετικά προκαθορισμένα. Ο Ντόκινς εδώ, μάλλον θα μίλαγε για τον φαινότυπο -- υπάρχει ο γενότυπος, που είναι η γενετική σύστασή σου, και ο φαινότυπος, που είναι, στην ουσία, το πώς αυτή η γενετική σύσταση καθορίζει την εμφάνιση και τη γενική συμπεριφορά σου. Το φαινότυπο αυτό επίσης καθορίζει πώς χειρίζεσαι το μιμήδιο. Δηλαδή, ναι, μιμήσαι τις λέξεις και συνήθειες κλπ. απ'την οικογένεια και το περιβάλλον εν γένει, αλλά θα το κάνεις πάντα αυτόματα με το δικό σου τρόπο, επειδή, απλά, η γενετική σου σύσταση σ'έχει καθορίσει έτσι. Τα συναισθήματα, λοιπόν, ουσιαστικά είναι απλά παρενέργειες, κατά κάποιον τρόπο, κάποιων οργανικών λειτουργιών. Επίσης, δηλαδή, είναι μάλλον γενετικά σφάλματα, τα οποία έχουν αποδειχτεί χρήσιμα ως προς την εξέλιξη του οργανισμού, και, συνεπώς, και στον πολλαπλασιασμό του γενετικού του υλικού. Είναι δηλαδή συνήθειες, κατά κάποιο τρόπο, ή οποίες, με την συνεχή κι επανελειμένη σύρραξη με άλλους οργανισμούς, έχουν ενσωματωθεί στο φαινότυπο του οργανισμού-οχήματος -- ένστικτα, με λίγα λόγια. Ο έρωτας, π.χ., είναι το ένστικτο του πολλαπλασιασμού, ο φόβος της επιβίωσης -- και στα δύο το γονίδιο είναι, εν τέλει, που κερδίζει. Όπως επίσης και στον αλτρουισμό -- δεν βοηθάμε τον άλλο απλά επειδή νοιαζόμαστε γι' αυτόν --: νοιαζόμαστε, γιατί έχει παρόμοια γονιδιακή σύσταση με μας, και το γονίδιο θέλει να'χει όσα περισσότερα αντίτυπα μπορεί. -- υπάρχουν κι οι λεγόμενοι νευρώνες-καθρέφτες (δεν ξέρω πώς λέγεται επίσημα στα Ελληνικά -- πρέπει να το ψάξω), που ενεργοποιούν τις ίδιες διασυνδέσεις στον εγκέφαλό μας, που ενεργοποιούνται σε κάποιον δίπλα μας τη στιγμή που κάνει ή παθαίνει κάτι: χτυπάει τον αγκώνα του; Θα το νιώσω κι εγώ. Σ'αυτό το βασικό βαθμό, ήδη, είμαστε... παπαγάλοι. (Αυτό ισχύει ακόμα και με ζώα, εντωμεταξύ -- άμα δω ένα αυτοκίνητο να πατάει το πόδι ενός σκύλου, θα το νιώσω κι εγώ λιγάκι -- επειδή, και μ' αυτόν, σ'αυτό το επίπεδο, έχω ακόμα αρκετά παρόμοιο γενότυπο. Με μύγες αντίθετα, δεν έχω πρόβλημα. Τις σκοτώνω χωρίς καμιά ενοχή). Και φυσικά, άλλα πάλι, έχουν να κάνουν με την προαναφερθέντα σύρραξη με το περιβάλλον -- δηλαδή την περίφημη επιβίωση του ισχυρότερου -- θυμός, ζήλια, αγάπη (εδώ πρέπει να διαβάσεις Νίτσε, και γενικά τι λέει για τη θέληση για δύναμη, κ.ο.κ.). Πολλά απ' αυτά είναι και κοινωνικά, δηλαδή μιμητικά, αλλά και πάλι συνεπάγονται συχνά με βασικότερα ένστικτα. Γενικά δηλαδή πρέπει να φανταστείς ότι έχουμε να κάνουμε με έναν συνδυασμό μεταξύ γονιδιακών και μιμητικών παραγόντων που, πάνω-κάτω, καθορίζουν τη συμπεριφορά μας σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Εγώ, δηλαδή, με μια γονιδιακή σύσταση Χ, και ένα μιμητικό απόθεμα Ψ, κάθομαι (φορτωμένος, ίσως, με μερικά συναισθήματα υπεροψίας και μάλλον και μια γερή πρέζα χαιρεκακίας, που πάλι μου κόλλησε στη τριβή με το περιβάλλον και με συνθήκες Ω), και σκορπάω ένα μάτσο παράσιτα που μάζεψα απ'το περιβάλλον μου (μαθήματα, βιβλία, κλπ.), που, βεβαίως (μάλλον λόγω της γενετικής μου σύστασης), με βρήκανε αρκετά ικανό όχημα ως προς το πολλαπλασιασμό τους. Να που αυτοαναιρούμαι πάλι (μην ανησυχείτε, το'χω συνηθίσει πια).
